Need love

Nieuw videoprojectje

Fotografie en film zijn nauw verbonden. Beide spelen met licht en met compositie, beide brengen een verhaal. Sinds pro camera’s nu ook voorzien worden van een degelijke filmfunctie is de stap voor veel fotografen klein. Toen ik het filmpje van Jesse zag op Vimeo, dacht ik meteen: dat wil ik ook. Een seconde per dag, een jaar lang. Een simpel maar geweldig leuk concept. Mijn leven is weliswaar niet zo hip maar het project zou me verplichten om regelmatig te filmen. En het resultaat zou een mooie herinnering vormen voor mijn meisjes.

Zondag was ik precies twee weken bezig. Ik heb met natuurlijk niet kunnen inhouden. In veertien dagen heb ik veel meer bronmateriaal verzameld dan nodig, en het waren dan nog twee buitengewoon rustige weken zonder uitstapjes of reisjes. Bovendien duurde het even voor ik mijn vrienden durfde meesleuren in het project. Film is onthullender dan fotografie, vind ik. Bovendien wil ik vaak ook gewoon genieten van het moment, zonder camera in de hand.

De voorbije veertien dagen resulteerden in een ruw gemonteerd filmpje van net geen drie minuten. In tegenstelling tot Jesse vond ik één seconde vaak te kort, en ik kreeg het ook niet over mijn hart om het geluid weg te gooien. Een jaar aan dit tempo zou dus een film van minstens een uur opleveren, wat veel te lang is. Hoe ik dat dilemma ga oplossen, weet ik nog niet maar voorlopig kunnen jullie al genieten van mijn eerste videovblog. Welcome to my life 😉

Heyhey pix

Heyhey Pix is een leuke foto-app voor kinderen. En om het begin van het schooljaar te vieren, kan je hem vandaag en morgen helemaal gratis downloaden. Staat met stip op mijn todo-lijstje voor deze avond!

 

Stop motion

Het concept is simpel: trek een reeks foto’s na elkaar en maak zo je eigen speelgoedfilm. Dankzij een paar leuke gratis apps wordt het geheel bovendien meteen gemonteerd. Manou en haar vriendinnetje vonden het alvast een leuk bezigheid 😉

Zeepkistavonturen

Natuurlijk doen we mee, ook al gaat het om een buurtfeest aan de andere kant van Gent. Dit weekend werd een oude zeepkist vakkundig uitgebreid naar een tweezitter, versierd en getest.

En dan belde gisteren plots ‘Iedereen beroemd’. Ze waren op zoek naar een deelnemer. Konden ze niet beter een buurtbewoner filmen? Blijkbaar zag echt niemand daar het zitten om heel even op televisie te verschijnen. Zonde. Of het ook niet raar was om een kinderzeepkist te filmen zonder kinderen? Televisie is fake, ik zeg het u.

Tijd om te wachten had de filmploeg niet en dus trokken de jongens deze ochtend richting Gentbrugge. De opnames verliepen vlot, net een beetje te vlot want na amper een uur was de zeepkist al gecrasht. Sensatie, daar houden de kijker van. Geïnteresseerden kunnen de jongens deze avond bewonderen op tv1. En dit weekend is het aan de meisjes, voor het echte werk 😉

Nutella

Goede reclame hoeft niet duur of spectaculair te zijn.

Pizza

Marokko

Ik heb nood aan vakantie, aan rust, aan genieten, aan een time out én vooral aan veel zon. België is een geweldig land. Alleen zonde van het miezerige en grijze weer. Ik droom van heerlijke zonnestralen op mijn huid, van een warme bries door mijn haar, van een heerlijk fris gestreken hotelbed en van lachende kindergezichtjes.

Reizen met kinderen is geweldig maar ook duur binnen de schoolvakanties. Bovendien is onze tijd beperkt, zeker in de krokusvakantie. In de zomer durft de zon hier ook al eens te schijnen. Dan ben ik nog graag thuis.

Wat een zoektocht. Reisorganisaties en hotels zijn duidelijk niet voorzien op gezinnen met 3 kinderen. Kamers met hopen voor 3 en zelfs 4 volwassenen maar 3 jonge kinderen vinden ze te veel. En vakantiefabrieken zijn niet zo mijn ding. Hotels met 300 kamer en vier zwembaden, buiten het seizoen valt dat waarschijnlijk nog wel mee maar ik ben geen echte zonneklopper. En muziek aan het zwembad, gebruinde animatoren en aquarobicsessies brengen mij niet meteen in de juiste vakantiestemming.

Het liefst wou ik iets kleinschaligs en toch kindvriendelijk. Een unieke en liefst sfeervolle ervaring. Een hele week heb ik gezocht, en getwijfeld. Sunjets of Thomas Cook, Ryanair of Brussels Airlines, Djerba of Tenerife of Marokko. Zon, zwembad, cultuur en een paar leuke uitstapjes: daar ging ik voor.

Na een lange zoektocht kwam ik uit bij Hotel Le Mirage, een klein hotelletje buiten Marrakech in de woestijn. Net toen ik wou boeken versprong de prijs. Krokusvakantie, lap.  Maar zo snel geef ik niet op. En dus zocht ik opnieuw, gerichter deze keer. Weten wat je wilt, is een grote stap in de goede richting.  Een uur later boekte ik de vlucht en het hotel apart, los van Sunjets en Tomas Cook. Ok, het was even spannend maar de hele operatie bespaarde mij – hou u vast – 1000 euro.

Nu hopen dat Flo stabiel blijft, en dat ze misschien van haar sonde af mag (zou Ryanair mij doen bijbetalen voor haar sondehouder? ). En fingers crossed dat ook de rest van het gezin relatief gezond blijft. Ik heb voor alle zekerheid toch maar een goede annulatieverzekering afgesloten, wat met Flio ook niet evident bleek. En nu is het aftellen en duimen. Want als het lukt, wordt het vast een geweldige reis. We gaan kuren en zwemmen, en kameel rijden, lekker eten en shoppen in de soeks, en tempels bezoeken op onze kousen. Mmm. Me like.

Zumba

Sport is gezond, zeggen ze. Zelf geloof ik meer in bewegen. Ik zie mezelf als redelijk sportief maar eigenlijk klopt dat niet. Ik sport zo goed als nooit, en zeker niet in een club. Sporten om te sporten, zegt me niet zo veel. En ook om ter eerst, is niet aan mij besteed. Maar ik beweeg graag. Fietsen naar school, spelen met de kinderen, trap op en trap af, trampoline springen, rollerbladen, snowboarden, skiën, zwemmen, in de tuin werken, fotograferen ;-), …

Voor mijn meisjes zie ik dat net zo. Voor mij moeten ze niet per se een sport aanleren. Ik heb geen grote ambities voor hen, zeker al niet op sportgebied. Maar ik wil wel dat ze veel bewegen. Soms doen ze dat vanzelf, zeker als het mooi weer is buiten. Dan bouwen ze een kamp achteraan in de tuin en hoor ik ze een paar uur niet. Maar als het regent en koud is, dan zouden ze een hele dag voor tv hangen.

Een niet te competitieve sportieve bezigheid kan zo een koude woensdagnamiddag wel gebruiken. Zumba for Kids, las ik op een foldertje. Van 4 tot 8 jaar. Ideaal dacht de mama, die soms ook last heeft van luiheid. Dat ze twee oudsten samen iets kunnen doen, vind ik handig. Anders blijf ik rijden.

Dansen dat doen ze graag, dacht ik. De les verloopt achter gesloten deuren. Alleen tijdens het laatste dansje mogen de mama’s kijken. De eerste les ging Bob ze halen. Vond je het leuk? Ja.

En dus trok ik deze week opnieuw met mijn dochters naar de zumbales. Deze keer was ik wel op tijd om ze even bezig te zien. Pijnlijk. Ik probeerde te blijven glimlachen maar het is duidelijk dat mijn blonde dochters buitengewoon weinig Afrikaans bloed in zich hebben. Manou deed nog haar best maar ze heeft duidelijk heel weinig ritmegevoel. En Nina … ik weet dat ze motorisch een beetje achter is maar de kloof tussen haar en haar leeftijdgenootjes is nog nooit zo nooit geweest als tijdens die les. Slik.

Die avond (laat) zapten we snel weg van “so you htink you can dance”. “Dat is voor ons veel te confroterend” grapte Bob en ik lachte … groen.

Broertjes

Ik zou een hele reeks kunnen posten van kussende broertjes en zusjes in de studio. Altijd schattig, al ze meewerken.

In de auto

Oud nieuws, dat besef ik. Maar telkens als ik het liedje hoor, moet ik aan dit filmpje denken. Die ouders moeten heel veel geduld gehad hebben, om telkens opnieuw naar hetzelfde liedje te luisteren. Het resultaat mag er alvast zijn. Super.

Weekendje Brussel

Samen, tijd voor elkaar, één op één aandacht, iets persoonlijk, origineel en toch betaalbaar: als alternatief voor een communiefeest trok ik met Manou een weekendje naar Brussel. Dames onder elkaar. Toerist in eigen land, het is echt een aanrader.

Een klein beetje shoppen (twee paar clip-oorbellen, een handtasje, een bloesje en kleedje), manneke pis (veel volk), het atomium (vooral aan de buitenkant de moeite waard), kaartjes schrijven (zo lelijke foto’s, onvoorstelbaar), chocolade-ijs en frietjes (niet samen gelukkig), een film in de Kinepolis (sneeuwwitje, best ok), metro en trein (altijd een beetje reizen), samen in bad en bed (als mama mag dat 😉 ): het was echt heel gezellig.

Jammer van het weer maar we hebben het niet aan ons hart laten komen. Binnen 2 jaar doe ik het opnieuw, voor Nina’s lentefeest. Ik kijk er nu al naar uit.

Blazen

Of ik wou meewerken aan een sensibiliseringscampagne rond jongeren en alcohol? Of ik de juiste persoon ben voor het onderwerp is twijfelachtig. Eigenlijk weet ik niet wat eerst gedaan, en toch kan ik het niet laten om ja te zeggen. Het was niet eens mij dat ze nodig hadden maar mijn dochtertje Manou. Mensen van straat halen mocht niet maar ik moest stiekem naar een valse alcoholcontrole rijden en daar zou niet ik maar de vijfjarige moeten blazen. Begin niet te vroeg, is de boodschap.

Manou wist dus zoals afgesproken van niets. Verveeld keek ze naar buiten en zag de politie. Ik zag haar achteraan langzaam in haar jas verdwijnen. Heb je alcohol gedronken, vroeg de nepagent. Ze knikte gelukkig van niets maar moest toch blazen. Groen licht, einde van het grapje. Veel beeld of geluid hebben ze niet gekregen. Spontaniteit wordt overschat. Spannend vond ze het wel, en ik ook.