Twijfels

We waren er uit. Ondanks twee jaar revalidatie zouden we Nina in het type 8 onderwijs inschrijven. Nina is de voorbije jaren al drie keer van school veranderd. Volgend jaar gaat dat hoe dan ook opnieuw gebeuren. Ik wil nu dus goed kiezen. Bovendien is iedereen het er over eens dat Nina heel hard (waarschijnlijk te hard) gaat moeten werken in een gewone grote klassieke school.

Maar om Nina te kunnen inschrijven heb ik een attest nodig van het CLB. Ze voorlopig inschrijven is niet mogelijk. En ondanks het feit dat Nina al twee jaar extra begeleiding krijgt en dat ze in alle zorggroepjes zit, blijkt het verkrijgen van zo een attest een uitdaging. Alsof iemand “misbruik” zou maken van het systeem en zijn kind daar even voor “de lol” zou inschrijven. Dat Nina de nodige test moest ondergaan is logisch. Alleen kinderen met een IQ boven de 89 mogen naar type 8. En dat zowel de juf, het CLB als het revalidatieteam op één lijn moeten zitten, kan ik ook begrijpen.

Maar waarom dat allemaal zo vreselijk lang moet duren? Wij maken iedere dag een volledig nieuwe krant. Soit. De inschrijvingen in Sint Salvator zijn al meer dan een maand bezig. Ik was er als eerste bij, toen. Dat was drie weken geleden. Voorlopig is er nog altijd plaats maar het eerste gesprek met het CLB is pas gepland binnen… twee weken. Sneller kon “echt” niet. En zelfs die dag ga ik waarschijnlijk geen attest krijgen.

Ik hou niet van openstaande dossiers. Al die tijd word ik overspoeld met verhalen, van mensen die ook “een kindje hebben als Nina”. Sommige kozen voor type 8, andere niet. Het probleem is dat mijn Nina natuurlijk nooit helemaal lijkt op hun kind, en dat vergelijken dus moeilijk is. Bovendien is het onderwijs de voorbije jaren erg veranderd. Zo gelooft onze huidige directeur niet meer in overzitten of dubbelen. Je kan mee of je ziet niet op je plaats. Ik hoor ook steeds meer interessante stemmen tegen inclusie. Homogene groepen zijn eerlijker voor iedereen.

En toch groeit er opnieuw een klein twijfelbeestje in mijn hoofd. Als Nina me spontaan vraagt of ik haar ‘schrijfoefeningen’ wil geven . Of ze een volledig klasliedje (of hitje)uit haar hoofd kan nazingen. Of als ze na één keer spieken mijn Ipad-code onthoudt. Het zijn details, dat besef ik wel. Toch heb ik het gevoel dat ze de laatste weken erg veel en snel bijleert.

Zucht. Twijfel. Denk. Kreun. Grrr. Twijfel. Nuja, op dit administratief tempo gaat het probleem zich vanzelf oplossen want dan gaat er in een van beide scholen gewoon geen plaats meer zijn 😉

Schoolstrijd

Even recapituleren. Wij hadden het geweldige idee om te verhuizen naar Oostakker toen Manou en Nina al naar school gingen. In de eerste school van onze keuzes was er geen plaats meer, en zou er in de kleuterklas ook nooit plaats vrijkomen. “Met 34 kinderen voor u heeft het weinig zin dat ik u alsnog op de wachtlijst zet”, aldus de directie.

En toen begonnen wij aan een heuse schoolzoektocht. Mijn voorkeur ging uit naar één voor iedereen, een kleine gewone school in de buurt waar zowel mijn meisjes als wij ons goed zouden voelen. Dat bleek veel moeilijker dan verwacht.

In Gent kampen alle scholen met een vreselijk plaats tekort. Het is overal hetzelfde liedje: overvolle klassen, overgestructureerde scholen, kleine afgeleefde lokalen en een systeem dat vaste benoemingen plaats boven warmte en motivatie.

Waarschijnlijk ligt het aan mij. Scholen met een sluissysteem om ouders buiten te houden en waar je enkel na afspraak met de juf kan overleggen, scholen met zo kleine refters dat lagere school kinderen in drie shiften moeten eten (waarbij de laatste groep dus tot 12,45 moet wachten), kleuterklassen die ondanks de wettelijke regel geen natte broeken toestaan (3 keer pipi is wachten tot het volgende instapmoment), leerkrachten die weigeren om bij het middageten antibiotica te geven uit principe (dat behoort niet tot mijn takenpakket), klassen waar alle kinderen kansarm zijn, juffen die kleuters tot een uur in de hoek stellen of wiens creativiteit niet verder gaat dan een paar studio100-inkleurplaten, leerkrachten die een vijfde verjaardag “vergeten” (geen tijd die dag sorry), turnjuffen die kinderen van zes buizen, leerkrachten die “gestolen” schoenen (na de turnles) gewoon weglachen, …(Voor alle duidelijkheid: dit hebben wij niet allemaal zelf meegemaakt, gelukkig.)

De Gentse scholen zitten allemaal overvol en dat heeft zo zijn gevolgen. Zelf heb ik mijn het voorbije jaar te pletter gepiekerd over welke school het beste zou passen bij mijn meisjes. Kan Nina een grote school aan? Of kiest ik beter voor methode-onderwijs of type 8? En ook Flo is een “speciaal” kindje.

Gisteren kreeg ik (nog maar eens) negatief bericht van meldjeaan: er was geen plaats in de door u gekozen scholen. Nadenken over welke school bij mijn kind past, heeft duidelijk geen zin. Kiezen voor een bepaald onderwijsbeleid zit er in ons geval niet in. Er is sowieso geen plaats. Ik mag al blij dat dat mijn drie meisjes überhaupt terecht kunnen in een school in de buurt. Dat ze volgend jaar alle drie mogelijk naar een ander school zullen gaan, moet ik er maar bij nemen. Maar ik geef toe: ik baal.