Merry everything and a happy always

Nieuwe coupe

Het duurde even voor ik begreep wat er was gebeurd. Op de grond lag een bergje blonde haartjes. Misschien was er opnieuw een Barbie gesneuveld?

Kappertje spelen, het blijft een klassieker. Zoiets overkomt je maar één keer, per kind wel te verstaan. Flo beperkte zich tenminste tot één kant. En wat je de juf ook mag beweren: ze kan recht knippen.

Onze huis-aan-huis kapster gaf me twee opties: of ik maak er een ventje van of we steken er een asymmetrische coupe in. Dat is hip, voor volwassenen.

Waarom zijn kinderkapstel altijd zo vreselijk klassiek en braaf? Het is maar haar; dat groeit altijd weer terug. De kindertijd lijkt me bovendien de ideale moment om te experimenteren. Sparen zullen ze later nog genoeg moeten doen 😉

Boeven

‘Mevrouw. U mag uw tas daar niet onbewaakt laten staan.’ Van achter mijn camera staar ik de lieve oudere man aan. We staan op de receptie van een huwelijk. Veel valt er niet meer te stelen, denk ik bij mezelf. Mijn camera hangt rond mijn nek, en bovendien lopen hier alleen gasten rond. ‘Ik ken een koppel van wie alle enveloppes verdwenen tijdens hun trouwfeest.’ De ene anekdote volgt de andere op, alsof iedereen wel iemand kent die door eigen vrienden of familie zijn bestolen.

Wie zijn die mensen?

Geen dag later trek ik met mijn meisjes naar een Sinterklaaspersoneelsfeest. Na de voorstelling krijgen alle kinderen een geschenkje. U kent dat wel, een warme drukke Vipruimte vol overactieve jengelende ettertjes. Op een tafeltje stapelde ik al onze bezittingen op: geschenkjes, snoepgoed, jassen enzovoort. Mijn meisjes gaven Sint en Piet een hand, ik maakte een paar matige kiekjes en dan hielden de kinderen zich bezig in de speelhoek terwijl wij ouders onszelf trakteerden op een gaasje wijn. Natuurlijk hield niemand de pakjes nog in de gaten.

Voelt u hem al komen?

Bij vertrek bleek dat één geschenkje voetjes had gekregen. Die cadeautjes waren een extraatje. Mijn kinderen hebben speelgoed genoeg. Een drama vind ik het dus niet. Maar hoe leg je zoiets uit aan je kind? ‘Waren hier dan echt boeven mama?’ Tja.

Wie doet nu zoiets? Welke ouder zegt tegen zijn kind: ‘pak snel dat van dat andere kindje. Zo hebben wij er lekker twee.’ De media betalen niet bijzonder goed maar armen mensen liepen daar niet rond. We zijn dus bestolen. Maar op lange termijn is eigenlijk dat andere kind de pineut. Het kreeg een extra geschenkje maar werd tegelijkertijd ook een beetje beroofd, van een goede opvoeding dan.

Slapen in een vogelhuis

‘Slapen we dan echt in een nestkastje?’ De fantasie van mijn dochters slaat op hol nog voor we de grens over zijn. En terecht. De Vreemde Vogel in het Nederlandse Vlaardingen was ooit een tamelijk gewone boerderij maar tegenwoordig is het een ecologisch en vooral heel origineel hotel. Je kan er overnachten in een vogelhuis, in een raket, een gigantische struisvogel of in een oud vliegtuig.
Met de kippen op stok in een vogelhuis

Terwijl de gps me een typische Nederlandse woonwijk door stuurt, probeer ik de vele vragen van mijn drie dochters te beantwoorden. Een beetje onzeker, want even lijkt het onwaarschijnlijk dat zich tussen al dat beton een grote boerderij verschuilt. Maar gelukkig merk ik net op tijd een komisch groen vogelbord op dat dienstdoet als richtingaanwijzer.

De meisjes springen uit de wagen en rennen meteen naar de speeltuin. ‘Ouders, houd uw vogeltjes in de gaten’, waarschuwt een bord bij de ingang. De zon schijnt en terwijl de kinderen zich uitleven op de ecologische en alternatieve speeltuigen, installeer ik me tussen de bloemen op het kleurrijke terras. Op de kaart lonkt een reeks heerlijke biologische streekgerechten, gezonde broodjes en huisgemaakte taart. Zelf kies ik voor verse ‘dagsoep van groenten uit eigen moestuin’. De jongedames houden het ietwat conservatief bij ‘patat met mayo, appelmoes en nuggets’, maar ook die vallen zeer in de smaak.

Vlaardingen, de groenste gemeente van Nederland, ligt op amper een uur rijden van Antwerpen. De Vreemde Vogel ligt ingeklemd tussen de rand van het dorp en het natuurgebied Midden-Delfland. Op het domein beginnen en eindigen tal van fiets- en wandelroutes. Dat lokt drommen wandelaars en fietsers, met en zonder kinderen. Hoewel De Vreemde Vogel zich nadrukkelijk op gezinnen met kinderen richt, biedt het buitencafé genoeg hoekjes om rustig te genieten, ondanks de vele spelende kinderen.

Niet alleen de omgeving moedigt aan tot creativiteit. Aan een grote tafel in het restaurant zitten twee vrolijke meisjes klaar om te knutselen met de kinderen. ‘We maken een vogel’, kirren ze. Het kan moeilijk toepasselijker. Met een oude wc-rol gaan mijn dochters aan de slag. Een weldadige rust daalt over me neer. Wandelen, dat kunnen we morgen ook nog.

Net als hun kartonnen uiltjes klaar zijn, krijg ik de sleutel van ons vogelhuisje. De kinderen gaan opgewonden op zoek. Ik snel mijn kuikens achterna. Het vogelhuisje ziet er geweldig uit, zowel aan de binnen- als aan de buitenkant. De inrichting is stijlvoller en doordachter dan je van een nestkast misschien zou verwachten. Aan de muur prijkt behangpapier met bomenmotief. Naast het grote tweepersoonsbed staat een tafel met een oude platendraaier.

Terwijl de dames via een laddertje naar de mezzanine verdwijnen, leg ik de Beach Boys op. Door het grote ronde raam van ons vogelhuis kijk ik uit op zon en bomen. Dit is simpel, keihard genieten.

De Vreemde Vogel won begin dit jaar het Nederlandse televisieprogramma ‘Bed en Breakfast’, een soort ‘Komen Eten’ voor hotels. Die overwinning verbaast me allerminst. Het buitenhotel combineert een zeer origineel concept met heerlijke luxe. Verse handdoeken, check. Gesteven lakens, check. Thee en koffie op de kamer, check. Het geheel is hartverwarmend. Hier gaan zowel de kinderen als ik heerlijk slapen.

Het vergt dan ook tamelijk wat moeite om mijn drie meisjes uit hun vogelhuis te lokken. Mijn kuikens vinden ons nest-voor-een nacht geweldig. Helaas voor hen wil mama-vogel ook de rest van het domein ontdekken.

Op de kleine boerderij leven twee schaapjes, twee geitjes en twee kittens. Alle laten ze zich eindeloos strelen en knuffelen. We ontdekken enkele andere bizarre logeerplekken: een raket (de SpaceMees), twee vreemde, zwarte caravans hoog in de lucht (De Familie Struisvogel) en het vliegtuig (De IJzeren Vogel). Alle ‘kamers’ beschikken over eigen sanitair, toilet en douche.

Vogels alom
Onze kartonnen knutseluiltjes waren maar een voorsmaakje, aan het thema vogels valt hier niet te ontkomen. De tuin staat vol kleurrijke vogelkunstwerken. Een show van geprojecteerde kanarievogels vind ik fascinerend.

Recyclage is een andere thema dat steeds weerkeert, en soms op onverwachte momenten. In de speeltuin dient een oude glasbak als kinderhuis. In de eetzaal staan veel sfeervolle retrospullen, van een oude kinderkoets tot antieke kapstokjes in de vorm van – jawel – vogels.

Terwijl mijn dochters zich verder uitleven (en zich onbeschrijflijk vuil en nat maken), nestel ik me opnieuw op het terras. Terwijl de zon langzaam naar de horizon zakt, hollen mijn meisjes onvermoeibaar van de speeltuin naar de zandbak, van de zandbak naar de schapen, dan weer naar de hangmat en terug naar de zandbak.

Wanneer we ons ’s avonds terugtrekken in ons vogelhuisje, zijn ze zo afgepeigerd dat ze het niet eens erg vinden dat er geen tv is. De volgende morgen laat het zomerweer ons in de steek, maar nog warm, versgebakken brood en een gekookt eitje van de boerderij krikken ons humeur meteen op.

Vlaardingen en Rotterdam bieden overigens genoeg afleiding, ook bij slecht weer. Na een lange afscheidsknuffel aan de geitjes en de katjes vliegen we uit, op weg naar de stad. Even kijken mijn kuikens nog achterom. ‘De volgende keer slapen we in de raket, of in het vliegtuig. Goed, mama? Beloofd?’ – ‘Beloofd.’ Want hier komen we zeker terug.

Need love

Videoblog: de lente

Eén filmpje per maand lijkt me genoeg. Maar begin april trokken we naar Brighton, en de rest van de maand … had ik eerlijk gezegd gewoon veel andere zaken aan mijn hoofd. Wachten tot eind mei bleek dan weer te veel van het goede. En dus koos ik voor ‘De Lente’, voor die mooie, heerlijk warme en zonnige dagen in april. Lieve zon, ik mis u. Kom gauw terug 🙂

Videoblog: april – mei from annelissen on Vimeo.

Betrapt

We gaan uit eten met vrienden. Tegen dat we vertrekken, is het bedtijd. Mijn kinderen hebben veel slaap nodig. Beneden woont opa, voor het geval dat. Dat is handig.

Ting. Net na het voorgerecht krijg ik een mailtje. Dankzij mijn smartphone ben ik overal bereikbaar. 🙂 Het is gezellig en ik laat mijn gsm voor wat hij is. Maar als de jongens een luchtje gaan scheppen, gooi ik toch een blik op het schermpje. Een mail van Manou, met bijhorende foto.

‘Hè hè hè mama. Is het daar nog leuk? Bij ons ook.’

Betrapt, want ze had natuurlijk al lang moeten slapen. Spelen in mijn fotostudio is sowieso verboden, en dan denk ik niet eens een ipad in bed.

Toch zeg ik er de volgende ochtend niets van. Het is moederdag en ik heb geen zin in zeuren. Bovendien vind ik ook best schattig. Een beetje ondeugd is gezond. Toch?

Televisieverslaafd

Misschien ligt het probleem bij mij. Ik geef het slechte voorbeeld door zelf zo veel achter mijn computer te zitten, ook al is dat voor het werk. En stiekem ook een beetje voor mezelf, maar dat blijft onder ons. 🙂 Misschien stoort dat televisiekijken me zo hard omdat ik zelf nauwelijks voor de buis zit. Computeren is minder passief. Doorgaans kijk ik tv terwijl ik met iets anders bezig ben, als achtergrondbezigheid. Het nieuws, politieke debatten en ook de meeste Engelstalige films en series zijn perfect te volgen met één oog.

Op zich is er natuurlijk niets mis met televisiekijken. Ik ben geen principiële mama die haar kinderen wilt beschermen tegen de zonden, de seks of het geweld van de grote boze buis. De tv is een gemakkelijke, goedkope en altijd beschikbare babysit, zeker op zondagmorgen. Maar er zijn grenzen. En dat lijken die kinderen van mij steeds minder te begrijpen.

Moest ik ze laten doen, hangen ze de hele dag – wat zeg ik dag én nacht- voor tv. En ze kijken naar de domste programma’s eerst. Fronzen is misschien een beetje melig maar ik hou wel van een goede Disneyfilm. Maar neen hoor, ze verkiezen K3- de soap, waar die halve gare grieten constant ruzie maken voor één vreselijke trage jongen (of hij is homo, dat kan ook). Nog een geluk dat ze De Kampioenen, Buren of Familie niet ontdekt hebben of je mag mij laten opnemen.

Televisiekijken is verslavend. De ene dochter heeft er hier al meer last van dan de andere maar bijna alle kinderen zijn er vatbaar voor.  Als oma vraagt wie naar televisie wilt kijken, springen alle kleinkinderen collectief in de zetel, hoe mooi het weer ook zijn mag. Met als gevolg dat ze na verloop van tijd verleren om ‘gewoon’ te spelen.

Je had het gezicht van Manou en Flo moeten zien toen ik vorige vrijdag aankondigde dat het een scherm-vrij weekend zou worden.

‘Maar wat moeten wij dan doen?’
‘Spelen.’
‘ Wat moeten we spelen? En met wie? ‘
‘Spelen. Alleen of met je zus, buiten of binnen. ZONDER MIJ. Je gaat spelen, je vervelen. Maar geen tv.’
‘Spelen op de computer of Nintendo? ‘
‘Geen tv, geen schermpjes, geen ipad, geen Nintendo. Niets van dat! Spelen. Met de poppen of Playmobil, of in de tuin, met de hond, knutselen, verstoppertje, een gezelschapsspel, keuze genoeg. S-P-E-L-E-N.’

Het gesprek eindigde in traantjes, aan beide kanten. Zelf zat ik uren op zolder met de Playmobil, zeker tot mijn twaalf jaar. Ik zou het als een persoonlijk falen ervaren moesten mijn dochters zich geen weekendje kunnen bezighouden. Zolang er vriendjes langskomen, of ik met hen mee doe vinden ze het allemaal wel leuk. Maar zelfs iets verzinnen, zonder om het kwartier mijn hulp in te schakelen, dat is blijkbaar moeilijk.

Halverwege het weekend had ik stiekem toch een beetje spijt van dat grootste idealistische plan. Shooten en werken met hun gejengel op de achtergrond, het is niet erg bevorderlijk voor mijn humeur. Voor tv zijnz e stil, dat moet ik toegeven 😉 Maar zowel zij als ik zetten dapper door, en zo werd het al bij al nog een fijn weekend. Morgen kijken ze weer naar K3 maar ondertussen hebben we toch een klein stapje in de juiste richting gezet.

Pasen

Ik lust geen chocolade en dat is geen gril of geheime vermageringstruc. Hoe ongelofelijk dat voor veel vrouwen ook klinkt, ik vind chocolade gewoon niet lekker. En dat is altijd zo geweest.Leuk is anders, zeker als kind. Denk aan verjaardagsfeestjes die steevast gepaard gaan met een prachtige – oh je raadt het al- chocoladeverjaardagstaart. Of Pasen waarbij ik wel mocht meezoeken maar uiteindelijk een pluche knuffel kreeg. 🙂

Pasen heb ik dus een beetje verdrongen. Veel zin om er zondag om zes uur ’s ochtends voor op te staan, had ik niet. ‘Hij is niet geweest’, snikte Nina enkele uren later en ik voelde me even een heel slechte moeder. ‘De paashaas heeft het vreselijk druk lieve schat. Weet jij hoeveel tuinen hij deze ochtend moest bezoeken? Heel erg veel. Hij komt vast nog.’ Sinds ik mama werd, gaat het liegen me steeds beter af 😉

Manou zingt in het koor op school. Dat is leuk en gezellig, al betekent dat het ook dat ze als ongelovig en niet-gedoopt kind een paar keer per jaar verwacht wordt in de kerk. Maar dat Pasen de verrijzenis van Christus viert, ontging haar duidelijk. ‘Dat kan toch niet mama? Mensen die dood zijn, kunnen toch niet opnieuw levend worden?’

‘De Paasmis dat is zingen voor eieren.’ Laten we het daarbij houden 🙂 Toen ze terug kwam van de Paasmis waren de klokken en /of haas ‘toevallig’ ook langs geweest.

Eind goed, al goed. Of niet? Drie minuten na de grote zoektocht was het ruzie. Wie had er nu de meeste eieren? En was het allemaal wel eerlijk? ’s Avonds bleken twee van de drie meisjes geconstipeerd. 😉

Hey hey Pix

Zo ziet mijn dochter mij dus 😉

‘Gaan we naar huis?’

We zaten nog niet op de boot en daar was ze al met haar vraag: ‘Mama? Wanneer gaan we naar huis?’

Dat is even slikken natuurlijk. Het is vakantie voor iedereen. Reizen is leuk. Samen op avontuur, tijd voor elkaar en ondertussen een stukje van de wereld ontdekken.  Toch?

Maar de meeste kinderen zijn van nature eerder gemakszuchtig en behoudsgezind.

Thailand, Zuid Afrika, Marokko,  Rome, Amsterdam, Parijs, Brighton mét kinderen? Veel mensen verklaren ons zot. Toch vind ik reizen met kleintjes helemaal niet zo moeilijk als het lijkt, zolang je je aan een paar ‘spelregels’ houdt:

* halveer je ritme, minstens. Met kinderen reis je trager,  veel trager. Zouden we ons zeven dagen kunnen bezighouden in zo een klein stadje als Brighton? Een week later hebben niet de helft van de activiteiten afgewerkt. So?

* Wees flexibel, plan zo weinig mogelijk. Kinderen zijn wispelturig,  dat moet ik jullie niet wijsmaken. Een strak programma is vragen om problemen. Honger? Dan eten we. Moe? Dan stoppen we.

* Laat ze meebeslissen. Jij kiest en dan is het hun beurt. Iedereen blij. Wees niet te streng. Op vakantie mag er meer dan thuis, ook ijsjes als middageten, McDonalds als vieruurtje of ontbijten voor tv.

* Sluit je op tijd af voor elkaar. Gezellig samenzijn, 7 op 7, 24 uur per dag, dat is gewoon niet menselijk. Laat je kinderen geregeld met rust, ook al hangen ze dan in de zetel met de Ipad. Ga alleen lopen ’s ochtends, of wandelen. Investeer in een berg vrouwentijdschriften of een goed boek om even in te verdwijnen. Pedagogisch misschien niet helemaal verantwoord maar zelf heb ik hard genoten van mijn mp3-speler op de speeltuin. Bij noodgevallen hoor ik door één oor meer dan genoeg. 😉

Flo is de jongste, en van aard een moeilijk stuurbaar kind. Ze doet graag haar zin, wandelt niet graag, en heeft meer dan regelmatig honger. Toch heeft ook zij genoten van ons weekje Brighton.

‘ Floowie? Morgen gaan we naar huis. Morgen zie je Tuc terug. Leul he?’
‘ Nee. Ik wil niet naar huis. Ik ga bij de poesjes blijven.’

Het zal dus toch wel meegevallen zijn. Denk ik 🙂 In juli gaan we naar Straatsburg.

Typisch Brits

Steden aan de zee zijn altijd leuk, zeker met kinderen. En om onduidelijke redenen hou ik wel van Engeland, ondanks de middelmatige keuken en het wisselvallige weer. Engeland is lekker anders, en voor een weekje kan ik daar wel van genieten.

Want behalve dat ze hier links rijden, ontdekte ik deze week:

* de geneugten van een leuke openbare speeltuin mét afsluiting. Meer dan toeristische trekpleisters hebben wij deze week vooral de leukste speeltuinen van Brighton ge- en bezocht, en dat zijn er heel wat. Ontdekking van de week: alle speeltuinen worden hier volledig omheind met een moeilijk te openen toegangspoortje. Zalig! Zo hoef je geen ogen op je rug te hebben. Daar kan ons Gents stadsbestuur nog iets van leren 😉

* Ik hou van vrolijke prints en kleurrijke kinderkleren maar er zijn grenzen. Of laten we het anders formuleren: de gemiddelden Brit heeft weinig smaak. Tijgerprintbroeken met Dora-shirts en fluoroze baskets, bloemenkleedjes in combinatie met te kleine fluoleggings, ik werd op slag (een beetje fan) fan van sober en effen. 🙂

* Engeland is een heel diervriendelijk land. Overal zie je honden; overal kan je vegetarisch eten. In vergelijking met Frankrijk en Duitsland was dat mij alvast een leuke verrassing.

* Verdere bedenkingen: Britse papa’s zijn erg betrokken. Veel mooie maar kleine huisjes. Britten zijn vriendelijke maar fysiek (gemiddeld ) geen mooie mensen (of misschien is dat gewoon een gevolg van het vorig puntje :)).

Brighton is een leuk stadje, heel divers. Stenen strand, leuke shops, een heus pretpark op de pier, veel groen en vriendelijke sfeer. En dat alles op geen vier uur rijden van bij ons.

Zonder huisruilaanvraag zou het als reisbestemming nooit in me opgekomen zijn. Onterecht.

Buitenspeeldag

Aan de foto’s op facebook en in de krant te zien, ging de buitenspeeldag vooral gepaard met springkastelen (en veel volk). 🙂 Wij hielden het eenvoudig, thuis in de tuin. Op dagen als gisteren ben ik blij weg te zijn uit Gent centrum; blij dat ik gewoon het raam kon openzetten.

Maar ondanks onze grote groene kinderspeeltuin, woont hier maar één echt buitenspeelkind: Flo. Weer of geen weer, winter of zomer, regen of geen regen, met en zonder jas: Flo kan zich uren alleen buiten bezighouden. Dan bouwt ze aarde- en zandtaartjes op ons proper wit terras, kruipt ze op handen en voeten door het modderige kippenhok of bouwt ze een huisje op de composthoop. Geef het kind een paar stenen, een beetje modder, een grote stok en ze is tevreden.

Dit is tegenstelling tot haar twee zusjes. Zolang er een vriendinnetje langskomt, de zon schijnt en het zwembadwater verwarmd is, vinden Manou en Nina een tuin ook ‘wel leuk’, voor een uurtje. Vooral de oudste zou perfect kunnen aarden op een appartement, in de zetel met haar Ipad.

Maar net als bij eten, tafelmanieren en sport moet je kinderen soms een duwtje in de juiste richting geven. En daarom is de buitenspeeldag wel degelijk een buiten-gewoon goed idee. 🙂

Een knuffel voor de juf

Manou’s eerstje naaiprojectje ( en zo gaan mijn stoffen misschien toch nog uit de kast geraken ;-))

 

Pinata

Voor wie zich afvraagt hoe ons pinataverhaal uiteindelijk eindigde 😉

Kletsboek

De papa begreep het niet goed: ‘ volgens mij kletsen jullie meer dan genoeg.’ Met vier vrouwen wordt er bij ons inderdaad nogal wat af gepraat. En toch.

Veel volwassenen idealiseren hun kindertijd. ‘De leukste periode van je leven’,  beweren velen achteraf. Want misschien was het allemaal toch niet zo gemakkelijk. Nieuwe leerstof, jonge vriendschappen, de relatie met je ouders en familie, uitstapjes en hobby’s: er komt veel op kinderen af.

Met dit mij mijn achterhoofd schafte ik het kletsboek aan, een dagelijks gepland één op één moment. Niet dat een gesprek alles oplost maar zo een gepland aandachtsmoment vind ik zelf ook aangenamer dan die constante wedijver.

En dus sluit ik me ’s avonds (als ik niet moet werken) met elk even apart op, kruipen we samen onder de dekens, en  beantwoorden we grappige zen-vraagjes type: ‘wat vond jij leuk vandaag?’ of ‘was vandaag een wortel of een bloemkooldag?

Soms vullen de dames de vragenlijst zelf aan: ‘waarom zie je overal ooievaars met baby’s? Die groeien toch in mama’s buik? En als je op elkaar ligt, is dat dan seksen?’

De dames vinden het ketsboek alvast g-e-w-e-l-d-i-g, en ik dus ook 😉

Test

Psychologische tests zijn altijd heerlijk om naar te kijken. Deze kende ik al en toch moest ik luidop lachen met de aandoenlijke gezichtjes. Pure feel good. Heerlijk!

(Persoonlijke voorspelling: Manou wacht, Nina probeert het maar heeft te weinig geduld, en Flo steekt hem meteen in haar mond ;-))

Photoshop

Manou heeft photoshop ontdekt. De snelheid waarop ze leert, is fascinerend en tegelijk verontrustend (of toch zeker confronterend want man wat heb ik geknoeid destijds 😉 ) . Appeltje A en appeltje C en dan appeltje V, zo moeilijk is dat toch allemaal niet he?

Oud worden

 

Als alle mensen die je ‘misschien kent’ plots minderjarig blijken te zijn 😉
Manou vraagt er gelukkig nog niet om een eigen facebookprofiel.

Dinovember

Af en toe bots je op een idee of project waarvan je spontaan denkt: zo wijs! Dat ik daar niet op gekomen ben. 😉 Of eerder: ik wou dat ik het vroeger geweten had.

November, de maand waarin je speelgoed dino’s ’s nachts opnieuw tot leven komen. Dinovember.

Every year, my wife and I devote the month of November to convincing our children that, while they sleep, their plastic dinosaur figures come to life.
Why do we do this? Because in the age of iPads and Netflix, we don’t want our kids to lose their sense of wonder and imagination. In a time when the answers to all the world’s questions are a web-search away, we want our kids to experience a little mystery. All it takes is some time and energy, creativity, and a few plastic dinosaurs. Childhood is fleeting, so let’s make sure it’s fun while it lasts.

Manou kickt nog af van Sinterklaas. Ik denk niet dat ik ze nog kan overtuigen van Dinovember. Jammer voor mij maar misschien gelukkig voor mijn interieur 😉