Ruzie

Manou heeft ruzie met haar beste vriendinnetje. Het is nu al een paar weken aan de gang. Even maken ze het goed maar een dag later is het weer mis. Dan is de ene boos, dan weer de andere. “Want ik stond bij die en die, en dan wou zij niet meer naar mij zitten. En nu mag ik met die en die niet meer meespelen. En ze zei dat ze nooit nooit nooit nog mijn vriendin wou zijn. Nooit he mama. Ik wou het goedmaken maar dat wou zij niet. En daarom wil ik vanaf nu liever geen boterhammen meer eten, maar warm.” De laatste weken vloeiend er al veel traantjes aan beide kanten. Zo zonde.

Waarom is vriendschap onder meisjes toch zo vreselijk moeilijk? Ik kan me mijn eigen ruzietjes nog herinneren, altijd pijnlijk en zo verdomd nutteloos. Het heeft iets weg van liefdesverdriet al is vriendschap soms nog moeilijker. Zelfs op mijn leeftijd vind ik langdurige en vooral hechte vriendschappen met vrouwen vaak ingewikkelder dan die van mannen en hun maten.

Met drie dochters wist ik dat dit er zou aankomen. Maar geef toe: het tweede leerjaar, dat is toch erg vroeg.

Twijfels

We waren er uit. Ondanks twee jaar revalidatie zouden we Nina in het type 8 onderwijs inschrijven. Nina is de voorbije jaren al drie keer van school veranderd. Volgend jaar gaat dat hoe dan ook opnieuw gebeuren. Ik wil nu dus goed kiezen. Bovendien is iedereen het er over eens dat Nina heel hard (waarschijnlijk te hard) gaat moeten werken in een gewone grote klassieke school.

Maar om Nina te kunnen inschrijven heb ik een attest nodig van het CLB. Ze voorlopig inschrijven is niet mogelijk. En ondanks het feit dat Nina al twee jaar extra begeleiding krijgt en dat ze in alle zorggroepjes zit, blijkt het verkrijgen van zo een attest een uitdaging. Alsof iemand “misbruik” zou maken van het systeem en zijn kind daar even voor “de lol” zou inschrijven. Dat Nina de nodige test moest ondergaan is logisch. Alleen kinderen met een IQ boven de 89 mogen naar type 8. En dat zowel de juf, het CLB als het revalidatieteam op één lijn moeten zitten, kan ik ook begrijpen.

Maar waarom dat allemaal zo vreselijk lang moet duren? Wij maken iedere dag een volledig nieuwe krant. Soit. De inschrijvingen in Sint Salvator zijn al meer dan een maand bezig. Ik was er als eerste bij, toen. Dat was drie weken geleden. Voorlopig is er nog altijd plaats maar het eerste gesprek met het CLB is pas gepland binnen… twee weken. Sneller kon “echt” niet. En zelfs die dag ga ik waarschijnlijk geen attest krijgen.

Ik hou niet van openstaande dossiers. Al die tijd word ik overspoeld met verhalen, van mensen die ook “een kindje hebben als Nina”. Sommige kozen voor type 8, andere niet. Het probleem is dat mijn Nina natuurlijk nooit helemaal lijkt op hun kind, en dat vergelijken dus moeilijk is. Bovendien is het onderwijs de voorbije jaren erg veranderd. Zo gelooft onze huidige directeur niet meer in overzitten of dubbelen. Je kan mee of je ziet niet op je plaats. Ik hoor ook steeds meer interessante stemmen tegen inclusie. Homogene groepen zijn eerlijker voor iedereen.

En toch groeit er opnieuw een klein twijfelbeestje in mijn hoofd. Als Nina me spontaan vraagt of ik haar ‘schrijfoefeningen’ wil geven . Of ze een volledig klasliedje (of hitje)uit haar hoofd kan nazingen. Of als ze na één keer spieken mijn Ipad-code onthoudt. Het zijn details, dat besef ik wel. Toch heb ik het gevoel dat ze de laatste weken erg veel en snel bijleert.

Zucht. Twijfel. Denk. Kreun. Grrr. Twijfel. Nuja, op dit administratief tempo gaat het probleem zich vanzelf oplossen want dan gaat er in een van beide scholen gewoon geen plaats meer zijn 😉

Communies

Een kerkelijk huwelijk, dat is hard werken. Dacht ik. Dit weekend mocht ik eens eerste communies proberen, en nu weet ik wel beter 😉

Enkele weken geleden belde een juf van het eerste leerjaar mij op, lichtjes in paniek. Ze was dringend op zoek naar een fotograaf voor de eerste communies. Vorig jaren nam een andere mama fotograaf die taak op zich maar die haakte nu af. Ze waren op het laatste moment dus nog op zoek naar iemand. De school ligt me nauw aan het hart. Ik voel me er erg goed, net als Manou trouwens. En ook al ben ik niet gelovig, ik wou het heel graag doen.

Dit jaar deden 58 kindjes hun eerste communie. Een beetje sfeer in de kerk en dan de offerande natuurlijk, dat is wat de ouders verwachten. Moest iedereen zijn eigen fotograaf optrommelen, dan wordt het chaos. De kerk zou nu al afgeladen vol zitten. Ik wist dat het druk zou worden maar eerlijk waar: 58 kindjes, dat is echt veel. En al die ouders verwachten natuurlijk dat hun kind een paar keer op de foto staat. De kinderen zaten in rijen achter elkaar, en er was erg weinig licht in de kerk. Het is lang geleden dat ik nog zo heb gezweet.

‘De vorige fotograaf deed het zus en zo, en wij kregen dit en dat.’ Ik vind het altijd lastig om te moeten concurreren tegen een onbekende collega. Maar het is natuurlijk logisch dat de leerkrachten en de directie vergelijken. Hoeveel foto’s leverde zij af? Bewerkte ze haar foto’, en zo ja hoe hard? Trok zij de hele mis door foto’s of probeerde ze onzichtbaar te werken? Maakte ze veel closen of ging ze eerder voor groepsfoto’s? Legde ze ook de grappige situaties vast of beperkte ze zich tot de klassieke beelden?

Als kind duurde een kerkdienst mij altijd te lang. Deze keer had het gerust een half uurtje langer mogen duren. Ook al ben ik niet katholiek, ik moet toegeven dat het een mooie dienst was. Morgen lever ik 387 foto’s af. Dat is meer dan 2 foto’s per minuut, en dat moet maar genoeg zijn. Alle kinderen staan er op, al kijken sommigen ook de verkeerde richting uit tijdens hét moment van de eerste communie. Ik heb mijn ding gedaan, zonder rekening te houden met mijn voorganger. Na zo veel jaar ervaring kan ik mij dat permitteren, denk ik. Want fotografen zijn als restaurants: smaken verschillen maar steak frieten bestellen bij een Italiaan is hoe dan ook een slecht idee. 🙂

Meld je aan

Beste ouder,

U maakte reeds een dossier aan op http://www.meldjeaan.be . Na een controle merkten we op dat u slechts 3 scholen aan uw dossier toevoegde. Drie scholen toevoegen is weinig.Zeker voor kinderen geboren in 2011 raden we aan om minimum 5 scholen toe te voegen.

Tja. Misschien moeten we doen zoals in Marokko: door het teveel aan kinderen hebben ze daar op het platteland de schooldagen beperkt tot halve dagen. De helft van de leerlingen gaan alleen in de voormiddag, de andere helft alleen in de namiddag. Wat denkt ge? 😉

Flo in de peuterklas

 

Van de vorige periode heb ik gewoon geen foto’s. Ik kan dus niet vergelijken. Maar nu ziet ze er alvast blij en gelukkig uit. 🙂

Carnaval, bis

Zot zijn doet geen pijn, dacht ik.

Bob speelde vroeger regelmatig als clown. Nu doet hij het enkel nog voor onze meisjes, voor mij 😉 en voor de kinderen van vrienden. Of hij geen uurtje wou komen ballonplooien voor de kleuters op school, als begin van de vakantie? Toegeven: hij twijfelde. Alle kleuterklassen samen, dat zijn 125 kinderen maar zo veel ballonfiguurtjes kan je onmogelijk draaien op een uurtje.

“Ik zal meegaan om u te helpen.” Het was er uit voor ik goed had nagedacht over mijn voorstel. Want ik kon helemaal geen ballonfiguurtjes draaien. “Ik toon u dat wel even. Als jij pompt en een paar eenvoudige dingen maakt, dan kan ik me concentreren op de grotere dingen.”

En zo trokken wij dus naar school deze namiddag, als twee dikke clowns. “Waarom wij? Waarom doen wij onszelf zoiets aan? Waarom ben ik nu niet gewoon aan het inpakken? ” Het was best lastig, zo veel kinderen entertainen met zo een valse rode neus. Maar de tijd vloog voorbij en het was uiteindelijk toch een heel leuke ervaring.

Een school voor Flo

Flo gaat niet graag naar school. Dat vind ik heel jammer.

Het is een ingewikkeld probleem. Enerzijds klikt het niet met de juf. Onze persoonlijkheden liggen heel ver uit elkaar. Bovendien zitten er echt veel kindjes in die klas. Ik begrijp dat het voor die juf ook niet gemakkelijk is. Flo vraagt veel extra aandacht. En natuurlijk ben ik overgevoelig als het over Flo gaat.

Het kind heeft al veel meegemaakt: aanvallen, opnames, onderzoeken, bloed prikken, sondevoeding, massa’s medicatie en al de bijhorende bijwerkingen. Haar emotionele reserves zijn op, zeker de laatste weken. Het laatste wat ze nu nodig heeft is een strenge, klassieke en overwerkte juf die haar een hele dag door negatief corrigeert. Kleuteronderwijs moet vooral leuk en speels zijn.

Wat nu? Het plan was om het schooljaar uit te zweten. Nina verandert volgend jaar hoe dan ook hopelijk naar de school van Manou. Indien nodig zou ik dan nog een alternatief kunnen vinden voor Flo. “Je pakt het probleem niet aan. Je stuurt Flo amper nog naar school. Dat is geen oplossing. Bovendien zitten we dit jaar nog niet aan de helft, ” bemerkte de thuisbegeleidster.

En dus heb ik er weer een probleem bij. Een gesprek met de juf en met de directie hebben we al geprobeerd. Wij wonen in Gent, waar scholen al jaren overvol zitten. Even “snel” van school veranderen, zit er jammer genoeg niet in. Zucht.

En dus gaan we het nog verder moeten uitzweten. Ik wil het ook echt een kans geven want thuis spendeert ze haar dagen voor tv. Na de officiële inschrijvingsperiode van de stad Gent ga ik toch nog eens rondbellen, ook al besef ik dat wij stilaan schoolhoppers aan te worden zijn.

Maar als je kind iedere ochtend de boel bij elkaar huilt en schreeuwt omdat ze echt echt echt niet naar school wilt, dan breekt mijn hartje toch een beetje.

“Ik ken u”

– “Ha, hallo. U bent de nieuwe juf? Ik ben de mama van…”
– ” Ja, ik ken u. Ik volg uw blog, al jaren.”

Right.
Leuk.
Of niet? Jawel, leuk.
En toch ook raar.
De nieuwe juf weet eigenlijk al alles van mij.
Of niet alles maar toch heel veel.
Misschien te veel voor zo een eerste ontmoeting.
Eigen schuld.
Right.
Slik.

Het is niet de eerste keer en toch vind ik het nog altijd een beetje bizar en surreëel nevenverschijnsel van bloggen.

-“Mijn man blogt ook.”

Oef.
Dat stelt me enigszins gerust. Het ziet er (online ;-)) een erg leuke juf uit. Manou is alvast razend enthousiast. En ze maakt mooie rokjes. Ik heb er dit weekend nog staan naar kijken, op DOK-markt. Wat is de wereld nu weeral? 😉

Fruitbrochettes

Nieuw is het natuurlijk niet maar ik steek me altijd op de moeite. Fruitsalade is minstens even lekker en bewaart gemakkelijker.

Maar vandaag ben ik er dus toch voor gegaan, samen met de Nina en haar klas. Het was een leuke activiteit en de kinderen waren allemaal enthousiast. Zo een fruitbrochette ziet er erg leuk uit. Zelfs Flo heeft zich laten verleiden. Ik neem me voor om er voor het volgende verjaardagsfeest thuis nog eens te maken.

Klasfeestje

Kinderen vinden klasfeestjes vaak leuker dan familiefeesten. Kort na het lentefeest stond er gisteren dus nog een schoolfeestje op het programma. Wie nodig je uit? Ik vind dat altijd zo een moeilijke oefening. Mijn gedacht: of je vraagt de 2 (of drie) beste vriendinnen of je nodigt iedereen uit. Want het zijn altijd dezelfde kinderen die gevraagd worden, en dezelfde die uit de boot vallen. Eens je een grote groep uitnodigt, voelen anderen zich automatisch uitgesloten. En qua werk is er bovendien geen groot verschil tussen 10, 12 of 16 kinderen.

Manou nodigde dus al haar klasgenootjes uit. Uiteindelijk waren ze met 18 = 15 vriendjes, 2 zusjes en de jarige zelf. Opmerkelijk is dat ik maar één annulatie gehad heb. De andere ouders hebben dus gewoon niets laten weten. Ik vind dat op zich helemaal niet zo erg hoor. Alleen jammer dat het net de kinderen zijn die – volgens mij – meestal niet gevraagd worden.

Verder verliep alles erg vlot. Veel werk heb je niet meer met 6-jarigen, vind ik. Ik ben gepromoveerd van verpleegster tot politieagente. De vorige edities moest ik om de haverklap naar het toilet lopen, deed ik niets anders dan jasjes aan- en uit trekken en traantjes blussen. Gisteren heb ik vooral het volume in bedwang moeten houden. Redder aan het zwembad, steward aan de trampoline en veiligheidscoördinator tijdens het fietsen op het terras en aan de schommel. Er zijn geen( echte) gewonden gevallen en na drie uur keerde iedereen tevreden terug naar huis.

Ik heb wel goed geslapen. Juffrouw, het ziet er zo een leuk job uit maar onderschat het niet.

Boerderijklas

Drie dagen en twee nachten zit Manou op de boerderij. Spannend vind ik het. Manou gaat regelmatig bij familie slapen, maar dat is anders. Nu zal ze drie dagen haar plan moeten trekken, in een grote groep. Manou is emotioneel nog erg jong. Op het einde van een schooldag is ze meestal doodmoe.

Gelukkig heeft ze één heel goede vriendin. De meisjes hangen erg aan elkaar en zullen vast veel steun hebben aan elkaar. Dat scheelt. Een klasgenootje mocht niet meer van haar ouders. Pijnlijk en zo ontzettend zonde, als je het mij vraagt.

Ondertussen genieten de twee andere meisje van de extra aandacht. Morgen is het gedaan met de leute 😉