Koor

Het leuke aan een musicalopleiding is de variatie. Manou wil graag én dansen én zingen én toneelspelen én op het podium staan. Na de mislukte auditie ben ik nu dus op zoek naar een alternatief. Gelukkig is het aanbod in Gent groot. Vorig jaar volgende Manou en Nina al dansles in De Ingang, nog steeds een aanrader. Ik heb ondertussen ook een paar toffe toneelscholen gevonden, zoals De Kopergieterij en Larf. En voor zangles kan ze terecht bij Popcollege, en ook de circusplaneet lijkt me leuk. Maar alle groepen zijn ondertussen natuurlijk al begonnen (en volzet).

Waarom zingt ze niet mee in het koor? C. en I. vinden het erg leuk en het is gemakkelijk, zo meteen na school. Manou zit op een katholieke school, ook al zijn wij niet gelovig. Ok, een kerkkoor leek mij niet bijzonder spannend. Maar wie niet waagt, niet wint. Veel kerken doen tegenwoordig hard hun best om een beetje modern uit de hoek te komen.

Bovendien erger ik mij te pletter aan al dat hokjes denken. Methodescholen zijn veel beter en kindvriendelijker dan klassieke katholieke scholen; dure musicalopleidingen zijn leerrijker dan de gemiddelde dans- en turnlessen; enzovoort. Persoonlijk voel ik mij net heel goed op onze katholieke school omdat daar kinderen (en ouders) zitten met heel verschillende achtergronden.

‘Het is super mega tof mama. We gaan zelfs mogen zingen op de Kerstmis. Echt mega wijs!’ Als atheïst is dat even slikken, want dat betekent dat ik op kerstavond mogelijk ook naar de mis ga mogen. Maar een beetje openheid en mildheid kan geen kwaad in deze wereld waar iedereen vooral bezig is met zichzelf. Papa maakte de laatste minuten van de les nog snel een filmpje. De cameradruk zorgde niet meteen voor een topprestatie maar het ziet er wel erg gezellig uit 😉

Feestje

Nina is donderdag jarig, en dat vieren we. Een eigen feestje, daar kijken mijn meisjes naar uit. En omdat Nina voorlopig maar zes klasgenootjes telt, kon ik gemakkelijk iedereen uitnodigen. Dat zou die prille vriendschappen bovendien een duwtje in de rug geven, dacht ik.

‘In type acht onderwijs zitten wel veel speciale kinderen hoor.’ Buitenstaanders lijken te vergeten dat mijn dochter daar ook naar school gaat, en dus ook ‘zo een specialeke’ is. Maar geen probleem, ik ben zo goed als gespecialiseerd in specialekes. 🙂 Meer nog: ik heb de voorbije jaren bijna geen volkomen normale mensen meer tegengekomen, zeker geen volwassenen 😉

Het probleem zit hem in de perceptie, in het onbekende, in het wij- en zijgevoel. Een leerkracht van buitengewoon onderwijs vertelde me ooit hoe ouders hem aanspraken over de gemengde speelplaats, en hoe erg ze het vonden dat hun kind nu moest omgaan met die gehandicapten. Alle kinderen in buitengewoon onderwijs hebben extra zorg nodig. De ene handicap is heus niet superieur dan de andere. Het is een beetje zoals racistische Marokkanen, het slaat echt nergens op.

De meeste klasgenootjes heb ik al ontmoet op de speelplaats en het zien allemaal erg leuke kinderen uit. Ik kijk er naar uit om ze morgen echt te leren kennen.