Wat een geweldig idee, ook al stellen de foto’s technisch niets voor. De beelden zijn zo heerlijk geruststellend.
Kijk, dit was ik, lang geleden. En het is toch ook (relatief) goed gekomen. 😉
Mijn kind huilt omdat …
Tagarchief: kleuter
Schoenen
Flo heeft nieuwe schoenen nodig, weeral.
Vorig jaar sprak de turnjuf me aan over Flo’s lederen bottines. Die zouden veel te zwaar zijn voor haar. Geen wonder dat dat kind zo gek loopt, strompelt en springt en dus ook struikelt. Zo lederen botjes zijn gewoon te zwaar van een kind van drie. Of ik haar geen andere schoenen kon kopen?
De kinesiste van het revalidatiecentrum belde me vandaag met een gelijkaardig verhaal op. Maar dit keer zijn de botjes te licht. Ze heeft stevige lederen schoenen nodig, die haar steun geven.
En de juf pop school dringt aan op schoenen die kleuter helemaal zelfstandig kunnen aan- en uittrekken. Bovendien moeten de schoenen een beetje weersbestendig zijn want ze gaan regelmatig op stap, weer of geen weer. Sportschoenen met velcro zijn dus niet meteen een optie.
Thuis draagt Flo het liefst niets, of iets te grote crocs. Iedere morgen moet ik haar in een paar schoenen dwingen, en na school trekt ze haar schoenen al in de auto uit. Alles wat maar een beetje spant, haat ze. Maar zelfs op blote voeten springt, huppelt en mistrapt ze zich regelmatig. Misschien is ze gewoon een lomp, kieskeurig en onevenwichtig kind 😉
Toch mag ik nu dus opnieuw op zoek naar een nieuw paar winterschoenen. Stevig. Comfortabel. Niet te zwaar en niet te licht. Gemakkelijk aan- en uit trekken. Onderhoudsvriendelijk. Niet te duur en liefst nog iets dat zowel zij als ik mooi vinden. Iemand een gouden tip?
Slecht weer
Slecht weer bestaat niet, slechte (lees onaangepaste) kledij wel.
De uitspraak van onze kleuterdirectrice spookt nu al dagen door mijn hoofd. Ik trek er mij aan op. Weer of geen weer, iedere dinsdagnamiddag gaan de kleuters naar het bos. Geweldig idee. Het is ‘gewoon’ een kwestie van ze goed te kleden.
Maar zelf lukt mij dat om nog onduidelijke reden minder goed. Dan vertrek ik ’s morgens met droog weer naar het werk, en zie ik mezelf ’s avonds weer tussen de regendruppels heen lopen (of iets wat er op lijkt). Zonder paraplu en zonder regenjas of wat had u gedacht ;-). Misschien kies ik de verkeerde winkels maar mooie, elegante én regenbestendige hakjes lijken niet te bestaan. De meeste winterjassen zijn ook niet meteen heel stijlvol.
Mantra van de dag: slecht weer bestaat niet. Slecht weer bestaat niet. Slecht weer bestaat niet. Slecht weer bestaat niet. 😉
Op kamp
De ene begeleider is de andere niet. Mensen maken het verschil. Het is zo een beetje mijn stokpaardje aan het worden.
Het gaat relatief goed met ons Flowie Boowie. De aanvallen zijn onder controle, zeker overdag. En dus doet ze gewoon mee met haar zusjes, ook al is het een zot spook en liggen risico’s bij haar toch net iets hoger dan gemiddeld. Ik probeer de begeleiders goed in te lichten en zorg ook dat ze altijd haar noodmedicactie bij zich heeft.
Die briefing stelt vaak niet zo veel voor. Als ik haar aanmeld de eerste dag van een kamp of op speelpleinwerking, probeer ik in vier zinnen de situatie zou duidelijk mogelijk uit te leggen. Dat mijn dochter een zware vorm van epilepsie heeft, dat het goed is om dat op voorhand te weten, dat ze noodmedicatie meeheeft, rectaal in te spuiten maar dat ze die pas moeten gebruiken als de aanval langer duurt dan vijf minuten. En dat er in mijn noodpakket ook een brief zit met een beetje uitleg. Veel langer durf ik de rij niet op te houden. 😉
Vaak kijken de begeleiders me dan een beetje verschrikt aan. Ik lach even en stel ze gerust. ‘Bij een aanval bel je best gewoon de hulpdiensten op. Die zullen jullie telefonisch wel begeleiden.’ Vaak verdwijnt de enveloppe dan in een of andere kast of map. Zoals ik al zei: het gaat goed met Flo. Gelukkig maar.
Vandaag begonnen Nina en Flo aan een kampweek bij Ideekids in Melle. Een half uur na de aftrap belde de hoofdmoni mij al op. (Dat was even schrikken). Dat ze de brief eens goed doorgenomen had maar toch nog een paar vraagjes had. Flo is deze zomer al veel verschillende plaatsen gaan spelen. Ik denk niet dat iemand mijn noodpakket open gedaan heeft, laat staan dat ze het bekeken hebben. En ook al ben ik geen ongeruste mama en heb ik veel vertrouwen in een goede afloop, ik was toch heel blij verrast met deze professionele manier van begeleiden.
En ja, Ideekids is een beetje duurder dan een gesubsidieerd schoolsportkamp. Nu weet ik ook weer waarom. Bovendien zijn het echt toffe kampen maar dat heb ik al gezegd 😉
Voor het eerst kamperen
Wat je doet op vakantie is vaak familiaal bepaald, meer dan we denken. En wij komen niet uit een kampeerfamilie. Maar na bruin in de tuin kregen we er toch zin in. En dus ging ik op zoek naar een charmante camping.
Charmant, gezellig, mooi, kleinschalig, uniek, karakter- en sfeervol, … Het is een moeilijk uit te leggen begrip die toch bij iedere zoektocht terugkomt. Vrij snel kwam ik bij camping Maka uit. Hun site zag er beloftevol uit maar foto’s bedriegen, altijd ;). Gelukkig overtrof de realiteit mijn verwachtingen. Camping Maka is een bijzondere plaats, een goed bewaard geheim, een tip voor de kampeerders onder jullie.
De uitbaters zijn Nederlanders net als de helft van de andere gasten. De sfeer is er erg familiaal, warm, groen en rustig (echt!). De kinderen inclusief Bob hadden meteen speelvriendjes. 😉
Maar pas op, kamperen is niet voor iedereen weggelegd. Het is een avontuur en avonturen gaan vaak samen met de nodige onvoorziene omstandigheden, rommel en vuiligheid. Ook al vertrokken we erg geladen, al snel bleek dat we veel te weinig meehadden. Om zes uur ’s avonds tot het besef komen dat je zelf moet zorgen voor wc-papier, is toch een beetje pijnlijk. Één trui en één handdoek per kind was ook ruim te weinig. Van een campingstekker had ik ook nog nooit gehoord. De BBQ hadden we mee maar we misten toch borden en bestek. En vooral: reservetuutjes.
Kamperen betekent loslaten, zeker met drie jonge zotte kinderen aan kant van een stromende rivier.
Hier maken ze geen moddertaartjes van proper zand, en zwemmen ze niet onder toezicht van een ervaren badmeester. Neen. Ze verdwijnen voor een half uur in het bos of in andermans tent. Als je denkt dat ze niet vuiler kunnen worden, doen ze er nog een stevige schep bovenop. En ze blijven veel te lang wakker.
Ik moet eerlijk zijn: het was wennen. Ja, ik heb een beetje gestresst toen ik Flo voor de zoveelste keer kwijt was. Of toen ik ontdekte dat ik ongesteld was en geen wc-papier bijhad ( ook toen een onbekende medekampeerster even mijn deur opentrok om me te helpen). Of toen ze met hun natte crocs de tent inkropen. En toen ze om elf uur nog altijd niet wilden slapen.
Maar uiteindelijk overviel mij toch een zalig laisser aller-gevoel. Kamperen is echt en dat is tof. Het is ontbijten in de zon, leven ontdekken onder iedere steen, lachen met de vuile snoet van je kinderen, genieten van een warme douche terwijl je de plakkerige zonnecréme van je huid afspoelt, in slaap vallen voor het kampvuur en wakker schieten met het idee dat er een wasbeer voor je tent zit.
Camping Maka gewoon geweldig. Wij gaan zeker terug!
Sportkamp
Omnisport, dat betekent alles en niets. Een sporthal voor als het regent, een grasveld bij mooi weer, een doos basis sportmateriaal en een paar enthousiaste moni’s: meer stelt zo een sportkamp van de stad Gent eigenlijk niet voor. Maar mijn meisjes vinden het telkens opnieuw geweldig. En wij dus ook 😉
Want hoe leuk ik mijn kinderen ook vind, die paar uur rust doet deugd. Flo gaat voor de eerste keer mee. Vanaf drie jaar stond er op de site en voor eens heb ik die leeftijdsgrens in mijn voordeel genomen. Natuurlijk besef ik dat Flo nog erg jong is, en dat ze veel aandacht en extra zorg vraagt. Maar dat is thuis ook zo. Een weekje zullen die monitoren wel overleven.
Op dag twee hield ze een striptease op de speeltuin. En gisteren vond ze haar sportschoenen plots niet meer leuk. Of ze volgende week opnieuw op kamp komen, vroeg de begeleidster Nina. Neen? Het meisje kon haar opluchting nauwelijks verbergen. 😉 Gelukkig vindt Flo het kamp erg leuk, en is ze ’s avonds goed moe.
Puber
De puberteit begint steeds vroeger, heb ik me laten wijsmaken. Maar zo vroeg? 😉
Naar de film
Het is juni maar toch koud en regenachtig buiten. Bovendien stond de activiteit op onze vakantieplanning. Gisteren trokken we dus allemaal samen naar de cinema, naar de film Croods.
Ok, ik geef toe dat is niet echt een gemakkelijke film voor Flo maar naar K3 of Plop daar krijg ik hoofdpijn van 😉 Flo heeft zich erg goed geamuseerd, al was dat vooral voor en na de film 😉
Flo op de latten
Dit pareltje ontving ik vandaag in mijn mailbox. Flo in actie. Ja, onze skivakantie ligt al ver achter ons maar dit beeld vond ik gewoon te schattig.
We’re in
Al jaren probeer ik mijn kinderen in te schrijven in de kleuterschool Edugo Lourdes/slotendries. Dat was de eerste school van onze keuze, en bovendien zit Manou daar nu in het twee leerjaar. Voorlopig doen wij iedere ochtend en iedere namiddag twee scholen aan, wat praktisch lastig toch erg is. Met Nina’s type 8-vooruitzichten zou de situatie volgend jaar nog ingewikkelder worden.
Flo staat al jaren op de wachtlijst maar ze hadden mij meermaals duidelijk gemaakt dat de kans op inschrijving klein was. Ik was dus ongelooflijk blij toen de directrice mij gisteren opbelde. Ze zouden twee plaatsen bijmaken speciaal voor broertjes en zusjes. Flo is volgend jaar dus toch welkom. Joepie! Flo kan samen met Manou naar school, naar … de tweede kleuterklas.
Oei. Slik. In januari heb ik Flo door samenloop van omstandigheden doen zakken van het eerste kleuterklas naar het instapklasje. Samen met de juffen en de thuisbegeleidster hebben we net een contactmoment ingepland om te overleggen waar Flo volgend jaar het best thuishoort. Maar tijd om daar op te wachten heb ik nu niet meer. Ik zou Flo volgend jaar echt graag op Lourdes binnenkrijgen, en dat niet alleen uit praktische overweging. Ik ben gewoon heel tevreden over de school, en over de directie. Maar gaat Flo volgend jaar wel meekunnen in een een tweede kleuterklas?
Waarom is mijn leven nooit eenvoudig? Volgens de thuisbegeleidster en de juf zou het een grote stap worden. Familie en vrienden vonden dat ik het beter gewoon kon proberen. Zucht.
Ik besloot om open kaart te spelen met de directrice. Dat Flo een moeilijke periode achter de rug heeft en dat ik niet zeker ben of ze wel gaat meekunnen. “Kleuters tegenhouden doen wij niet. Flo gaat gewoon naar het tweede kleuterklas. Ieder kind is anders, en dat geldt dus ook voor haar. De kleuterjuf houdt daar rekening mee. De klas is beneden en wij kunnen ook nog altijd beroep doen op een zorgjuf. Ieder kind moet de tijd krijgen om te ontwikkelen op zijn of haar eigen ritme. Maak u geen zorgen. We gaan goed voor Flo zorgen. Maar echt doen zakken of tegenhouden doen wij alleen in de derde kleuterklas, als kinderen niet schoolrijp zijn.’
Soms kunnen mensen precies de juiste dingen zeggen. De directrice vertelde mij dit aan de telefoon, gelukkig want anders had ik haar zonder twijfel gekust. We’re in! Flo gaat dus naar de grote school, en meteen naar de tweede kleuterklas. Ik ben blij. Natuurlijk zal het niet altijd gemakkelijk zijn maar mijn gevoel zegt dat dit weer een stap is in de goede richting 😉
Ascheid van het tuutje?
Eigenlijk was Flo er destijds bijna van af. Persoonlijk vind ik dat kleuters best niet te lang tuten, net zoals ze beter niet te lang in een buggy zitten. Het zijn zo handige dingen. Voor jet het weet raak je als ouder verslaafd 😉 Maar hoe langer je wacht, hoe lastiger de afkick. Bovendien is het geen gezicht, te grote kinderen met een tuut. En het is niet zo gezond voor de tandgroei. Rond het eerste kleuterklasje leek mij een ideaal moment om er mee te stoppen. 09
Maar toen kreeg Flo epilepsie. De aanvallen en ziekenhuisbezoeken stapelden zich op. Van stoppen met tuten was er plots helemaal geen sprake meer, integendeel. We hebben er toen zelfs bijgekocht. Zo veel steun en troost dat ze er uit haalde, dat wou ik haar niet ontnemen. Ondertussen zijn we meer dan een jaar verder, en de aanvallen zijn relatief onder controle.
Enerzijds denk ik dus: het is de moment. Dringend. We gaan voor de korte pijn. Ik plan een uitstapje naar de tuutjesboom en weg zijn ze. Schluss. Anderzijds haalt Flo nog altijd veel troost uit haar tuutje, zeker na nog een hevige nachtmerrie. En wie weet hoe het verder gaat met haar. De nachtelijke aanvallen zijn niet helemaal verdwenen. Het kan snel kantelen en dan ben ik mijn trootsformule kwijt.
Flo slaapt nu al regelmatig in zonder tuutje. Ik zou ze ook gewoon kunnen bewaren voor ‘speciale gelegenheden’. Maar wat is een speciale gelegenheid? Als we volk krijgen en ze lang mag opblijven? Dat is minstens één keer per week, in de vakanties veel meer. Als ze valt of bang is of doodmoe van school komt? Flo heeft die trucks van mij trouwens snel door. De kans is groot dat ze gaat dramatiseren, voor haar tuutje.
Wat denken jullie: zou ik gaan voor de korte pijn of voor het uitdoofscenario?
Allo?
Binnen een paar jaar gaan kinderen het verband tussen een telefoon en dit zware zwarte bakje (met draaitoetsen!) niet meer begrijpen. 😉
It’s hard to be 2
Geloof het of niet maar we zijn bijna door de peuterpubertijd. En als ik deze beelden zie, dan denk ik dat het bij ons nog meeviel. 🙂
Evil
Deze nacht hoorde ik plots geluid beneden. Het was 2 uur in de nacht. Ik ben gelukkig geen angstig type. Aan het piepstemmetje te horen wist ik meteen dat het geen inbreker was.
Flo was wakker. Zo wakker dat ze alleen naar beneden trok, dat ze de lichten aanstak, de hond uit zijn bench liet en zichzelf een koekje nam. We hebben de terrible 2 voorbijgestuipt. Hier komen de terrible 3.
Want al die nachtelijke activiteiten hebben natuurlijk zo hun gevolgen. Deze ochtend was ze met geen stokken uit bed te krijgen. En toen ze om 9 uur dan wakker werd, en ze met haar katerkop aan het ontbijt zat, bleek de deugenieterij alles behalve voorbij. Een mes, ja u ziet het goed. En mijn aquarius!
Thuis
Neen. Vervelen doet Flo zich thuis niet.
Wij ook niet trouwens 😉
Talenten
Dit schooljaar werken de kleuters rond het thema “talenten”. Leuk idee. Ieder weekend krijgt een kindje het talentenboekje mee naar huis. Daar mogen de mama’s (of papa’s maar meestal mama’s ;-)) foto’s plakken en vertellen over de talenten van hun schattebol. Dit weekend is het mijn beurt.
Joehoe. Hum. Over welke geweldige talenten beschikt Flo? Flo breekt graag de boel af. Ze heeft het geweldige talent om razendsnel te ontdekken wat niet mag. Ondeugd, is dat een talent? Ik vrees er voor. En leep? Ze weet hoe ze haar zin kan krijgen en gaat daar volledig voor.
Wat doet Flo graag? Op de Ipad spelen maar dat is waarschijnlijk niet het antwoord dat de juf verwacht.
Ik spiek even bij haar klasgenootjes. Whoaw. Drie jaar en het jongetje is al een heus voetbaltalent. En een andere kleutertje is zot van ponyrijden. Flo ziet ook wel graag paardjes maar rijden kan ik dat toch niet noemen. Zwemmen en dansen, lees ik verder nog in het talentenboekje. Misschien ben ik te veeleisend maar ik zou liegen moest ik Flo bestempelen als een aanstormend zwemtalent.
Flo is vooral een emotioneel sterk. Ze is altijd goed gezind, ondanks haar aanvallen en sonde. Ze is lief met andere kinderen, speelt goed samen. Flo is ook onvoorstelbaar dapper. Ze is van niets bang, niet van ziekenhuizen en dokters, niet van paarden of honden, van diep water of grote hoogste, niet van de toekomst. Maar ook dat is misschien een beetje te ingewikkeld als verhaaltje voor haar klasgenootjes.
Misschien moet ik er niet te diep over nadenken. Gewoon invullen die handel.
Turn-schoenen
“Gelieve uw kleuter gemakkelijke kleren en schoenen aan de trekken de dagen dat het turnles is”, zo staat er in het schoolreglement. Broekkousen, kruippakjes of schoenen met hakjes lijken mij inderdaad niet zo gebruiksvriendelijk voor kleuterjuffen. Zelf ben ik ook een grote voorstander van gemakkelijke outfits zoals schoenen zonder veters en kleren zonder strijkwerk.
Toch hebben we nu een meningsverschil. Kijk: de school van Flo (en Nina)s is aan het verbouwen. De speelplaats is oud, vol putten, gras en aarde. Er is voorlopig ook geen afdak. Op zich vind ik dat allemaal niet zo erg. Kinderen (ook kleuters) kunnen tegen een stootje. Een beetje water of modder daar worden ze groot van, zolang ze er op gekleed zijn. Maar op maandag en vrijdag is het turnles en dan moeten de kleuters in turnpantoffels of sportschoenen naar school komen.
Ik ben niet tegen sportschoenen, ook al vind ik ze een beetje Johnny. Maar geef toe: adidassen zijn niet meteen geschikt om te spelen in de sneeuw of in de regen. En ook Flo’s puma’s lopen meteen in. Bij slecht weer kies ik voor lederen bottines of sneeuwboten. Mag niet, is mij nu voor de zoveelste keer gezegd.
Sportschoenen meegeven zien ze op school ook niet zitten want er is natuurlijk geen tijd om 26 kleuters even snel om te kleden. Of ze niet op haar kousen mag turnen? “Zonder sportschoenen kan Flo niet op het klimrek.”
Tja. Ik zou kunnen zeggen dat ik extra bezorgd ben om Flo, en dat ik nu al zo veel zorgen aan mijn hoofd heb. Maar eerlijk: ik ben het gewoon niet eens met die sportschoenregel. We praten hier over de turnles, voor het eerste kleuterklasje, kinderen van 3 jaar. Zucht. En zo heb ik dus weer een reden om te hunkeren naar de zomer. 
Drinkbus
Iedere school heeft zo zijn eigen reglement. Meestal hou ik niet van allerhande regeltjes, al is het maar omdat die weinig ruimte laten voor nuance. Maar zolang er ouders bestaan die hun kleuter chips meegeven als tien-uurtje, kunnen directies natuurlijk niet anders.
Nieuw dit jaar het is verbod op drinkdoosjes. “Alleen herbruikbare flessen zijn toegelaten.” Ik heb wel sympathie voor het milieuvriendelijke standpunt van de school. Jaren geleden vonden velen afval sorteren ook “lastig”, “onhaalbaar” en “zinloos”. Ondertussen sorteren we ons te pletter en niemand stelt zich daar nog vragen bij. Sommige ouders klagen nu over de hygiëne van de drinkbussen maar zelf heb ik niet zo veel last van smetvrees.
Moeilijker vind ik het bijkomende verbod op chocomelk. Wat is er mis met chocomelk ? Fristi en fruitsap bevatten minstens evenveel suiker maar mogen wel. Jammer. Mijn meisjes zijn erg zuinige drinkers, altijd al geweest. Geen doosjes en geen chocomelk zorgen er voor dat zowel Flo als Nina helemaal niets drinken op school. Meestal wordt hun drinkbus niet eens geopend, en in het andere geval belandt het water toch vooral in de boekentas. Vooral voor Flo is het jammer dat ze tijdens de pauzes zo geen extra dosis suiker binnenkrijgt.
Na een maand ben ik dus maar gecapituleerd. Voor ons geen drinkbussen meer. Vanaf vandaag kopen wij gewoon drankjes op school, al probeer ik ook daar het reglement een klein beetje naar mijn hand te zetten. Wat gaan ze drinken? a. water b. appelsap c. fruitsap d. melk e. fristi en dan ben ik maar zo vrij geweest om er bij te zetten: f. ze mogen zelf kiezen 😉 Nu maar hopen dat ze drinken…
Sponsorloop
De nieuwe school van Nina en Flo verbouwt en zoals iedereen weet kosten al die werken enorm veel geld. En dus organiseerde de school een sponsorloop. Ook de kleutertjes liepen mee. Als betrokken ouders waren daddy en ik natuurlijk aanwezig om al dat sportieve geweld aan te moedigen en vast te leggen.
Zouden Nina en Flo dat wel kunnen? Lopen, als kind vond ik het vreselijk, saai, lastig en pijnlijk. Sport en zeker lopen is niet meteen een vak waarin mijn kinderen uitblinken. Nina had er alvast heel veel zin in en liep onvoorstelbaar goed mee. “Is het al gedaan?” Ze vond het nog leuk ook. Wie had dat ooit gedacht? Die kleine meid gaat ons nog verrassen.
En Flo? Tja, Flo is een ander verhaal. Die was al moe bij aanvang. Toen ze ons zag begon ze te wenen en ze is niet meer gestopt. De juf heeft ze het hele parcours meegetrokken. Geen gezicht. Volgend jaar beter …
Verjaardagsstoel
Jaren geleden kregen we de meegroeistoel als geschenk van onze mutualiteit. Inspiratieloos maar degelijk gerief. Na drie kinderen zag hij er nog goed uit. Even heb ik geprobeerd om hem te verkopen via een tweedehandssite maar niemand wou er ook maar 5 euro voor bieden. Voor dat geld kon ik hem even goed houden, vond ik.
En toen besloot ik van er een verjaardagsstoel van te maken. Samen met de meisjes hebben we hem eerst geschilderd, dan heb ik er een kroon in gespoten en vandaag hebben we hem afgewerkt met (hema)juwelen. Vanaf volgende week maandag zal Nina hem gedurende één week mogen gebruiken. Blij dat ze is. Nadien berg ik hem mooi weer op, tot in juni. Dan is Manou aan de beurt.
Achter de camera 