Een extra Pietje

Manou is haar lievelingsknuffeltje al verschillende keren verloren, echt verloren. Zo bleek hij plots weg na drie uur shoppen in de grootste shoppingmall van Kaapstad. Of toen ze hem liet liggen op de bus, na haar paardrijdkamp in Spa. Net toen we ons er bij neergelegd hadden dat Pietje weg echt verdwenen was, zo drie weken na aankomst, belde Kazou ons toch nog op.

Ondertussen had een lieve lezeres, Els, mij ook gemaild, dat ze thuis een identiek konijn had liggen waar haar kinderen toch nauwelijks naar omkeken. Toen ik Manou vertelde over een vers Pietje was ze niet meer te houden. Zelf vond ik het ook een unieke kans. Een extra Pietje zou hoe dan ook goed van pas komen, al was het maar preventief.

Zo heeft Manou nu twee Pietjes. (We hebben even getwijfeld over een rijmende naam : Pietje en … ietje maar er kwam een veto van de knuffelmama ;-)) Beide knuffels lijken ondertussen met elkaar vergroeid, waardoor het risico op verlies niet gehalveerd maar wel verdubbeld is. 😉 Heel erg bedankt Els. Je had Manou haar vreugdekreet moeten horen toen ze het pakje opende.

Els heeft trouwens een heel erg leuk webshop met leuke gepersonaliseerde muurstickers en T-shirts, en toffe oorbellen. Die paardenoorbellen staan alvast op Manous verlanglijstje voor Sinterklaas.

Pietje

Manou vergaat ene deel van haar bagage tijdens haar terugreis van het Kazoukamp in Spa. Een verloren slaapzak is zonde maar het was geen duur exemplaar. Pijnlijker was het verlies van haar lievelingsknuffel Pietje.

“Alles komt goed. Maak je maar geen zorgen. Maandag bel ik naar Kazou en dan krijgen we alles wel terug.” Zo een rode ronde zak valt op, en zal dus niet per ongeluk in de koffer van de bus blijven liggen. En wie steelt er nu een slaapzak? Op het secretariaat van Kazou wisten ze me te vertellen dat de verloren voorwerpen morgen getrieerd zouden worden. Ik mocht de volgende dag dus al een telefoontje verwachten.

Maar mijn telefoon bleef stil, de hele week. “Heb je al gebeld mama?” Ik heb het probleem enkele dagen voor me uitgeschoven maar gisterenavond kon ik niet meer ontkennen. “Ja, ik heb gebeld en alle verloren voorwerpen zijn ondertussen binnengekomen maar ze hebben geen slaapzak en geen knuffel gevonden.”

Drama, ik moet u daar geen tekening bij maken. Er vloeiden veel traantje die avond.

– Ik willllll Pietjeeeeee snik snik snik.
– Ik weet het schat. Maar Pietje is weg. Je hebt toch knuffels genoeg?
– Neeeee! Ik mis Pietje.

Naar een kwartier had ik hoofdpijn. Over naar plan B dus:

– Je krijgt een nieuwe knuffel.
– Ik wil geen nieuwe knuffel. Ik wil Pietjeeeeeeeee snif snif
– Probeer gewoon te denken dat Pietje gegroeid is, en dat hij er nu gewoon een beetje anders uitziet.

Het duurde even voor ik haar overtuigd had maar uiteindelijk zochten we samen online naar een waardige vervanger.

Deze ochtend aan de ontbijttafel belde Kazou terug. Dat de slaapzak en knuffel toch terecht waren. Hoera! Eind goed, al goed. Manou slaapt in een dubbel bed vol knuffels. Daar komt nu dus nog eentje bij. En binnen een paar jaar mag mama die waarschijnlijk allemaal versassen op de rommelmarkt 😉

 

 

De thuiskomst

Ik keek er naar uit. Enerzijds was ik gewoon blij om Manou terug te zien. Bovendien hou ik wel van zo lekker melige emomomenten. Niets zo ontroerend als een hereniging 😉 Ze waren te laat, veel te laat. Toen de bus eindelijk de parking in Eeklo opreed, voelde je de spanning en adrenaline stijgen. Sommige mama’s werden zelfs een beetje wild en begonnen te springen, te roepen en te zwaaien. “Zie je ze? Waar zit ze?” De eerste kinderen sprongen uit de bus recht in de armen van hun ouders.

Mijn meisje zat achteraan in de bus. Ze hield aan hand tegen het raam om beter naar buiten te kunnen kijken. En dan zag ze ons staan. Even zwaaide ze terug en lachte. De kinderen bleven opgewonden de bus verlaten. “Waar blijft ze? Zie je haar?” Manou was duidelijk niet gehaast. Het weerzien was leuk en gezellig. Kus kus kus. “Het was leuk. Ik heb dorst? Heb je iets mee om te drinken? En ik heb ook honger.”

En dan hoorden we muziek. Zo snel als ze kwam was ze weer weg. Samen zingen en dansen, voor een laatste keer. Het enthousiasme spatte er van af ondanks de vuile snoeten en vermoeide ogen. Zo kregen we er gewoon nog een emomoment bij. Heerlijk. “Kijk dat is die en die. En die zotte leider zat in mijn groepje. En die en die zeiden dat ik op hem verliefd was. Maar alle zot, die is veel te groot. ”

Waar is Flo? Ze staat hier… niet meer. Het was druk rond de bus. Iedereen probeerde zijn bagage te recuperen en afscheid te nemen. Bob en ik namen elk en kant van de bus en hoopten vurig dat ze zich niet verstopt had tussen de auto’s di die allemaal in beweging kwamen. En dan tilde opa haar uit de lege bus tilde. Emomoment nummer drie.

Er werd nog geknuffeld en gezwaaid terwijl de papa haar bagage probeerde te recupereren. “Heb je alles mee?” Ze is vertrokken met een tas en kwam terug met een tas. Wat ontbreekt zou ik thuis wel ontdekken, dacht ik. Veel waardevolle spullen had ze toch niet bij. In de wagen sloeg de vermoeidheid toe. Manou had nog net genoeg energie voor een boterham voor tv. De details van het kamp kwamen langzaam naar boven, met als een rode lijn: het was tof.

En dan naar bed. “Haal je snel mijn Pietje uit de valies?” Ik vond haar tas al zo licht aanvoelen. Blijkbaar is Manou haar slaapzak vergeten inclusief haar lievelingsknuffel. Zo eentje die ze al sinds haar geboorte heeft, vuil en kapt maar onvervangbaar en heel waardevol. Pech en goed voor een vierde en iets minder aangenaam emomoment. Gelukkig was ze te moe om er lang over te treuren.

Koop eens een virus

Een zenuwcel of een vieze bacterie kan ook. Of mijn meisjes de knuffels leuk zouden vinden, betwijfel ik. Maar educatief zijn ze zeker.

Leuk tip voor ziekenhuizen trouwens. De meeste schenken kinderen na een prik of een operatie een beertje of een geschenkje. Een schattig zacht knuffeltje in de vorm van de (hopelijk verholpen)  onderliggende aandoening, is origineler en leerrijker 😉

Wij gaan dus voor een paar zenuwcellen en een wasmand vol snotbacteriën en griepvirussen.

http://www.giantmicrobes.com