Piekfijn Klein

Konijnen zijn sociale dieren, heb ik me laten wijsmaken. Twee is beter dan één. En de meisjes wouden graag nog een kleintje. Dierenbaby’s doen het altijd goed.

En dus ging ik op zoek naar een klein jong dwergkonijn, liefst een witje. Dat bleek helemaal niet zo evident als verwacht. De meeste dierenwinkels verkopen half volwassen beesten die duidelijk al te lang alleen opgesloten zitten. Via een tweedehandssite kwam ik terecht bij een gezin uit de buurt met jongen.

Zaterdag mochten we ‘Piekfijn Klein’ (dat is zijn of haar naam) ophalen. We hopen op een meisje maar bij konijntjes ben je nooit helemaal zeker . Dat is dus nog even wachten, en anders spelen we binnenkort zelf winkeltje.

Piekfijn zou het vriendje worden van Denver, maar die ziet het voorlopig niet meteen zitten om zijn hok te delen. Tuc daarentegen wil niets liever dan een speelmaatje. En ook al is hij een beetje te enthousiast, Piekfijn Klein is nog te jong om goed te beseffen wat hem (of haar) overkomt.

Dat is toch geen leven?

Maanden hebben ze gezaagd voor een konijn, en Zulma was een geweldig succes. Maar haar vriendje Denver liet zich minder graag bepotelen en werd dus snel minder populair.

Zulma stierf en Denver bleef alleen achter in zijn kotje. Af en toe kreeg hij een extra wortel maar daar bleef het ook bij. Groot drama toen hij even ontsnapte maar twee dagen later keek opnieuw niemand nog naar hem.

Dat is toch geen leven? En dus besloot ik om ons kindertuintje zo goed mogelijk af te sluiten zodat Denver regelmatig eens los kon vrijlopen tussen de kinderen. Geweldig vind hij het. Zolang je hem niet aanraakt is hij niet schuw. Vrolijk huppelt hij door het gras, onder de schommel door. De meisjes vinden zo een rondlopend konijn veel leuker en schattiger dan de opgesloten versie. Iedereen blij dus.

Natuurlijk besef ik ook dat de kans groot is dat Denver ooit ontsnapt. Deze ochtend was het trouwens al zo ver maar ik kon hem gelukkig snel terug vangen. Maar vroeg of laat gaat hij een tunnel graven en dan is hij weg. Konijnen zijn domme dieren. Moest hij gewoon in de buurt blijven, zou ik hem altijd vrij laten. Maar onduidelijke redenen wil hij kost wat kost de straat op.

En als hij ontsnapt, dan nog lijkt mij een korter maar vrij leven toch nog leuker dan opgesloten sterven. Niet?

Ontsnapt

Ik ontdekte de ramp pas ’s avonds laat, toen de kinderen al in hun bedje lagen. Het deurtje van ons konijnenhok stond open, ondanks het extra spanriempje. Eén keer raden naar de schuldige. Denver het konijn was natuurlijk nergens te bespeuren. Ik heb even gezocht maar het leek hopeloos.

De volgende ochtend gebaarden we van niets. Daddy en ik besloten om het nieuws pas na school te vertellen, kwestie van de juf te sparen. Ik zat aan mijn bureau toen er om tien uur iemand aanbelde aan de voordeur. “Er zit een dwergkonijn onder mijn wagen. Weet u toevallig niet van wie dat beest zou kunnen zijn?” Wonder boven wonder: Denver was gelokaliseerd.

Maar daarmee hadden we hem natuurlijk nog niet terug. Voor ons huis is een klein parkingetje met een tiental plaatsen. Denver verstopte zich onder één bepaalde wagen maar toen ik hem probeerde pakken, vluchtte hij. Anderhalf uur hebben we met een achttal mensen geprobeerd om hem te vangen. Zelfs met grote stukken karton en netten bleef het een onmogelijk opdracht. Mijn rug, knieën en armen deden pijn van het bukken en lopen en opnieuw bukken.

Niet dat de meisjes veel omkijken naar dat beest, toch wist ik dat het een drama zou worden. Ik kan me de dood van mijn hamster nog levendig herinneren. Hoe veel zin ik ook had om de kloppenjacht op te geven, ik moest blijven proberen. Even leek het zelfs te lukken. Met een beetje eten lokte ik hem in mijn richting. Tot een oude dame plots haar auto wou recupereren en echt geen minuut kon wachten. Ik had heel veel zin om al mijn frustraties op haar af te reageren maar dat was niet eens nodig. Zo snel wou ze achteruit rijden, botste ze toch wel tegen een verkeerspaal aan. Het zal haar leren om zo gehaast te zijn.

Daarmee was het konijn natuurlijk nog niet gevangen. Maar hij werd moe en na nog een tien tal keer over en weer lopen en zuchten, hield Denver plots even stilstand op de open en vrijgekomen parkeerplaats. Eén seconde en veel geluk maar ik had hem vast. Zijn rug zat onder de olie en teer van de wagens. Ik heb hem proberen wassen en dat liet hij rustig toe. Denver was uitgeput, en ik ook. Maar ons gezin is gelukkig weer compleet.

Konijn zkt thuis

Manou kreeg voor haar lentefeest 2 schattige dwergkonijntjes. Eentje stierf onverwachts en dus kochten we een ander, opnieuw een vrouwtje en opnieuw in dezelfde winkel.

Het geslacht van een konijn is buitengewoon moeilijk vast te stellen, zei onze dierenarts. Maar na een paar maanden rust en vrede was ik toch gerustgesteld.

Tot de kleine Denver een nest begon te maken. Schijnzwangerschap, dacht ik. En dan viel de grote Fluffy Denver aan. Partnergeweld, gevolgd door een gedwongen scheiding. Het zijn moderne konijnen, moet u weten.

De volgende ochtend lagen er 4 dode beestjes in ons kot. Drama. Bovendien hebben die beesten nu de smaak te pakken. Konijnen zijn duidelijk niet gemaakt voor het celibaat.

Fluffy moet dus weg. Gratis en voor niets. En als ik mag kiezen, zie ik hem liever niet in de pot verdwijnen. Het is een heel schattig hangoor konijn, van nog geen jaar oud. Wie?

Buikje

Daar groeit een kindje, twee om precies te zijn 😉 Fotootje uit de oude doos. Toen haalde het de selectie niet maar nu vind ik hem toch schattig.

Fluffy

Eén konijntje is zo zielig. Bovendien is er geen betere strategie tegen verdriet, dan een nieuwe liefde. Dus kochten we een nieuwe hangoortje, Fluffy. (De meisjes vonden de naam een beetje te moeilijk dus nu heeft Fluffy ook nog een koosnaampje: Pluisje)

Het bleek opnieuw geen gemakkelijke zoektocht. De ene winkel is de andere niet. Dwergkonijntjes verschillen onderling blijkbaar nogal van elkaar. In sommige winkels bleken ze dubbel zo groot. De ene winkeljuffrouw wist ons ook te vertellen dat inenten tegenwoordig wettelijk verplicht is, iets waar ze in de andere winkel nog nooit van gehoord hadden. Ook over de geslachtsbepaling lopen de meningen nogal uiteen: “Ik zal snel eens kijken” tot “bij konijnen is dat aartsmoeilijk met zekerheid te zeggen”.

Soit. Fluffy is al even tam en zacht als Zulma, die we natuurlijk niet vergeten. Ik hoop nu echt dat ze een beetje langer blijft leven.

Model Zulma

Leuke accessoires geven vaak een extraatje aan sobere foto’s. En ze toveren een natuurlijke lach op het gezicht van verlegen kinderen. Ik heb hier een hele kast vol spulletjes, props: fietsjes, stoeltjes, ballen, kussens, wagentjes, knuffels, enz. Mijn nieuwe aanwist: Zulma, het levende konijn. Het beest laat zich gewillig pakken én fotograferen. En veel kinderen zijn er dol op. Ideaal.

Dierenbeul

 

Die beesten hebben al lang spijt. Niet dat ze zelf konden kiezen in welk gezin ze terechtkwamen. En toch. Ze hadden maar zo lief niet moeten kijken naar die drie schattige meisjes van mij. Mishandeld worden ze niet. Nog niet. De twee oudsten zorgen trouwens erg goed voor die beestjes. De beste koop van het jaar, voorlopig.

Maar dan heb je evil knievel. Stout is Flo niet echt. Ze slaat of schopt die beesten niet. Hardhandig is het juiste woord. Ze beseft niet wat ze doet als ze door de woonkamer huppelt met in één hand zo een bengelend konijntje. Het meest bizarre van het hele verhaal is bovendien dat die beesten rustig blijven, haar ondanks alles nooit krabben of bijten. Als ik, met mijn zachte handen hen probeer te redden, heb ik zeker prijs.

Aan wat zou dat liggen? 😉

Huis-dieren

Sinds dit weekend wonen er in onze living twee konijntjes. Denver en Zulma. Het is natuurlijk de bedoeling dat die beesten op termijn buiten verblijven maar om ze tam te krijgen, hebben we hun hok voorlopig binnen gezet.

De woonkamer ligt er dus inderdaad “een beetje rommelig” bij: vol hooi en korrels en konijnenkeutels. Huis-dieren. De strategie brengt wel op want de kinderen hebben er al onvoorstelbaar veel gespeeld. Aanvankelijk waren Manou en Nina een beetje bang. Aaien, dat ging nog maar ze alleen pakken en dragen durfden ze niet. Nina is nog altijd bang; dat is haar aard. Manou heeft zich ontpopt tot konijnenmama die haar “kindjes” moet beschermen tegen zotte hardhandige tante Flo.

Beestjes

Als kind was ik een grote dierenliefhebber. Honden, konijnen, hamsters, vogels, kippen, pauwen, duiven. Het was bij ons thuis een halve dierentuin. Als puber kocht ik nog een berner sennen, tegen alle adviezen in. Bob en ik hebben veel plezier beleefd aan dat beest maar eerlijk: op het einde was ik opgelucht. Dieren vragen veel aandacht. We woonden toen in het centrum van Gent, een huis zonder tuin en zaten met twee kleine kinderen. Veel emotionele ruimte was er gewoon niet over.

Plots leek het houden van honden me zelfs een beetje raar. Ik heb zo mijn bedenkingen bij mensen die hun huisdier overdreven pamperen. Zo een hond is gewoon een substituut. Als kind adoreerde ik mijn honden maar eigenlijk hunkerde ik gewoon naar een broer of zus. Als priller twintiger behandelde ik mijn hond als een soort kind maar nu ik echt mama ben weet ik: een hond is geen kind. Je kan best gehecht geraken aan zo een dier maar het is en blijft een beest.

Geen hond meer voor ons, dacht ik toen. We zouden verre reizen doen met de kinderen en met een hond is dat toch altijd een gedoe. Maar met Flo zit zo een verre reis er niet meteen nog in. Bovendien heeft Manou het erg lastig. Voor haar lentefeest wil ze doodgraag een eigen konijn. Goede idee, een dwergkonijntje is schattig, kost geen geld en zal haar innerlijke onrust misschien gedeeltelijk opvangen. Zelf zie ik dat ook wel zitten, zo een schattig konijntje.

Dieren hebben bovendien een erg goede invloed op Floke. Ze is nooit te moe om de kippen eten te geven. Alsof dieren haar rustig maken, aandachtig en gefocused. Een konijn zal het dus worden en binnen enkele maanden of jaren heel misschien ook een hond. Welk ras is mij nog niet duidelijk. Bovendien wil ik wachten, zien hoe Flo evolueert. Maar moest iemand jonge tamme dwergkonijntjes op overschot hebben: laat zeker iets weten. Die beestjes kweken ha ja als konijnen . Als ik er eentje kan redden van een onvermijdelijke dood, dan doe ik dat graag.