Printer

Vorig jaar kocht ik een Epson scanner – kopieermachine – printer. Ik was er relatief tevreden van al moet ik toegeven dat ik nauwelijks print. Maar af en toe kan je gewoon niet anders, voor online treintickets bijvoorbeeld of een pasfoto. Plots haperde het ding. Er kwamen strepen op mijn prints en mijn afdrukken waren niet meer leesbaar.

Koop toch gewoon een nieuwe printer, was het advies van bijna iedereen. Ik vond het zonde en dus zocht ik online naar mogelijke problemen én oplossingen. Misschien waren mijn spuitkoppen wel verstopt, gezien mijn beperkte gebruik. Dus bestelde ik reinigingscartridges. Ik nam natuurlijk ook contact op met de verkoper. Als het probleem bij het toestel lag, zouden ze de printer maken. Bij twijfel van mogelijk verkeerd gebruik zouden alle kosten voor mijn rekening zijn. Of ik wel wist dat je een printer nooit volledig mag uitschakkelen? Hum.

Ondertussen zijn we al weken verder maar mijn printer doet het nog steeds niet. En dit weekend heb ik er echt een nodig. Dus bestelde ik uiteindelijk toch een nieuwe. 100 euro inclusief twee inktpakketen en inclusief verzending. Mijn oud model is ondertussen natuurlijk al vervangen door een nieuwe reeks. Die cartridges recupereren gaat dus niet lukken.

Ok, 100 euro is geen fortuin. Als ik mijn oude printer zou laten herstellen zou mij dat alleen aan verzendingskosten al duurder uitkomen. En toch. Ooit was een printer een luxe-item. Zoals veel elektro is het nu een zuiver wegwerpproduct geworden. Vier keer gebruiken en hop naar het stort. Ben ik echt de enigste die dat een beetje decadent vind?

Principes

Tegenwoordig heeft iedereen wel een mening, over alles. Zo hoort het ook, denk ik. Liever vrienden met een verschillende mening dan jaknikkers. Waarden en normen zijn belangrijk, denk ik.

Ik ben geen vrouw van grote principes. Op familiefeesten zal ik altijd eerlijk uitkomen voor mijn mening maar ik zal anderen mijn visie nooit opdringen. IK geloof in nuance; er is een keerzijde aan iedere medaille. De waarheid bestaat niet. Toch?

Deze voormiddag kroop ik even het stadscentrum in, op zoek naar kleedjes voor Manou. Dat kind blijft groeien. In de H&M vond ik een paar leuke kleurrijke en goedkope zomerjurkjes, ideaal om mee naar school te gaan. 3 T-shirts, 2 kleedjes en 3 leggings voor geen 50 euro. Deze namiddag op de redactie kreeg ik een stroom van gruwelijke beelden uit Bangladesh te verwerken. Die mensen mochten gewoon het gebouw niet verlaten toen het begon in te storten. Ze moesten verder werken aan onze kleren.

Duurdere kleren worden niet noodzakelijk is betere omstandigheden vervaardigd, sus ik mezelf. En toch. Iedere aankoop is een keuze, las ik. Op de site van ‘Schone Kleren’ lees ik dat H&M het nog relatief goed doet op vlak van arbeidsvoorwaarden, in tegenstelling tot Benetton en AS Adventure. Zeg nu zelf: dat kan toch niet.

En hoe veel zin heeft het om onze kinderen te leren over vriendschap en eerlijkheid, over liegen en diefstal om nadien zelf ons ogen te sluiten voor dergelijk onrecht. “Ich habe es nicht gewusst?”