Lentefeest

In de kleuterklas was Nina overtuigd ‘gelovig’. Kindje Jesus was haar vriend, wat natuurlijk niet zo uitzonderlijk is op een katholieke school. Nina wou kost wat kost haar eerste communie doen, ook al is ze niet gedoopt. Maar wij laten de meisjes zelf kiezen en begin dit jaar verwittigde ik dus de juffrouw. Geen probleem: indien nodig kon Nina gewoon gedoopt worden tijdens dezelfde dienst. Handig.

En net toen iedereen zich verzoend had met deze onverwachte godsdienstige wending, veranderde mijn dochter van gedacht: ‘ik wil het lichaam van Christus niet opeten. Ik lust dat niet, zo een hostie.’ Zuiver op basis van smaak al dan niet aansluiten bij de Rooms Katholieke kerk leek mij een beetje oppervlakkig maar Nina was niet meer te overtuigen.

En dus vieren we zondag haar lentefeest.

Sommige mensen vinden communies en lentefeesten een verplicht nummertje, lees ik ind e krant vandaag. Ik niet. Ik hou van feesten. Iedere gelegenheid is goed om af te spreken met de mensen om wie je geeft. En de overstap van kleuter naar lager onderwijs vlijkt mij een mooie reden. Kinderen worden zo snel groot, toch?

Nina kijkt enorm naar uit naar haar feest. Al maanden telt ze af: ‘hoeveel keer moet ik nog slapen? Nog 45 keer? Maar dat is nog zooo lang …’ Mu is het dus eindelijk bijna zover. Nog precies 4 dagen (2 eigenlijk want donderdag en zaterdag moet ik werken) heb ik om alles klaar te krijgen. Spannend 😉

De oude doos

Nina viert binnenkort haar lentefeest en om de dag een beetje persoonlijk in te kleden, doorzocht ik vandaag mijn fotoarchieven. Nina is de voorbije jaren hard veranderd. Van een fragiel baby’tje met relatief veel medische zorgjes groeide ze uit tot een dappere en vrolijke meid. En ik ben natuurlijk apetrots op haar, wat dacht u? 😉

Rondpunt

Bloemen op een rondpunt zijn altijd een goed idee 🙂

Kiezen

Het beste beeld uit een zelfgemaakte fotoreeksje kiezen is moeilijk, zeker als je eigen kind model staat.

Wat denken jullie?

 

Agenda’s

Probeer maar eens een datum te vinden die voor pakweg dertig mensen past. Het blijkt een onmogelijke opdracht; zonder twijfelen het zwaarste deel van het hele gebeuren. Mei, juni, juli en augustus zijn gewoon een ramp. Doodle is een geweldige uitvinding zolang iedereen een beetje flexibel is en regelmatig zijn computer aanzet.

Natuurlijk kan nooit voro iedereen goed doen. Maar leuk is anders (vooral voor het feestbeest) als bijna de helft van de genodigden ‘toevallig’ die dag al andere plannen heeft.

Tien sms’jes later lag er eindelijk een datum vast. En dus ontwierp ik uitnodigingen. Tegen de tijd dat deze geleverd werden, bleek net die zondag voor weer andere mensen niet te passen. Tja. En dus werden de kaartjes nog maar eens manueel aangepast. Veel nut hebben de uitnodigingen al lang niet meer, gezien iedereen de datum ondertussen al kent.

Het goede nieuws is dat we het lastigste deel van de voorbereidingen achter de rug hebben. Alleen nog een klein schietgebedje voor mooi weer, en dan kan ik mijn creativiteit de vrije loop geven 😉

Communiefotografie

 

Stak de voorbije dagen een aparte communie (of lentefeest)-fotografiesite in elkaar. Maar interessanter voor jullie is de extra pagina, zowel daar als hier, met fotogeschenkjes. Alstublieft 😉

Wees er tijdig bij

Of ik Nina’s lentefeestkleren al gekocht heb, vroeg een vriendin me twee dagen vóór de kerstvakantie. Geen week later mailde de mama van een klasgenootje me over zomerkampen. Blijkt dat bepaalde populaire kampen nu al volzet zijn. En vandaag kreeg ik een mail van een koppeltje in verband met een mogelijke huwelijksreportage, zomer 2015.

Slik. Ik wil me niet laten opjutten maar heb in het verleden al een paar keer de trein gemist. Het leek me destijds ook belachelijk om een crèche te zoeken voor de geboorte van een kind, met als resultaat dat we nergens plaats vonden. Uiteindelijk reden we iedere dag 15 kilometer om naar een onthaalmoeder; handig is anders. Of het jaar dat ik eind augustus gewoon geen leuke boekentas meer kon vinden wegens overal uitverkocht.

En dus trok ik deze week met Manou en Nina toch al naar Lovely Mariquita, voor een feest waar de datum nog niet eens voor vastligt. Belachelijk eigenlijk, de winter moet nog beginnen. Maar niet getreurd: we vonden snel ons zin en kunnen nu met een gerust gemoed gewoon verder leven in het nu. 😉

‘Ik wil ook’

De andere dochter wou natuurlijk ook een montage. Liefst iets met ‘een springende dolfijn’, want deze zomer gaat ze op Kazou-dolfijnenkamp. Dolfijnen en mensen zijn moeilijk te combineren, zeker als de foto gemaakt moet worden in volle ochtendspits. Maar het was een goede oefening in montage en geduld 😉

Montage

Nina wou een uitnodiging met een paard, of een olifant. Een echt paard zou ik nog wel vinden maar mijn lieve kleine gevoellige dochter fotograferen in een buurt van een groot wild loslopend paard, dat is niet zo evident. Gelukkig is er photoshop 😉

Deze kaart heeft het niet gehaald. Ze  vond de montage met de olifant leuker. Word vervolgd 😉

Communiefoto’s

 

Een communie is een leuke gelegenheid om eens professionele foto’s te laten maken. De voorbije weken kreeg ik veel mails vol vragen, over hoe en waar en wanneer.

Kijk, ieder kind is anders. De ene houdt van kleur, de andere gaat voor zwartwit. Sommigen werken graag rustig in de studio. Anderen hebben ruimte nodig, en zon. Ik heb al op heel veel verschillende plaatsen communiefoto’s gemaakt: op de kermis, op een boerderij, op een boot, in het bos tussen de kabouters, in een balletzaal, in een oud kasteeltje, tussen de bloemen, graffiti doet het ook altijd goed, op het strand, met een tal van huisdieren, sober in de studio, of met dino’s of muziekinstrumenten,  een foto in combinatie met eigen tekeningen, met ballonen, onder water, een reeksje zuiver op mimiek, …

Een communie of lentefeest is persoonlijk, en dat zouden de foto’s en de kaartjes dus ook moeten zijn. Alles kan. 🙂

Nieuwe fiets

Manou kreeg een nieuwe fiets voor haar lentefeest. Klassiek. Jaren geleden kreeg ze haar eerste fiets, 12 inch, van Sinterklaas. Nadien reed ze op fietsjes van neefjes, 14 inch en nadien 16 inch. Nu zitten we dus aan 20 inch. Voor wie niet mee is: het aantal inches bepaalt de grote van de wielen.

Vraag van de dag: heb ik als kind ook zo veel verschillende fietsen gehad? Ik kan het mij niet herinneren. 12 – 14 – 16 – 20 – 22 – 26 inch en dan een volwassen fiets? En dan reken ik de busjes, driewielers en loopfietsjes niet mee. Koop meteen een 22 inch, raadde mijn vader me aan. Klinkt goed behalve dat Manou nauwelijks met haar voeten aan de grond kan op het kleinere 20 inch-model. Dus kozen we toch voor het kleinere formaat. Er volgen nog drie meisjes, en we krijgen hier heel veel vriendjes op bezoek. Het fietsje zal hoe dan ook goed gebruikt worden.

Manou kan dus niet echt met haar voeten aan de grond. Maar naar school rijden met haar “oude” fiets, dat ziet ze helemaal niet meer zitten. Het is een doorzettertje, die dochter van mij. Oefenen, oefenen (en vallen) en oefenen dus. Vooral vertrekken en stoppen zijn moeilijk. Na verschillende kleine maar toch pijnlijk ongevalletjes (nog een geluk dat ze geen jongetjes is) besloten we een beschermschuim rond haar kader te plaatsen. Met een leuke stofje er rond, valt het stijlsgevwijs ook nog goed mee. En zo kunnen we dus toch met met haar nieuwe fiets naar school.

Lentefeest

Manou vieren samen met al de mensen die ons nauw aan het hart liggen: meer moet een lentefeest niet zijn. Ze kreeg een fiets (lekker traditioneel) en verloor haar bovenste tand tijdens het eten (hoe symbolisch) en de ouders hadden veel plezier (30 flessen prosecco voor 26 volwassenen en er was ook nog wijn en bier).  Morgen nodigen we de klasgenootjes nog eens uit en dan kan ik eindelijk beginnen aan de grote kuis ;-).   

De fotoshoot

Ik had een idee,
de zee.

Spijtig genoeg, het weer zat niet mee dat weekend. Het was koud, en veel wind. Maar veel tijd heb ik niet nodig. Met een dikke jas over haar kleedje trokken we naar de gekozen plek. “Lopen”. Ik duwde Manou de koude in, richting bus. Drie keer is ze over en weer gelopen, mijn moedige en sterke meid.

Wedstrijd

Je best willen doen, daar is op zich helemaal niets mis mee. Geboortekaartjes, nieuwjaarswensen, verjaardagsfeestjes, etentjes of een gala-avond: ik vind het gewoon leuk om er over na te denken, om iets nieuws en origineels uit te werken. En ik geniet ook als anderen hun beste beentje voor zetten. Ik ervaar het als een vorm van waardering (ik doe mijn best voor jou) niets als een wedstrijd. Anderen inspireren mij. Ook dat is leuk. Een soort van pinterest maar dan live.

Toch kon ik het niet laten om op tijdens de communiemis mijn wenkbrauwen een paar keer te fronsen. Ok, als niet-gelovigen ervaar ik zoiets misschien een beetje anders. En toch. Witte zijden op maat gemaakte mantelpakjes voor de broertjes van de communicant is er misschien toch een klein beetje over. Ook het geven van doopsuiker vond ik een beetje raar, zeker voor klasgenootjes. De helft van de kinderen had niet eens een kaartje mee.

Manou’s lentefeest is pas voor volgende maand maar mijn kaartjes waren klaar, en ik wou haar niet met lege handen laten gaan. En net daarom mogen jullie ze nu ook al zien. Als fotografe kon ik moeilijk een lelijke foto kiezen. Ik ben er dus best trots op al besef ik dat het gewoon een leuke herinnering is aan een bepaalde periode in haar leven.

Doodzonde

Op het strand in Blankenberge staat sinds enkele maanden een beige retrobusje, in het kader van de kunsttentoonstelling Beaufort. Prachtig vond ik het. Ik heb er zelfs Manou haar lentefeestfoto’s getrokken. Zo eenvoudig en toch zo mooi.

En nu hebben er enkele vandalen het kunstwerk vernietigd. Ze sprongen op het dak en bespoten het met een domme stijlloze leuze. Doodzonde vind ik het. Echt. Depressief word ik van dergelijke mensen. Ik kan nu echt geen enkele excuus bedenken voor zulk gedrag. Krakers klagen leegstand aan, graffiti-kunstenaars maken de stad vaak mooier, of toch zeker kleurrijker. Maar dit is gewoon crapuleus. Een doodzonde.

Lovely Mariquita

Bij een lentefeest hoort een nieuw kleedje, vooral omdat ik eigenlijk nooit zo “iets een beetje sjiek” koop voor de kinderen. Een lentefeest is een mooie gelegenheid voor een folieke. Ik wou mijn meisjes eens in het nieuw te steken, zonder te overdrijven. In januari las ik al verschillende facebookberichtjes over communie- en lentefeestkledij. Vooral voor meisjes blijkt het een groot stuk van het feest. Maar zelf vond ik de paasvakantie meer dan vroeg genoeg.

In mijn hoofd borrelden snel een reeks vragen op: wat voor genre kleed? Geen wit, geen minitrouwjurk. Liefst iets een beetje origineel, maar wel iets dat ze nadien nog kan aandoen. Afdragen gaat ze het doen 😉 En wat mag zo een kleed dan wel kosten? Ik besef dat ik met mijn H&M en Hema-verslaving geen idee heb wat kinderkledij in kleine boetieks kosten. 100 euro leek mij meer dan genoeg. Zo veel geld geef ik niet eens uit voor mezelf, zeker niet voor een jurk. En met drie kinderen loopt het eindbedrag snel op. Of zou ik de andere twee wel in jeans en sweater houden?

Belangrijker dan de kostprijs vond ik Manou’s mening. Het is haar feest. Wat zou zij kiezen? Kinderen zijn erg beïnvloedbaar. Als mama dring ik onbewust altijd een beetje mijn smaak op. Toch heb ik echt proberen zoeken naar iets dat ze zelf mooi zou vinden.

Twee minuten surfen en ik wist wat. Manou was meteen enthousiast en wou naar niets anders meer kijken. Lovely Mariquita, kleurrijk en kinderlijk, speels en stevig. Geen tulle of sleepjes, gewoon simpele leuke kleedjes al dan niet met een schattig beestje op. Ok, echt nieuw en origineel is het niet. De bambi’s zijn ondertussen heel bekend en mainstream in Gent en omstreken. “Who cares”? Het is geen wedstrijd. Goedkoop zijn de jurkjes trouwens ook niet maar voor handgemaakte creatieve dingen moet je iets over hebben.

Dus trok ik met mijn drie schatjes naar de homeshop in Gentbrugge. Hel vind ik het, zo shoppen met 3 wilde meiden. We hebben ons beperkt tot wat er in voorraad was. Geduld is niet zo mijn sterkste kant, moet u weten. Te veel keuze maakt trouwens niet gelukkig. De ontvangst was vriendelijk, en geduldig. We zochten en vonden drie prachtige kleertjes. Iedereen blij. Foto’s volgen.

Uitnodiging

Manou wou op de foto, met haar lievelingsjurk. Laten we het leuke en het nuttige combineren, dacht ik. Maak ik ondertussen een paar kiekjes voor de uitnodigingen van haar lentefeest. Niet dat we zelf veel gedrukte uitnodigingen krijgen. Meestal gaat het eerder zo: “zeg die dag doet X of Z zijn of haar communie, jullie komen toch ook?”. Daar is natuurlijk niets mis mee, al moet ik achteraf meestal nog eens mailen of smssen voor het juiste uur. Voor mij is het ook een beetje beroepsmisvorming, zeg maar.

Nina wou natuurlijk mee op de foto maar Flo zag er niet echt fotogeniek uit. En geduld had ze al helemaal niet. Dus heb ik het geheel toch maar gephotoshopt want één zusje vond ik  triestig.

” Uitnodigingen? Zot! Het is nog 4 maanden.” Ok, vier maanden op voorhand is een beetje vroeg maar ik ben klaar en dan is het toch zonde om te wachten. Bovendien. Agenda’s lopen snel vol. Gescheiden ouders en allerhande huwelijks- en communiefeesten en citytrips: weekends zijn populair en dus snel volgeboekt. Bewijs: de oma is toevallig dat weekend op vakantie. Pech. Volgende keer moet ik er dus nog vroeger aan beginnen 😉

Communiefoto’s

In studio of op locatie, dit jaa heb ik zo ongeveer alles gedaan. Ook het ontwerp én de druk van de kaartjes doe ik voortaan gewoon helemaal zelf.