Beloningskaarten

Stickers plakken en bolletjes kleuren, we proberen het regelmatig en met wisselend succes. Het probleem is dat je toch moeilijk voor alles een beloningsysteem kan uitwerken? Want er is veel (tot heel veel) dat ik mijn meisjes stilaan zelf (en zonder het te vragen) zouden moeten doen. Speelgoed opruimen, dopjes op de stiften, toilet doortrekken, pyjama aan het haakje, schoenen in de schoenkast, grondig tandenpoetsen, tafel afruimen, met mond toe eten, enzovoort.

Het lijkt allemaal evident maar om een duistere reden lukt het vaak niet. Hoe ouder ze worden, hoe meer ik mezelf hoor klagen en zagen, vooral ’s morgens als we onder tijdsdruk staan. ’s Ochtends sta ik er nu alleen voor en dan drie kinderen eten geven, zelf iets eten, medicatie geven, boekentassen maken, brooddozen vullen, vers fruit snijden, agenda’s tekenen, tafel afruimen, hond buiten laten, iedereen in de badkamer krijgen, gepaste én geliefde kleren kiezen (een uitdaging), napoetsen, haren vlechten, mezelf wassen en aankleden en iedereen op tijd in de auto krijgen: ik probeer rustig en vriendelijke te blijven maar vaak loopt mijn emmer toch over.

Het grootste probleem is tijd. Zo kreeg ik heel veel leuke brooddoos ideetjes maar waar halen die andere mama’s daar in godsnaam de tijd voor? Ik ben al trots als ik tijd vind om ’s morgens pannenkoeken te bakken zodat ze geen twee keer boterhammen moeten eten. Met drie kinderen boodschappen doen in de Colruyt gaan vind ik biivoorbeeld ook geen probleem, tenzij je binnen de 30 minuten buiten moet zijn met een volle kar. Kuisen werkt therapeutisch behalve als ik telefoon krijg van mijn schoonma dat ze binnen het half uurtje eens binnenspringt. En samen knutselen is gezellig, behalve als je de opdracht pas ’s morgens bij het ontbijt ontdekt (en het huis proper moet liggen voor de oppas).

Manou doet hard haar best om mij te helpen maar met mijn twee jongste rebels heb ik nog veel werk. En daarom voer ik dus toch opnieuw een paar beloningskaarten in. Op deze link vond ik er leuke, ook voor mezelf. Veel pedagogische tikken geef ik niet maar een beetje meer geduld kan zeker geen kwaad 😉

Over onderwijs

Soms denk ik dat het tof zou zijn om terug naar school te gaan, een halve dag per week of per maand. Geen avondschool over een welbepaald onderwerp maar eerder iets algemeen maatschappelijk, telkens dezelfde groep zoals vroeger . Over de politiek of Israël, over boekhouding of het Europees landbouwbeleid, over opvoeding of depressies, over naaien en pinterest, over elektriciteit en ecologie, over de nieuwe spelling, over de wereld quoi. Die dingen kan je natuurlijk ook allemaal te weten komen als je regelmatig de krant leest. En toch. Iets bijleren is tof. Alleen spijtig dat veel mensen dat pas beseffen lang nadat ze de schoolbanken verlaten. En misschien is dat het grootste probleem van ons huidig onderwijssysteem.

Ik probeer het debat van de voorbije dagen een beetje te volgen maar het is een ingewikkeld en gelaagd verhaal. Iedereen wil nochtans hetzelfde: beter onderwijs. Maar wat is dat?

In de praktijk blijkt dat alles behalve eenvoudig. Overal lees je berichten over het dalend niveau van pas afgestudeerden. Tegelijkertijd kunnen steeds minder kinderen mee met faalangst, schoolmoeheid en stress als gevolg. Leerkrachten lijken nu nochtans liever, opener, socialer en vernieuwender dan vroeger. Waar loopt het dan mis?

Termen zoals ASO, TSO en BSO zouden moeten verdwijnen, alsof het probleem alleen aan de woorden ligt. Neen, het echte pijnpunt ligt volgens mij ingebakken in onze maatschappij zelf. Tegenwoordig is dat het neoliberale model, waarin de moderne illusie heerst dat de mens maakbaar is. ‘Daardoor wordt elk kind een project op zich. En om het te maken moet je uitblinken. De onvermijdelijke keerzijde hiervan is een groeiende groep mensen die zich mislukt voelt.’ Een heel interessant stuk die alle betrokkene politici, leerkrachten en ouders beter eens zouden lezen.

Soms denk ik dat ik geluk heb, geluk bij een ongeluk. De dood van mijn mama was het ergste dat mij op dat moment kon overkomen. Perfect zal mijn leven zonder haar nooit meer worden. Maar ik heb het overleefd. En ondertussen heb ik natuurlijk nog een paar problemen geserveerd gekregen. Soms word ik daar ook moedeloos van maar meestal voel ik me vrij goed. Goed genoeg, klinkt dat saai ?

Natuurlijk maak ook ik me soms zorgen over de toekomst. Als er geen onderscheid meer zou zijn tussen ASO, TSO en BSO, maar slechts één brede eerste graad in het secundair, gaat Nina dan nog wel naar het gewone onderwijs kunnen doorstromen? Gaat er ooit plaats zijn in deze neoliberale maatschappij voor kinderen zoals zij? En als geschoolde leerkrachten en hooggeschoolde politici niet meer weten welke weg we op moeten met onze kinderen, waar zijn wij ouders dan aan begonnen? Of doen we het toch beter zelf, ieder op zich gezellig homescholing?

Laat die onderwijshervorming maar komen, denk ik zo. Ik hou goede herinneringen over aan mijn schoolperiode. De meeste van mijn klasgenoten zijn ondanks alle hormonen en andere perikelen toch goed terecht gekomen. En ASO of BSO, het zijn vaak een paar goede leerkrachten en een handvol leuke vrienden die het verschil maken. Hoe die dames van mij gaan evolueren, dat weet niemand. Ik zou het niet eens willen weten. We zien wel, iedere dag als een spannende verrassing.

Nina fietst

Een jaar geleden kon ze al een beetje fietsen. Eens op dreef, hield ze haar evenwicht wel maar vertrekken én stoppen bleven moeilijk. Ze kon niet met haar voeten aan de grond en hierop anticiperen bleek moeilijk. Nina was ook heel snel afgeleid. Op straat fietsen bleef gevaarlijk en na een paar valpartijen, had ze helemaal geen zin meer om nog zonder steuntjes te fietsen.

12 maanden later heeft Nina (net) de kaap van één meter overschreden. Een paar extra centimeter, een volledig schooljaar en een nieuw brilletje: het werd hoogtijd.

Zaterdag moest Manou naar een verjaardagsfeest in het provinciaal domein Puyenbroeck. Lange en brede wandelwegen zonder wagens, het leek mij de ideale plaats om het – na een jaar- nog eens te proberen. En weg was ze.

Deze ochtend zijn we met het hele gezin met de fiets het centrum in getrokken. Nina heeft tot aan de Dampoort (het station, op anderhalve kilometer van ons huis) helemaal alleen gefietst. Spannend vond ik het want er is toch nog een groot verschil tussen je evenwicht bewaren en in het verkeer, tussen auto’s (rijdende en geparkeerde) en bussen, rijden.

Maar ze heeft het geweldig gedaan. Vertrekken en stoppen, remmen, volgen en afstand bewaren. Ze blink van trots en van zelfvertrouwen, en wil nu natuurlijk niets anders meer doen dan fietsen (zelfs op het gras in de tuin.)

Weer een mijlpaal. De steuntjes krijgen een plaatsje in de garage (in afwachting van de derde dochter), een van mijn fietsstoeltjes mag weg en de loopfiets schuift door naar Flo.  Wat een leuk begin van de vakantie.