maar drie zo mooie filmpjes dat ik ze toch graag met jullie deel.
* Fuck the poor Super goed gevonden!
Super goed gevonden!
* Vrouwen scheren hoofd kaal voor vriendin met borstkanker
Ik zou dat ook meteen doen maar met mijn kort kopje is niet zo een grote opoffering 😉
* Een goede daad
Beetje cliché maar toch mooi (en waar ;-))
* Wees ambitieus, neem niet op ( De Standaard)
Het is niet omdat je een poging doet om je werk te bundelen binnen een bepaalde periode van de dag, dat je minder ambitieus bent of je werk minder goed doet.
* Het verhaal achter de zoomlens ( De Standaard)
Het werkelijke probleem is dat door de massale en snelle verspreiding van beelden de context vaak ontbreekt. Zo blijkt de Syrische jongen niet alleen door de woestijn te lopen. De eerste foto die de wereld rondging, zoomt in op de jongen. Maar als je het volledige plaatje bekijkt, zie je dat hij deel uitmaakt van een groep vluchtelingen die op weg is naar Jordanië.
* Wanneer stigmatiseer je met een foto? Door Tom Nagels (Naar aanleiding van een foto van een zwarte kok bij een stuk over vuile restaurants).
Een beeld is stigmatiserend als het aansluit bij een breed gedeeld vilein cliché over een bevolkingsgroep. Als een artikel in de Franstalige pers over racisme in het algemeen wordt geïllustreerd met een foto van een herkenbare Vlaming, dan zal ik dat stigmatiserend vinden ( omdat ik weet dat er een cliché leeft in Wallonië dat zegt dat Vlamingen racistisch zijn).
Dezelfde foto bij een artikel over vuile restaurants zal me minder snel storen – Vlamingen staan bij mijn weten niet bekend als onhygiënische restaurateurs. Maar hoe schat je in of een stereotype ‘breed gedragen’ is? Iedereen heeft zijn eigen gevoeligheden.
* Leuk en zeer overtuigend reclamefilmpje voor het goede doel.
(Vergeet de onderschriften niet aan te vinken)
(Voor alle duidelijkheid: niet altijd mijn mening maar wel de moeite waard)
* De supermama is door, leve de ploetermoeder (De Morgen)
Vrouwelijke toppers beginnen openlijk te getuigen dat ze niet elke dag veertien uur per dag werken. Dat ze tijd nemen voor hun gezin. Keuzes maken is het nieuwe ordewoord. Supermama wordt (slechts) Megamama.
” Vroeger zei ik in interviews dat je moest gaan voor je job. Dat het allemaal best te combineren valt: een gezin met kinderen en een carrière in de journalistiek. Nu zeg ik gewoon eerlijk dat het niet gemakkelijk is. Ik zou het ook nooit opnieuw doen, of in elk geval niet op dezelfde manier.”
De ploetermoeder is het nieuwe normaal. En vergis u niet, het is een heel leuke levensstijl. Veel beter dan die van de supermama, want wij mogen tenminste zeggen dat het soms klote is.
* Iedereen wil toch zelfstandige, weerbare kinderen die hun talenten ontwikkelen? ( De Morgen)
Ik erger me blauw aan dat gepamper van kinderen alsof ze eeuwig kleuter blijven.
Ieder heeft zo zijn idee over opvoeding. Voor mij is het: kinderen helpen om hun talenten te ontdekken, en ze zelfredzaam en weerbaar genoeg maken om die te ontwikkelen zodat ze later gelukkig worden. Je moet ze dingen laten proberen, fouten laten maken, tegen de muur laten lopen, zo af en toe.
Van professor Elke Geraerts leerde ik dat de beste remedie tegen depressie en burnout veerkracht is. Ervoor zorgen dat je weerbaar bent in moeilijke situaties en snel weer opstaat en verder gaat. Het goede nieuws is dat je dat kunt leren, al van kindsaf, maar alleen als je af en toe faalt of een probleem tegenkomt.
Een kind van acht kan perfect een brood oppikken met de fiets bij de bakker in de buurt. (Manou dus, met de fiets onze levensgevaarlijke straat op, alleen * hum*Â )
En dan de ultieme tip: Zorg voor een volle batterij. Dat helpt om je geduld te bewaren. Ga op zoek naar een energiebron. (Ik ben nog steeds op zoek ;-))
* 14/20. Dat is een onderscheiding. Heel grappig stukje van Ilse (zoals altijd) / Kerygma
Over de ideale vrouw:Â Je lievelingsfilm is Dirty Dancing. Want dat inspireert je om voor je man te dansen. I kid you not.
* En dan een aandoenlijke reclame van Pedigree (en dat mag wel na al die horroverhalen over honden)
Eigenlijk hou ik niet zo van al die stemoproepen. ‘Deel mijn foto, post hem op je eigen prikbord, word mijn vriend op facebook en dan misschien win je een geweldige prijs.’ Honderd nieuwe digitale vrienden en eentje ontvangt een kortingsbon: het lijkt het goede deal maar als reclameboodschap werk het vaak averechts.
En toch wil ik jullie nu vragen om te stemmen, voor Tom. Omdat hij geweldige mooie foto’s maakt en omdat de manier dat hij omgaat met  problemen zo bewonderenswaardig is.
En omdat ik veel zin heb om naar die tentoonstelling te gaan. Jullie niet?
De opbrengst gaat bovendien naar het goede doel.
* Hoe ik mijn kinderen weer braaf kreeg / van Ysabje
Over hulp vragen: Heel wat mensen zouden daar wat terughoudendheid kunnen tonen. Je laat je zwaktes immers niet graag zien aan de buitenwereld. Kwetsbaarheid is iets waar men zich over het algemeen voor schaamt.
Je wil anderen niet lastigvallen met jou problemen. Zo erg is het allemaal toch niet. Wat zouden anderen nu zinvol kunnen zeggen over jou?
Gelukkig heb ik daar niet zoveel last van. Ik voel daar geen gêne bij. Integendeel. Al die rationalisaties en valse redeneringen zouden een mogelijke snelle oplossing immers alleen maar vertragen…
* De club van ouders met een gehandicapt kind / via Eva geschreven door Sanne Kloosterboer
Soms is er een ontmoeting waarbij beide clubleden hun kind bij zich hebben. Dan zijn woorden overbodig. Op onze vorige vakantie, in Noord-Italië, hadden we zo’n ontmoeting. Aan de andere kant van de weg kwam een ouder echtpaar ons tegemoet met hun volwassen, verstandelijk gehandicapte zoon tussen hen in. We herkenden elkaar al uit de verte, lachten naar elkaar en groetten elkaar alsof we oude bekenden waren. Een beetje zoals Harley Davidson-rijders elkaar groeten, denk ik.
Zij waren Italiaans, wij Nederlands, maar toch behoorden we tot dezelfde club. Een internationaal genootschap, dat geen onderscheid maakt naar afkomst, geloof, ras of wat dan ook. Je hoeft niet door een ballotage om erbij te horen. Je hoeft ook niet op een wachtlijst, het hebben van minimaal één gehandicapt kind is genoeg.
Ik wil natuurlijk niemand jaloers maken, maar het is een leuke club met enorm betrokken leden en al had ik er liever niet bij gehoord, ik zou hem niet meer willen missen.
Vorige weekend las ik een paar erg mooie en aangrijpende getuigenissen uit Villa Rozenrood (in Het Nieuwsblad), een vakantieverblijf in De Panne voor chronisch of terminaal zieke kinderen en hun ouders. Ik surfte even naar de site van de instelling en mijn bewondering nam alleen maar toe. En dan botste ik gisteren in ons weekblad op een erg persoonlijk en ontroerende reportage van het palliatieve zorgcentrum Coda. De artikelen zelf kan ik jammer genoeg niet doorlinken en toch vind ik beide instellingen meer dan een berichtje waard.
Soms wordt ik zo moe van al dat geklaag en gezaag. Veel mensen zijn ontevreden over van alles en nog wat, over de banken en politici, over het onderwijs, over de integratiestaat, over Ngo’s, over hun buren en hun vrienden. Iedere mens krijgt klappen in het leven, de ene al meer dan de andere. Het is zo gemakkelijk om zuur of achterdochtig te worden.
En dan lees heerlijke positieve verhalen over erg pijnlijke onderwerpen. “In deze afschuwelijke wereld wil ik geen kinderen grootbrengen”, aldus Etienne Vermeersch in hetzelfde weekblad. Villa Rozenrood en zorgcentrum Coda bewijzen het tegendeel. Beide instellingen zoeken vrijwilligers. Het spijt me ze dat ze zich aan de andere kant van het land bevinden, want anders had ik het zeker overwogen.
Joehoe. Ik kreeg een award. Cool. Nu moet hem op mijn beurt doorgeven want de regels zeggen:
32 jaar en 3 kinderen onder mijn hoede, en toch voel ik me nog altijd erg jong. En hier en daar kom ik regelmatig initiatieven voor jongeren tegen waarbij ik spontaan denk: god, dat zou nog iets voor mij zijn.
Het verhuurproject Lancelot is daar zo een van. De organisatie verhuurt grote leegstaande panden voor korte termijn aan jonge mensen. Hun aanwezigheid zou dieven en krakkers weren, en in tegenprestatie mogen de jongeren heel goedkoop (bijna gratis) wonen.
Hun aanbod is erg verscheiden, maar veel panden lijken veelbelovend: een oud rusthuis, een vervallen kasteeltje, een industrieel atelier. Of het er echt aangenaam wonen is, weet ik niet. Ik zie me er zelf vooral foto’s nemen, maar dat is niet genoeg vrees ik.
Mensen met kinderen worden hoe dan ook uitgesloten. Terecht want de huurperiode kan plots beëindigd worden en dan moet je snel kunnen verhuizen. Bovendien hebben wij al een huis. Nee, het Lancelotproject is niet meer voor mij, of toch niet in dit leven.
Achter de camera 