Moederdag

Vieren doe ik vandaag niet echt, alle leuke knutselwerkjes ten spijt. Bij het woord mama denk ik in de eerste plaats aan haar. Twaalf jaar is het al geleden, al blijft de pijn en het gemis nog pijnlijk vers.

Tegelijkertijd ben ik dankbaar. Dankbaar dat we zo een mooie band hadden, en dankbaar dat ik zelf mama mocht worden. Drie keer zelfs. Ondanks de medische zorgjes, de extra fulltime job, de gebroken nachten, de rommel en het gezeur: ik zou het meteen opnieuw doen.

Mama zijn maakt mij gelukkig, en hopelijk werkt het ook een beetje in de omgekeerde richting.

 

 

Zeeklassen

Vorig week vertrok Manou op zeeklassen. Omdat ik maandag moest werken, kon ik pas laat ’s avonds aan haar valies beginnen. De timing had beter gekund. Maar veel heeft een kind niet nodig op kamp, suste ik mezelf. Vorige zomer gebruikte ze maar drie onderbroeken op acht dagen. 🙂 Bovendien stond er in de begeleidende brief dat ze haar valies zelf zou moeten dragen. We zouden ons dus beperken.

Manou had er wel zin in, maar dat was niets in vergelijking met de spanning die ’s morgens op de speelplaats hing. Sommige kinderen klampten zich vast aan hun ouders, of misschien was het omgekeerd.

‘Mama? Heb je mijn fototoestel mee?’
‘Euh. Neen. Maar de juf zal vast en zeker veel foto’s maken. En ik zie dat er klasgenootjes genoeg zijn met een camera. Jij gaat daar toch geen tijd voor hebben.’

Zucht. Pruillip. Het stond nog zo op de brief.

‘Mama? Heb je jullie adres (en dat van oma, mijn meter en nog een paar mensen) op een lege gefrankeerde enveloppe geschreven?
‘Euh. Neen. Ik vond gisterenavond geen postzegels meer. Je gaat maar vier dagen weg.’

Drama.

De papa reed snel nog naar huis om haar cameraatje, waar ze uiteindelijk geen enkele foto mee maakte.
Haar briefje stak ze in de enveloppe van haar beste vriendinnetje, een ingenieuze zet vind ik persoonlijk.

Mama bleek de voorbije week een stuk minder goed georganiseerd. Want niet alleen zouden de kinderen brieven opsturen naar hun ouders, en werd ook verwacht dat wij hen eentje zouden terugschrijven.

Eerlijk: ik heb er aan gedacht maar als een echte ploetermoeder heb ik gewoon geen tijd gevonden. Maar aan schuldgevoelens doe ik niet mee. dat helpt niemand vooruit. Een beetje ontgoocheling hoort er bij, en is mogelijks zelfs gezond.

‘Het was heel leuk maar ik ben toch blij om weer thuis te zijn’, zei ze toen ze vrijdag doodmoe in mijn armen viel. Over de briefjes werd niets meer gezegd. Ik knuffelde haar, lang en hard, en glimlachte voldaan.

Heerlijk vind ik het, die zeeklassen. Leerrijk, voor het hele gezin 😉

Naar de bergen

Life’s what you make of it.

Ik ski graag maar met kleine kinderen is dat niet evident. Of je betaalt stukken van mensen, of je sleurt je (als ouder van 3) te pletter.

Maar eigenlijk gaat dit bericht helemaal niet over skiën. Iedereen heeft wel zo iets, een hobby of activiteit die hij erg leuk vindt maar jammer genoeg moeilijk te combineren valt met de partner of het gezin.

Soms moet een mens gewoon lekker zijn ding doen. Tijd voor jezelf opeisen, dat is gezond. Mannen kunnen dat trouwens vaak beter dan vrouwen.

Of ze nemen een abonnement op de voetbal, spelen iedere week zaalvoetbal,  trainen voor een marathon of trekken met ‘ hun moaten’ naar de bergen voor een shortski.

Samen met een vriendin doe ik dat nu dus ook. Een weekje zonder kinderen, wakker worden van de wekker, rustig jezelf aankleden, alleen voor je eigen ontbijt zorgen en de rest van de dag heerlijk skiën. Heerlijk.

Mijn meisjes zijn altijd thuis, ook al schakelen wij regelmatig een babysit in. Ze blijven nooit in de naschoolse opvang en wij gaan ook altijd samen op reis. Tot nu dus 😉

We missen elkaar, een klein beetje. Loslaten is goed, voor iedereen. Ik heb mij nooit verloren in mijn rol als mama. En toch doet het onvoorstelbaar veel deugd om even gewoon weer An te zijn, en niet An de mama van of An de fotografe of An de vriendin van …

De combinatie met prachtige bergen, genoeg sneeuw, decadent veel zon en een leuke vriendin doet mij erg veel deugd.

Run baby run

Wie had er ooit gedacht dat ik graag zou lopen? Als tiener droomde ik tijdens de lessen L.O. van een duik in het vervuilde coupurewater om toch maar een klein stukje van het traject af te snijden.

En nu loop ik dus wekelijks, geheel vrijwillig. Het is zelfs zo ver gekomen dat ik overweeg om mee te doen aan zo een hippe stadsloop. 😉 Deze geweldige omslag is volledig te wijten aan een paar toffe ‘partners in crime’.

Na de geboorte van Flo bleek lopen de enigste sport waar ik ooit (of toch de komende tien jaren) nog tijd zou voor vinden. En een mens moet toch iets doen om zijn conditie een klein beetje op peil te houden (al klinkt ‘houden’ een beetje te optimistisch gezien ik voordien eigenlijk ook niets deed).

Vol goede moed en met een mp3-speler vol opzwepende hitjes begon ik een eigen versie van start to run, weliswaar zonder Evy. Een kwartiertje bleek meer dan genoeg om mijn schuldgevoel te sussen.

En toen vroeg een mama me aan de schoolport of ik geen zin had om met hen mee te lopen? Zo samen lopen, ik zag dat eigenlijk niet zitten. Ik dacht mijn muziek nodig te hebben voor het ritme, en zou bovendien nooit met hen meekunnen. Maar ik wou natuurlijk niet onbeleefd zijn: ‘Leuk idee maar vandaag pas toevallig niet. Misschien komen we elkaar eens tegen?’

En natuurlijk kwamen we elkaar tegen. Oostakker is een dorp. Met een oortje vrij probeerde ik hen bij te houden. We geraakten aan de praat, en voor ik het goed besefte waren we een half uurtje bezig. Ondertussen spreken we wekelijks af (soms meer) via facebook, allemaal schoolpoortmama’s. Ik neem nog steeds mijn mp3-speler mee, voor de schijn want meestal stoort de muziek me. We lopen 5 kilometer, soms 10 kilometer. Het is altijd gezellig en de tijd vliegt.

Eigenlijk ben ik dus vooral een meeloper 😉 en dat bevalt me wel.

Ski

We go long way back. We zaten samen op school, vaak naast elkaar zodat ik goed kon afkijken 🙂 We hingen samen op de speelplaats tijdens de pauzes, maakten grote levensplannen, gingen samen uit, leerden samen rollerbladen, trokken als rasechte pubers samen naar de sneeuw (en naar Parijs). Ze was een van mijn eerste modellen. Een paar jaar fotografeerde ik haar huwelijk, dan haar zwangere buik en niet veel later haar eerst geborene.

En nu gaan we dus opnieuw samen skiën, zonder kinderen en zelfs zonder mannen. Een weekje met ons twee, op hotel in de bergen. IK KIJK ER KEIHARD NAAR UIT ! Mama’s verdienen af en toe een heerlijke rustpauze.  Toch? 😉

Tweeling

Het stond al lang op haar verlanglijstje, identiek gekleed zijn als mama. “Mensen gaan denken dat we een tweeling zijn.” I wish 😉 Manou is zot van kleedjes en ik vond het wel een leuk idee om haar (en ondertussen ook stiekem mezelf) te trakteren voor haar verjaardag. Lola en Lisa beschikt over zo een duocollectie, en toevallig is dat een winkel waar ik sowieso graag shop.

Toch bleek het geen gemakkelijke oefening. Veel mamamodellen vond ik een beetje braaf, en bovendien is mijn maat steevast als eerst uitverkocht. Na lang twijfelen, passen en herpassen heb ik uiteindelijk toch iets gevonden. En blij dat ze was 🙂

Ik heb jou lief

Zorgen, ziekte, pijn en verdriet. Ze komen vaak heel plots. En dan staat de wereld stil.

Vandaag botste ik op een prachtige en aangrijpende fotoreeks van Tom en Lore, en hun strijd tegen leukemie. “Ik heb jou lief”, de titel van de blog alleen is al zo mooi, zo romantisch. Ondanks het zware thema en de pijnlijke realiteit achter de beelden, zie ik toch vooral veel liefde. Heel veel liefde.

10 jaar

Vandaag is het precies 10 jaar geleden dat mijn mama overleed. En ook al blog ik zelden over haar; iedereen die mij een beetje kent weet hoe gevoelig het onderwerp nog altijd ligt. Terwijl ik veel troost haal uit mijn schrijfsels over Flo, komen de tranen bij een bericht over mijn mama meteen boven. Woorden kunnen onze band zo moeilijk vatten.

Je ouders verliezen is een ingrijpende gebeurtenis. Het is een beetje zoals kinderen krijgen. Vooraf kan je proberen het je voor te stellen, je er op voor te bereiden. Eens zover staat de wereld toch stil, en verandert alles.

Mijn mama’s dood was zonder meer een traumatische ervaring. Als enig kind hadden wij een buitengewoon goede en sterkte band. Zij wist alles van mij, en ik van haar. Ik besefte toen al dat er niemand anders op deze wereld mij ooit nog zo graag zou zien. Als puber ging ik ’s middags liever met haar iets eten dan met mijn vriendinnen. Zo hou ik wel duizend mooie herinneren aan haar over.

En toen kreeg ze kanker en een jaar later was ze weg. Het ergste denkbare overkwam mij. Ik was 24 jaar. Ondertussen wisselden verdriet, onbegrip, jaloezie, gemis, zelfmedelijden, woede, berusting en nog zo veel andere emoties elkaar af. Op slechte dagen mis ik haar, zo hard dat het pijn doet. Jammer genoeg geloof ik niet in God of in de hemel. Dat zou heerlijk zijn, weten dat ik haar ooit nog eens zou terug zien op een witte wolk.

Gelukkig zijn er ook veel goede dagen, waarop ik besef dat ik in 24 jaar meer liefde heb ontvangen dan de meeste op een heel leven.

Dip

Soms lijkt het alsof ik vrolijk het ziekenhuis binnen en buiten huppel. Dat ik altijd opgewekt en blij ben, ook nu. Want ja ik probeer er het beste van te maken voor Flo, voor mijn andere meisjes en misschien ook voor mezelf. Meestal lukt dat vlot maar vergis u niet: ook ik heb af en toe een dip.

Toen ik gisterenavond thuiskwam van het ziekenhuis met een hangerige kleuter en een grote zak medisch materiaal en die berg was zag liggen, kreeg ik het even heel lastig. Er leek gewoon geen einde te komen, aan de zorg, aan de huishoudelijke taken, aan de boekhouding, de te betalen rekeningen, de planning, de taakjes hier en daar.

Het liefst wou ik gewoon in de zetel kruipen en er de brui aan geven. En huilen. De was had ik kunnen laten liggen maar aan Flo beschikt spijtig genoeg niet over een pauzeknop. Misschien vind ik dat nog het lastigste, dat je als ouder nooit echt kan ontsnappen. Natuurlijk zijn er babysits die een paar uur op hen kunnen letten maar echte zorgen kan je moeilijk uitbesteden.

Huilen of zeuren helpen niet, spijtig genoeg. Iedereen heeft zo zijn strategie maar ik geraak het best over een dip door zo weinig mogelijk na te denken. Keep on breathing and carry on. 3 grote wasmanden heb ik afgewerkt, de vaat gedaan en mijn betalingen. Om kwart voor tien lag ik in bed, te moe voor mijn leesboek. Om elf uur was Manou wakker met valse kroep. Om 2 uur moest Flo haar eerste sondemelk krijgen, zonder maïszetmeel want die zou de leiding kunnen verstoppen. Het duurde even voor ik het systeem door had. En rond 6 uur hoorde ik iets raars in haar kamertje, een aanval. Zonder die trage suikers houdt ze het dus toch niet vol tot ’s morgens.

Maar een paar uur later …toen lachte ze, onbeschaamd hard en überschattig. De moed was terug, onverwacht, net als de zon trouwens 😉

Een pluim

Zaterdag staan we in Het Nieuwsblad magazine, met een mooi en erg lovend artikel. Wat een heerlijk verjaardagsgeschenk, al blijf ik me afvragen of ik zo veel pluimen waard ben. Hoe dan ook: je krijgt het magazine gratis bij de weekendkrant van Het Nieuwsblad.

Filosofie

Opvoeding is eigenlijk een heel filosofisch thema. Boeken lezen over het onderwerp doe ik – net daarom misschien – zelden. Maar ik denk er wel heel vaak over na omdat ja, ik het – zoals iedereen- goed wil doen.

Dat is het uitgangspunt: optimitisch en idealitisch als ik ben, geloof ik dat de meeste westerse ouders het echt (bijna) allemaal goed willen doen. Vergis u niet: ook bij Nina op school, waar de meeste ouders een stuk lager op de sociale ladder staan, doet iedereen heel erg zijn best.

En toch zie ik veel verschillen. Strenge ouders, beschermede ouders, aan- en afwezige ouders enzovoort. Pas op: ik vel geen oordeel. Het doel is bij veel ouders relatief gelijklopend: geluk, aangevuld met een paar opties die gaan van onafhankelijk, succesvol, sociaal enz.

Hoe is de vraag: hoe help je je kinderen best? Door ze veel liefde te geven? Door het goede voorbeeld te tonen? Door ze te beschermen? Door ze te stimuleren?

In theorie gaan veel ouders met al deze stellingen akkoord. De realiteit vraagt om keuzes, die we heel vaak onbewust maken. Zo kleed ik mijn meisjes nog te vaak zelf aan, zeker wat broekkousen betreft enzo niet omdat dat de beste manier is maar gewoon omdat ik geen gedlud heb om te wachten en/of omdat ik het karakter niet heb er een half uur vroeger voor op te staan.

Op andere gebieden leg ik de lat dan wel weer hoger: ze hebben altijd alleen geslapen, in hun eigen kamer en op tijd; en nu vind ik ook dat ze alleen moeten stappen en tuutjes zijn voor baby’s. Dat ik het mezelf met deze regels niet altijd makkelijk maak, is zeker.

Maar hoeveel van zijn principes zijn ook niet onbewust voortgevloed uit mijn eigen leven, mijn eigen ritme: ik vind een babysit van tijd tot tijd gezond en leerrijk. Ik ben er van overtuigd dat ouders -vooral mama’s dan- naast hun job en hun gezin er ook nog een eigen leven zouden moeten op nahouden. Ouders die hun kinderen overal meenemen, die alleen nog naar de lunchgarden gaan eten en op vakantie steevast kiezen voor de meest kindvriendelijk formule: ik ben van de overtuiging dat we op lange termijn – hun kinderen daar helemaal geen cadeau mee doen. En borstvoeding is geen echt excuus. Ik geloof dat echt maar bewezen is zoiets natuurlijk niet. En misschien denk ik zoiets wel omdat het mij als werkende mama ook uitkomt.

Opvoeding is een taboe: iedereen praat er over maar echt elkaar helpen en er samen over nadenken doen we niet. Erger nog: ik ken gezinnen waar het – volgens mij- fout loopt, waar kinderen te weinig andacht krijgen, of net veel te veel om gezond te zijn en toch zeg ik daar niets over. Het is te moeilijk te ingewikkeld te pijnlijk: verschillende kinderen vragen een verschillende aanpak dus als mama van drie kan ik moeilijk voor iedereen goed doen. En als enig kind heb ik – dat recht heb ik want ik weet over wat ik het heb – een negatieve mening over enige kinderen.

De vraag van vandaag: wat is / doet een goede ouder, in een zin? Volgens mij? Hij of zij laat het beste wat een kind in zich heeft bloeien.

Help

Aantal sterilisaties bij vrouwen op tien jaar tijd gehalveerd

Het aantal sterilisaties bij vrouwen is in de periode 1999-2008 in ons land gehalveerd van 11.415 tot 5.767. (Het Nieuwsblad )

 

en een beetje lager:

Ondanks de sterilisatie raken sommige vrouwen achteraf toch terug zwanger. Volgens Poppe is dat bij 1 op 400 gesteriliseerde vrouwen het geval. ‘Meestal heeft er zich een kanaaltje tussen 2 afgestorven uiteinden van de eileider gevormd. In 1 op 4 gevallen gaat het om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.’

 

Lap! Paniek! Help! Neen, ik weet dat het mij neit agat overkomen, ook al is dat een cliché. Maar het zou toch echt schrikken zijn hoor. Drie is echt wel genoeg, hoe mijn relatie ook evolueert 🙂