Betrapt

We gaan uit eten met vrienden. Tegen dat we vertrekken, is het bedtijd. Mijn kinderen hebben veel slaap nodig. Beneden woont opa, voor het geval dat. Dat is handig.

Ting. Net na het voorgerecht krijg ik een mailtje. Dankzij mijn smartphone ben ik overal bereikbaar. 🙂 Het is gezellig en ik laat mijn gsm voor wat hij is. Maar als de jongens een luchtje gaan scheppen, gooi ik toch een blik op het schermpje. Een mail van Manou, met bijhorende foto.

‘Hè hè hè mama. Is het daar nog leuk? Bij ons ook.’

Betrapt, want ze had natuurlijk al lang moeten slapen. Spelen in mijn fotostudio is sowieso verboden, en dan denk ik niet eens een ipad in bed.

Toch zeg ik er de volgende ochtend niets van. Het is moederdag en ik heb geen zin in zeuren. Bovendien vind ik ook best schattig. Een beetje ondeugd is gezond. Toch?

Klaspop

Al een heel jaar kijkt Manou er naar uit. Hoe langer het duurde, hoe ongeduldiger ze werd. De vrijdagavond ging vaak gepaard met een kort moment van ontgoocheling. “Mama, het was weer niet mijn beurt om Dolfje Weerwolfje mee naar huis te nemen.”

Het leek mij een goede oefening in wachten. Maar de laatste dagen werd ik toch ook een beetje ongerust. Volgende week is het schooljaar gedaan. Iemand moet de laatste zijn maar  misschien is de juf haar vergeten. Misschien is het een misverstand? Of misschien zijn er gewoon te veel kinderen voor te weinig weekends?

Gelukkig was het gisteren zover, en dat net op haar verjaardagsfeest. Manou was apetrots en super blij. Wat zo een klaspop niet allemaal teweeg kan brengen  😉

Nieuwjaarsbrieven

Het is geen grootse poëzie maar ik vind die nieuwjaarsbrieven toch erg charmant. De combinatie van schroom en trots, is aandoenlijk. Van waar zou deze gewoonte komen? Zou het typisch Belgisch zijn? Of Europees? Als kind vond ik het waarschijnlijk niet zo leuk. Ik kan me er alvast niets meer van herinneren. Dat gaat mijn meisjes niet overkomen 😉

Weekend

Het voordeel van een blog, is dat je er ook je minder goede foto’s kwijt kan 😉 Ik wens jullie allemaal een leuk weekend.

Ps: Neen, dit is geen preview van mijn kerstkaartje. Sorry 😉

Negligé

Onze verkleedkoffer zit vol met afgedankte spullen, kleren die oorspronkelijk een ietwat ander doel hadden. Dus toen Manou dit “schone” roze kleedje, een doorschijnend negligeetje maatje 34, was iedereen blij. “Mag ik het morgen aan trekken om naar school te gaan?”

Mijn dochter is soms grappig zonder het zelf te beseffen. En ze blijft zagen, nu al weken aan een stuk. “Zo een mooi kleedje mama,. Allee, waarom mag dat nu niet?” Tja. Omdat ik het zeg 😉

Ahja, bedankt Evert 😉

Smile, het is weekend

 

 

 

Evil

Het is de leeftijd, denk ik, hoop ik. Eigenwijs, tegendraads, koppig en heftig. Flo is een kapoen, altijd geweest. En ze laat zich niet ompraten, of chanteren.

Ze wil niet op de foto, echt niet. Neen is neen. En dan geef ik het op. Maar dat haar zus wel wil poseren, ziet ze eigenlijk ook niet zitten. Evil.

Uiteindelijk draait het bij kinderen maar om één ding: aandacht. De manier (en de kracht) waarop ze die opeisen, kan wel (enorm) schelen.

Ps: uiteindelijk wint de mama altijd. Poseren zal ze. Willen of niet 😉

Ps: Less is more, maar dat beseffen mijn kinderen duidelijk nog niet.

Eerste naailes

 

Monkey see, monkey do. Kinderen apen hun ouders na. Manou wou dus ook leren naaien. En toen ik op groupon een aanbieding zag staan voor een kindernaaimachine (40 euro ? inclusief verzendingskosten) dacht ik: waarom niet?

Goedkoop is altijd een risico. Soms heb je echt geluk en krijg je meer dan waar voor je geld. Soms ook niet. 40 euro is geen geld maar het toestel is wel heel erg basic. Het doet een beetje Russisch aan, zonder aan en uit knop en zonder lichtje. Tja. Voorlopig zijn mijn meisjes enthousiast en als dat zo blijft, zal ik wel investeren in een iets beter exemplaar. Voor hetzelfde geld zijn ze het binnen een paar weken beu.

Blazen

Of ik wou meewerken aan een sensibiliseringscampagne rond jongeren en alcohol? Of ik de juiste persoon ben voor het onderwerp is twijfelachtig. Eigenlijk weet ik niet wat eerst gedaan, en toch kan ik het niet laten om ja te zeggen. Het was niet eens mij dat ze nodig hadden maar mijn dochtertje Manou. Mensen van straat halen mocht niet maar ik moest stiekem naar een valse alcoholcontrole rijden en daar zou niet ik maar de vijfjarige moeten blazen. Begin niet te vroeg, is de boodschap.

Manou wist dus zoals afgesproken van niets. Verveeld keek ze naar buiten en zag de politie. Ik zag haar achteraan langzaam in haar jas verdwijnen. Heb je alcohol gedronken, vroeg de nepagent. Ze knikte gelukkig van niets maar moest toch blazen. Groen licht, einde van het grapje. Veel beeld of geluid hebben ze niet gekregen. Spontaniteit wordt overschat. Spannend vond ze het wel, en ik ook.