Schoolstrijd

Even recapituleren. Wij hadden het geweldige idee om te verhuizen naar Oostakker toen Manou en Nina al naar school gingen. In de eerste school van onze keuzes was er geen plaats meer, en zou er in de kleuterklas ook nooit plaats vrijkomen. “Met 34 kinderen voor u heeft het weinig zin dat ik u alsnog op de wachtlijst zet”, aldus de directie.

En toen begonnen wij aan een heuse schoolzoektocht. Mijn voorkeur ging uit naar één voor iedereen, een kleine gewone school in de buurt waar zowel mijn meisjes als wij ons goed zouden voelen. Dat bleek veel moeilijker dan verwacht.

In Gent kampen alle scholen met een vreselijk plaats tekort. Het is overal hetzelfde liedje: overvolle klassen, overgestructureerde scholen, kleine afgeleefde lokalen en een systeem dat vaste benoemingen plaats boven warmte en motivatie.

Waarschijnlijk ligt het aan mij. Scholen met een sluissysteem om ouders buiten te houden en waar je enkel na afspraak met de juf kan overleggen, scholen met zo kleine refters dat lagere school kinderen in drie shiften moeten eten (waarbij de laatste groep dus tot 12,45 moet wachten), kleuterklassen die ondanks de wettelijke regel geen natte broeken toestaan (3 keer pipi is wachten tot het volgende instapmoment), leerkrachten die weigeren om bij het middageten antibiotica te geven uit principe (dat behoort niet tot mijn takenpakket), klassen waar alle kinderen kansarm zijn, juffen die kleuters tot een uur in de hoek stellen of wiens creativiteit niet verder gaat dan een paar studio100-inkleurplaten, leerkrachten die een vijfde verjaardag “vergeten” (geen tijd die dag sorry), turnjuffen die kinderen van zes buizen, leerkrachten die “gestolen” schoenen (na de turnles) gewoon weglachen, …(Voor alle duidelijkheid: dit hebben wij niet allemaal zelf meegemaakt, gelukkig.)

De Gentse scholen zitten allemaal overvol en dat heeft zo zijn gevolgen. Zelf heb ik mijn het voorbije jaar te pletter gepiekerd over welke school het beste zou passen bij mijn meisjes. Kan Nina een grote school aan? Of kiest ik beter voor methode-onderwijs of type 8? En ook Flo is een “speciaal” kindje.

Gisteren kreeg ik (nog maar eens) negatief bericht van meldjeaan: er was geen plaats in de door u gekozen scholen. Nadenken over welke school bij mijn kind past, heeft duidelijk geen zin. Kiezen voor een bepaald onderwijsbeleid zit er in ons geval niet in. Er is sowieso geen plaats. Ik mag al blij dat dat mijn drie meisjes überhaupt terecht kunnen in een school in de buurt. Dat ze volgend jaar alle drie mogelijk naar een ander school zullen gaan, moet ik er maar bij nemen. Maar ik geef toe: ik baal.

Oplossing

Waar een wil is, is een weg. Maar gemakkelijk of eenduidig is het nooit.

Flo zat niet op haar plaats en dat kon niet blijven duren. Er waren geen duizend opties. Dus stapte ik deze ochtend opnieuw naar de directie. Wachten is mijn ding niet. Morgen begint onze kleine kapoen in een andere klas: het instapklasje. Het idee spookte al langer door mijn hoofd, omdat ik de juf ken en weet hoe goed ze is.

Maar een klas zakken is niet zo evident als het lijkt. De huidige juf “vond het even slikken.” En door Flo terug naar de peuterklas te sturen, zal ze hoogst waarschijnlijk volgend jaar opnieuw in de eerste kleuterklas zitten. Logisch eigenlijk. Natuurlijk kan ik nog altijd veranderen van school, en dan van niets gebaren. Of ik zou ze een klas kunnen doen springen, maar dat lijkt me onverstandig.

Wat is een jaar op een mensenleven? Met wat Flo nu allemaal meemaakt, is blijven zitten een detail. Zorgen voor morgen. Eén probleem met een keer. Ik ben heel blij en stiekem een beetje trots, dat ik snel een geweldige oplossing gevonden heb. Hopelijk ziet Flo dat zelf ook in, en gaat ze binnenkort weer met veel plezier terug naar school.

Een school voor Flo

Flo gaat niet graag naar school. Dat vind ik heel jammer.

Het is een ingewikkeld probleem. Enerzijds klikt het niet met de juf. Onze persoonlijkheden liggen heel ver uit elkaar. Bovendien zitten er echt veel kindjes in die klas. Ik begrijp dat het voor die juf ook niet gemakkelijk is. Flo vraagt veel extra aandacht. En natuurlijk ben ik overgevoelig als het over Flo gaat.

Het kind heeft al veel meegemaakt: aanvallen, opnames, onderzoeken, bloed prikken, sondevoeding, massa’s medicatie en al de bijhorende bijwerkingen. Haar emotionele reserves zijn op, zeker de laatste weken. Het laatste wat ze nu nodig heeft is een strenge, klassieke en overwerkte juf die haar een hele dag door negatief corrigeert. Kleuteronderwijs moet vooral leuk en speels zijn.

Wat nu? Het plan was om het schooljaar uit te zweten. Nina verandert volgend jaar hoe dan ook hopelijk naar de school van Manou. Indien nodig zou ik dan nog een alternatief kunnen vinden voor Flo. “Je pakt het probleem niet aan. Je stuurt Flo amper nog naar school. Dat is geen oplossing. Bovendien zitten we dit jaar nog niet aan de helft, ” bemerkte de thuisbegeleidster.

En dus heb ik er weer een probleem bij. Een gesprek met de juf en met de directie hebben we al geprobeerd. Wij wonen in Gent, waar scholen al jaren overvol zitten. Even “snel” van school veranderen, zit er jammer genoeg niet in. Zucht.

En dus gaan we het nog verder moeten uitzweten. Ik wil het ook echt een kans geven want thuis spendeert ze haar dagen voor tv. Na de officiële inschrijvingsperiode van de stad Gent ga ik toch nog eens rondbellen, ook al besef ik dat wij stilaan schoolhoppers aan te worden zijn.

Maar als je kind iedere ochtend de boel bij elkaar huilt en schreeuwt omdat ze echt echt echt niet naar school wilt, dan breekt mijn hartje toch een beetje.