Manou is deze ochtend maar liefst twee keer bijna aangereden. En met bijna bedoel ik echt piepende remmen, veel geroep en nog meer adrenaline. Het is hier ’s morgens buitengewoon druk. Veel bussen, nog meer auto’s vol opgejaagde ouders en vooral een wegdek zonder fietspad dat eigenlijk te smal is voor verkeer in twee richtingen.
Ik ben geen overdreven bezorgde moeder, denk ik. Zowel Manou als Nina fietsen al sinds hun derde kleuterklas naar school, ook al hou ik vak mijn hart vast. Zelf draag ik geen helm en ik ben ook geen lid van de fluobrigade. En ik hou niet van stadsburgemeesters, zo mensen die alles bij het stadsbestuur willen aanklagen. Dan stap je beter zelf in de politiek, vind ik.
Maar ieder ochtend erger ik mij aan de verkeersveiligheid in Oostakker. In een cirkel van één kilometer rond ons huis bevinden zich maar liefst 5 scholen, met heel veel leerlingen. Maar er zijn nergens fietspaden en het wegdek ligt er erbarmelijk bij. En dus besloot ik om vandaag toch maar iets te ondernemen.
Wisten jullie dat er een meldpunt fietspaden bestaat? Daar kan je bestaande gevaarlijke fietspaden aangeven. Ok, in ons geval is het probleem net het tekort aan fietspaden maar ik heb het toch maar geprobeerd. Baadt het niet, dan schaadt het zeker niet. Niets doen is te gemakkelijk. En als genoeg mensen klagen, zal de overheid wel iets ondernemen. Volgend jaar is het namelijk weer verkiezingen 😉
Achter de camera 