De meisjes vinden het geweldig om eens mee te rijden met mijn scooter. In Thailand kochten we een kinderhelm, en als het weer meezit durf ik ze wel meenemen voor een kort ritje. Dus reed ik gisteren met Manou naar de Koodza, op ongeveer 5 kilometer van ons huis.
16 was ik toen ik mijn eerste scooter kocht. Het was mijn vrijheid. Ik reed er mee naar school, naar vriendinnen, naar de overpoort maar evengoed naar zee. Weer of geen weer. Een kenner durf ik mezelf niet te noemen maar kom: ik heb toch een beetje ervaring.
Na onze aankopen gisteren kreeg ik het ding niet meer in gang. Geen batterij, dacht ik, dus probeerde ik de kickstarter. Er was geen leven in het ding te krijgen en het stomme toeval wou dat ik (natuurlijk) geen gsm bij me had. Heel even werd Manou ongerust. “Gaan we hier dan voor altijd moeten blijven?”
Paniek helpt niet. Veel mogelijkheden waren er niet: duwen. Een scooter is geen bromfiets, zeker wat het gewicht betreft.
Afzien. Na twee kilometer was ik dood. Ik stopte aan een tankstation, trakteerde de dochter op een ijsje en dacht nog eens goed na. Gelukkig bestaan er nog papieren telefoonboeken én mensen met een vaste lijn. Via via slaagde ik er zo in om de man des huizes toch nog te bereiken.
Hij grinnikte. “Je zal tegen dat beveiligingsknopje gebotst zijn.” Hu? Beveiligingsknopje? Daar had ik echt nog nooit van gehoord. Vreselijk, vind ik het, al die extra antidiefstal truukjes waar je vooral zelf last van hebt. “Nu weten we het he mama. We hebben weer iets geleerd.” Tja, zo kan je het ook bekijken.
Achter de camera 