Koor

Het leuke aan een musicalopleiding is de variatie. Manou wil graag én dansen én zingen én toneelspelen én op het podium staan. Na de mislukte auditie ben ik nu dus op zoek naar een alternatief. Gelukkig is het aanbod in Gent groot. Vorig jaar volgende Manou en Nina al dansles in De Ingang, nog steeds een aanrader. Ik heb ondertussen ook een paar toffe toneelscholen gevonden, zoals De Kopergieterij en Larf. En voor zangles kan ze terecht bij Popcollege, en ook de circusplaneet lijkt me leuk. Maar alle groepen zijn ondertussen natuurlijk al begonnen (en volzet).

Waarom zingt ze niet mee in het koor? C. en I. vinden het erg leuk en het is gemakkelijk, zo meteen na school. Manou zit op een katholieke school, ook al zijn wij niet gelovig. Ok, een kerkkoor leek mij niet bijzonder spannend. Maar wie niet waagt, niet wint. Veel kerken doen tegenwoordig hard hun best om een beetje modern uit de hoek te komen.

Bovendien erger ik mij te pletter aan al dat hokjes denken. Methodescholen zijn veel beter en kindvriendelijker dan klassieke katholieke scholen; dure musicalopleidingen zijn leerrijker dan de gemiddelde dans- en turnlessen; enzovoort. Persoonlijk voel ik mij net heel goed op onze katholieke school omdat daar kinderen (en ouders) zitten met heel verschillende achtergronden.

‘Het is super mega tof mama. We gaan zelfs mogen zingen op de Kerstmis. Echt mega wijs!’ Als atheïst is dat even slikken, want dat betekent dat ik op kerstavond mogelijk ook naar de mis ga mogen. Maar een beetje openheid en mildheid kan geen kwaad in deze wereld waar iedereen vooral bezig is met zichzelf. Papa maakte de laatste minuten van de les nog snel een filmpje. De cameradruk zorgde niet meteen voor een topprestatie maar het ziet er wel erg gezellig uit 😉

Communies

Een kerkelijk huwelijk, dat is hard werken. Dacht ik. Dit weekend mocht ik eens eerste communies proberen, en nu weet ik wel beter 😉

Enkele weken geleden belde een juf van het eerste leerjaar mij op, lichtjes in paniek. Ze was dringend op zoek naar een fotograaf voor de eerste communies. Vorig jaren nam een andere mama fotograaf die taak op zich maar die haakte nu af. Ze waren op het laatste moment dus nog op zoek naar iemand. De school ligt me nauw aan het hart. Ik voel me er erg goed, net als Manou trouwens. En ook al ben ik niet gelovig, ik wou het heel graag doen.

Dit jaar deden 58 kindjes hun eerste communie. Een beetje sfeer in de kerk en dan de offerande natuurlijk, dat is wat de ouders verwachten. Moest iedereen zijn eigen fotograaf optrommelen, dan wordt het chaos. De kerk zou nu al afgeladen vol zitten. Ik wist dat het druk zou worden maar eerlijk waar: 58 kindjes, dat is echt veel. En al die ouders verwachten natuurlijk dat hun kind een paar keer op de foto staat. De kinderen zaten in rijen achter elkaar, en er was erg weinig licht in de kerk. Het is lang geleden dat ik nog zo heb gezweet.

‘De vorige fotograaf deed het zus en zo, en wij kregen dit en dat.’ Ik vind het altijd lastig om te moeten concurreren tegen een onbekende collega. Maar het is natuurlijk logisch dat de leerkrachten en de directie vergelijken. Hoeveel foto’s leverde zij af? Bewerkte ze haar foto’, en zo ja hoe hard? Trok zij de hele mis door foto’s of probeerde ze onzichtbaar te werken? Maakte ze veel closen of ging ze eerder voor groepsfoto’s? Legde ze ook de grappige situaties vast of beperkte ze zich tot de klassieke beelden?

Als kind duurde een kerkdienst mij altijd te lang. Deze keer had het gerust een half uurtje langer mogen duren. Ook al ben ik niet katholiek, ik moet toegeven dat het een mooie dienst was. Morgen lever ik 387 foto’s af. Dat is meer dan 2 foto’s per minuut, en dat moet maar genoeg zijn. Alle kinderen staan er op, al kijken sommigen ook de verkeerde richting uit tijdens hét moment van de eerste communie. Ik heb mijn ding gedaan, zonder rekening te houden met mijn voorganger. Na zo veel jaar ervaring kan ik mij dat permitteren, denk ik. Want fotografen zijn als restaurants: smaken verschillen maar steak frieten bestellen bij een Italiaan is hoe dan ook een slecht idee. 🙂