Geen nieuws is goed nieuws zeker? Manou is nu al zes dagen weg en nog steeds ontvingen we geen briefje of kaartje. Waarschijnlijk heeft ze het gewoon te druk, net als wij hier. En dat is goed natuurlijk. Tegelijkertijd ben ik heel nieuwsgierig. Wat zou ze nu doen? Zouden ze al slapen? Of zou ze met haar vriendinnen in de kamer liggen tetteren zoals ik destijds. Gaat ze niet te moe zijn? Gaat ze genoeg drinken? Hoe gaat het paardrijden? Zijn de begeleiders tof? Voelt ze zich goed?
Hoe hard we haar ook missen, ik moet toch toegeven dat één kindje minder voor een groot verschil zorgt. Manou is de oudste en veruit de flinkste. Maar twee kinderen is toch veel rustiger en evenwichtiger dan drie. Of misschien is het gewoon omdat we drie gewoon zijn dat twee nu zo een makkie lijkt.
De kleintjes volgen bovendien (niet toevallig) deze week een kamp, waardoor het overdag gewoon stil is in huis. En dat is ongelofelijk heel lang geleden. 😉 Zaterdag komt Manou terug. Ik kijk er stiekem (en ondanks de rust) toch hard naar uit.
Achter de camera 