Short

Ik: Een short is een short. Dat is handig om mee te spelen. Met een rok of kleedje zien de jongens uw onderbroek.
Zij: Het is een jongensshort. *pruil*
Ik: Een jongen heeft dat ooit aangedaan. En dan? Jongens zijn veel stoerder dan meisjes. Het is een leuke short. Vind je niet?
Zij: Neen *zucht pruil*
Ik: Het is de short van uw neefje, Remi! Uw held. Zal ik hem zeggen dat je zijn short lelijk vindt?
Zij: NEE! Het is een mooie short maar voor jongens. Iedereen gaat mij uitlachen.
Ik: Uitlachen? Wat een stomme reden. Kinderen die u uitlachen zijn dom. Als je daar rekening gaat mee houden, ga je veel kleren niet meer mogen dragen. Er staan bloemen op. Kan perfect voor een meisje.
Zij: Nee. Ik wil niet. Ik wil een kleedje. Ik wil geen short en zeker geen jongens short. * pruil in het driedubbele kwadraat*
Ik: * Zucht* Ik vind het kinderachtig maar doe vooral uw zin. Trek maar een kleedje aan maar niet komen zagen als ik de vlekken er niet meer uitkrijg.

Manou draagt alleen maar kleedjes. Niets anders.
Nina houdt niet van kleedjes. Die wil alleen korte of lange leggings aan.
En Flo? Die wil het liefst helemaal geen kleren aan. Dat is ook geen gezicht maar veruit de goedkoopste toegeving.

Onfatsoenlijk

Drie gelijke of passende outfits, fotografisch werkt dat. Maar ik zou mijn meisjes zo niet naar school sturen. Bovendien worden de meest kleren hier afgedragen, van zus op zus.

En dus gebruik ik een trucje, een onfatsoenlijk plan dat ik niet zelf heb uitgevonden. Ik heb het geleerd van stylisten op filmsets, en naar het schijnt is het ook erg in trek in Amerika.  Veel winkelketens promoten het trouwens: koop nu, pas thuis en breng wat niet goed is binnen de 14 dagen terug.

Zo gezegd, zo gedaan: ik koop 3 gelijke kleedjes, trek ze mijn meisjes snel even aan, maak gedurende 10 minuutjes foto’s in de studio en breng de dag nadien alles in perfecte staat terug.

Ik heb mezelf wel een paar spelregels opgelegd. Eerst en vooral doe ik dat enkel bij grote ketens en niet bij kleine zelfstandigen. H&M en L&L behoren tot mijn favorieten. Regel 2: ik koop nooit dure kleren want regel 3 is onverbiddelijk: bij de minstens beschadiging, snot of kwijl of stof, verplicht ik mezelf om het stuk ook echt te kopen. Op locatie werken is dus geen optie. Gelukkig is mijn studio doorgaans properder dan een gemiddeld pashokje. Verder heb ik nog een paar extra regeltjes: kaartjes worden niet afgeknipt en alles moet binnen de week terug naar de winkel.

Deze prachtige kleedjes komen van bij Lola en Lisa. De  tutu’s heb ik in de Decathlon gevonden. Dat was het voor dit jaar. want mijn laatste regel is er een van beperking: niet overdrijven. Meestal krijg je geen geld maar wel een waardebon terug. Kopen doe je dus toch.

Gaatjes

In Ecuador (en waarschijnlijk in nog andere landen) is het de gewoonte om meisjes vlak na de geboorte gaatjes in de oren te schieten. “Hoe kan je anders zien aan een baby of het een jongen of een meisje is?” Iedereen doet het daar. Het is eenvoudig. Op die leeftijd beseffen kinderen trouwens niet wat er gebeurt. Er valt iets voor te zeggen.

Maar hier, in België en voor mijn meisjes vond ik het toch geen goed idee. Misschien zouden ze helemaal geen gaatjes willen. Je weet maar nooit met die jeugd van tegenwoordig 😉

Manou heeft lang getwijfeld, vooral uit angst voor de bijhorende pijn denk ik. Nina was wel overtuigd. En dus maakte de meter een afspraak met Sinterklaas. In plaats van een geschenkje kregen de meisjes dit weekend gaatjes.

Manou was een beetje bang maar verder zijn ze erg flink geweest. De gaatjes zitten er in zonder ook maar één traantje. In “mijn tijd” waren knopjes of bolletjes verplicht. Nu mochten ze meteen kiezen tussen verschillende prachtige bloemetjes.

Goh, wat worden mijn dames toch snel groot …

Bruin of wit of roze of …

Mode en schoonheid zijn cultuurbepaald. Te veel zon op je huid veroorzaakt huidkanker. Dat weet iedereen en toch laten er nog altijd veel mensen zichzelf verbranden. ” Met een kleurtje ziet een mens er meteen toch een stuk beter uit he. Morgen is dat bruin.”

In China daarentegen willen modebewusten mensen zo wit mogelijk blijven. En ze hebben daar iets voor over. Maak kennis met de gezichtskini (face-kini), voor wie toch wil gaan zwemmen. Schoon he 😉

Foto AFP

Mode

Kinesio tape is mode. Sommige beweren dat het de sportprestaties zou verbeteren. Anderen zien het als een soort lichaamsversiering. Erg flatterend vind ik het alvast niet 😉

De benen #blote benen maand

Wie meedoet moet ook kleur bekennen, vind ik. Zijn benen tonen, ook hier.
Een beetje raar om je benen zo te fotograferen, als een afzonderlijk deel maar eigenlijk vind ik het geen grote onthulling. Benen zijn nu toch geen borsten, en je zou nog een stuk meer privé kunnen gaan. Soit. Hier zijn ze dan:

Beetje droog, altijd. Beetje te zichtbare aders onderaan en te smalle enkels, en knieën die al veel ongevallen overleefd hebben. Maar verder mag ik niet klagen.

En qua stijl:

Zoals gezegd: lange rokken staan mij niet. Ik zal de komende dagen dus veel shorts dragen, en als ik zonder kinderen op stap ben misschien ook eens een korte rok 😉

Stijl- en kleuradvies

Toen een vriendin me uitnodigde als model voor haar examen stijl- en kleuradvies, zei ik volmondig ja. Nieuwe ervaringen vind ik altijd leuk en spannend. Toegeven: ik deed het vooral voor de gezelligheid. En ja, misschien zou ik er ook wel opsteken. Maar stiekem had ik het gevoel dat mijn stijl doorgaans wel ok zat. En qua kleur ging ik er van uit dat ze me waarschijnlijk dingen zouden aanraden tegen mijn persoonlijk smaak.

Iedereen moest een zeer kort shortje (of onderbroek) en aansluitend topje aantrekken. “U bent duidelijk een V-type”. Cool, dar wist ik nog niet. ” Zwemt u regelmatig? Doet u veel aan sport? Want u hebt te brede schouders in verhouding tot de rest van uw lichaam.” Sport? Ik? Neen. Maar ik ben relatief tevreden met mijn lijf, al besef ik dat het ver van perfect is. Dat ik te brede schouders heb, dat was me nu echt nog nooit opgevallen. Toegeven: nu ze het zegt, besef ik plots wel waarom een sous-pull zonder mouwen mij niet staat. Jammer voor die jas met brede kraag en ook jammer voor die mooie boothalstruitjes.

Tweede ontdekking van de dag: ik ben een lente-type. Vooraf geloofde ik niet veel van die kleurvoorschriften. Maar toen ik de doeken rond mijn hals zag liggen, moest ik toch capituleren: sommige kleuren staan me echt wel beter dan andere. De meeste lentekleuren vind ik ook best mooi. Eén pijnpuntje: zwart en wit flatteren echt niet. Dat is jammer want ik heb, zoals veel mensen, vrij veel zwart en wit liggen. Dat combineert zo gemakkelijk.

Het was een boeiende en leerrijke ervaring. Echt, ik heb er veel meer aan gehad dat ik had verwacht en zou het iedereen aanraden. En nu heb ik ook een goed excuus om binnenkort nog eens te shoppen. 🙂

Het belang van de juiste kleren

Bij de kapper in Thailand (echt waar) las ik een artikel over een prematuurtje. Het kind vocht voor haar leven, en haar mama kon met zoveel onmacht moeilijk om. Ze moest iets doen, al was het maar om haargedachten te verzetten. Dus probeerde ze haar baby te bekijken als een “kind dat gekleed moest worden”. De vrouw was altijd erg modebewust geweest, en kledij is voor veel vrouwen een vorm van therapie. Dus trok ze op pad, op zoek naar de mooiste en meest exclusieve prematuurkleertjes.

Haar kindje lag aan draadjes in de couveuse, in een wit ziekenhuispakje. De verpleegsters zagen de hele modeshow eerst niet zitten maar het bleef haar kind en dus haalde de mama haar gelijk bij de directie. Sindsdien droeg het minikindje iedere dag een nieuwe outfit, de ene al schattiger dan de andere. Al snel werd het kind een attractie op zich. Verpleegsters kwamen extra langs om ze te bewonderen en namen zelfs foto’s van haar. Of de kleren hebben bijgedragen tot een sneller herstel weet ik niet. Ze is ondertussen drie jaar en draagt nog steeds de duurste en mooiste kleren. En volgens haar moeder loont het want haar dochter is nog altijd razend populair.

Einde van het verhaal. Ik zucht. Persoonlijk vind ik kledij niet zo belangrijk, zeker niet voor kinderen. Ik vind mijn meisjes schattig in alles. Kinderkleren moeten 1. vuil mogen worden (echt onherstelbaar vuil), 2. gemakkelijk zitten, 3 ze moeten ze zelf mooi vinden, 4. gemakkelijk aan en uit te trekken zijn (geen knoppen en geen veters dus), 5. speels en kleurrijk (want dit is de enige periode dat je als vrouw met dergelijk kleren wegkomt) en 6. als het even kan liefst betaalbaar (zie puntje 1).

Het geheel eindigt zelden in een prêt à porter-ensemble maar ik lag daar niet van wakker. Mijn omgeving dacht daar blijkbaar anders over en met het eerste verhaal in mijn achterhoofd denk ik dat ze misschien gelijk hebben. De “juiste” kleren zorgen voor de “juiste” uitstraling en dus voor de “juiste” vrienden enz. Ik heb altijd gedacht dat mode iets was voor vrouwen en homo’s. Klopt niet. Persoonlijk vind ik creativiteit, sociale vaardigheden en zelfzekerheid belangrijker maar mode wordt vanaf nu dus ook opgenomen in ons opvoedingspakket. Verplicht. Geen PJ’s meer na 9 uur, zeker geen zelfsamengestelde. Geen crocs meer, behalve langs het zwembad. Geen trainingsbroeken meer behalve voor de turnles. Geen roze meer, pech voor Manou. Geen speelkleren, of ze gewoon laten spelen en schilderen in alles wat ze hebben (of met een modieuze schort ;-)).

Ik Japan vinden ze mode waarschijnlijk plots onbelangrijk. En zelfs zonder aardbeving, gaan mijn meisjes binnen tien jaar toch gewoon hun goesting doen en iets aantrekken dat niemand mooi vind.