Nieuwjaarsbrieven

* Nieuwjaarsbrieven zeggen vaak meer over de juf dan over het kind.
* Het hele gezin kende Nina’s brief volledig van buiten nog voor het nieuwe jaar, zo vaak wou ze hem voordragen.
* Manou kon haar eigen geschrift nauwelijks nog lezen en Flo gaf geen enkel teken van herkenning bij het horen van haar eigen versje (en dus luisterende we nog maar een paar keer naar Nina’s gedichtje).
* Het aantal gegadigden neemt ieder jaar toe. Mama en papa; meters, peters, oma en opa’s en de méme (overgrootmoeder). En dan zijn Bob en ik niet eens gescheiden.
* We maakten het onszelf gemakkelijk. Manou schreef er vier zelf. De extra exemplaren werden gewoon gekopieerd. Het gaat uiteindelijk toch om de boodschap, nietwaar?
* Mijn meisjes vinden voordragen leuk, en het is een leerrijke oefening in spreken voor een groep. Dus ik ben een fan van het concept.
* Voor het eerst is Manou zich bewust van haar nieuwjaarscentje. ‘Dat is mijn geld. Ik heb dat verdiend. Ik mag daar dus mee kopen wat ik wil. Ik wil een Furby!’ Niets tegen Furby ’s maar spelen kinderen daar echt mee? Persoonlijk vind ik het decadent veel geld voor wat het is (maar spreek me gerust tegen). En dus zijn we het nieuwe jaar begonnen met een serieus gesprek over geld en over wat hoeveel waard is en over de zin (en onzin) van sparen. 😉
* Mijn eigen nieuwjaarsbrief lag na onze reis ook klaar: de belastingafrekening en het was niet in ons voordeel 😦

Nieuwjaarskussen

Als kind gruwelde ik er van. Drie “piepers” per tante, nonkel of grootouder en dat zowel bij aankomst als bij vertrek. Ik ben nu eenmaal geen fysiek iemand, tot de grote spijt van mijn mama. Handjes geven, schootzitten, knuffelen: het was als kind allemaal niet aan mijn besteed. Als verliefde puber zoende ik wel graag 😉 maar zo hand in hand lopen of de hele dag aan elkaar zitten friemelen, daar kon je mij niet op betrappen.

En behalve met mijn kinderen ben ik nog altijd niet knuffelachtig aangelegd. En natuurlijk kus ik mijn vrienden en familie bij gelegenheid maar ik het kader van mijn project (de maand van de hoffelijkheid) zag ik toch een beetje op tegen mijn eerste werkdag. Op de redactie van De Standaard werken meer dan 100 mensen. Zou ik die echt allemaal een gelukkig nieuwjaar moeten zoenen? Slik.

Gelukkig had ik nog een paar recupdagen staan, waardoor ik pas op 7 januari opnieuw aan de slag moest. Zeven dagen na oudejaarsavond is de feestvreugde gelukkig een beetje gaan liggen. Niemand maakte aanstalte om mij te kussen. Ik heb het dus – ondanks mijn goede voornemen – ook gehouden bij een vriendelijke babbel 😉

 

Nieuwjaarsbrieven

Het is geen grootse poëzie maar ik vind die nieuwjaarsbrieven toch erg charmant. De combinatie van schroom en trots, is aandoenlijk. Van waar zou deze gewoonte komen? Zou het typisch Belgisch zijn? Of Europees? Als kind vond ik het waarschijnlijk niet zo leuk. Ik kan me er alvast niets meer van herinneren. Dat gaat mijn meisjes niet overkomen 😉

Eindejaarsfeesten

Kerstmis is een familiefeest, nieuwjaar vier je met goede vrienden. Zo zie ik het. Het is een ideefix. Als enig kind kan ik me nochtans geen grote kerstdiners herinneren. En ook nieuwjaar viel al enkele keren tegen. Net omdat je er over nadenken, worden het beladen en dus moeilijke dagen. Noch kerstmis noch nieuwjaar zullen dit jaar gepaard gaan met een groot feest.

Kerstavond vieren we voor het eerst onder ons. En ook al zijn de kinderen nog klein en wil ik geen fortuinen uitgeven aan cadeautjes: ik ga toch proberen daar toch iets feestelijks van te maken. Mijn ideale avond is er eentje zonder tv (of met een goede film op het einde van de avond), vol spelende kinderen en lachende ouders; en met zelfgemaakte geschenkjes. Ik hoop op termijn dat kerstavond bij ons thuis een evidentie wordt, een niet te missen groot gezellig familiefeest. Kerstdag mogen ze voor mijn part bij hun schoonouders vieren 🙂

Nieuwjaar is voor de vrienden. Vorig jaar bleven er een tiental volwassenen en evenveel kinderen bij ons logeren. Dit jaar houden we het rustiger, met één ander koppel. Een zorgkindje hebben, heeft zo zijn gevolgen. En ook al besef ik dat je beter kiest voor een paar goede vrienden dan voor dertig kennissen, toch vind ik het stiekem ook een klein beetje jammer. Misschien was opgroeien met series als Friends toch niet zo een goed idee 😉 Bovendien wordt het ‘en petit comité’ ook vast erg gezellig.

Vandaag begint alvast mijn vakantie. Ik moet nog een paar dagen naar Brussel, heb ook nog een paar foto-opdrachten gepland maar in mijn hoofd is het jaar zo goed als voorbij 😉