* Nieuwjaarsbrieven zeggen vaak meer over de juf dan over het kind.
* Het hele gezin kende Nina’s brief volledig van buiten nog voor het nieuwe jaar, zo vaak wou ze hem voordragen.
* Manou kon haar eigen geschrift nauwelijks nog lezen en Flo gaf geen enkel teken van herkenning bij het horen van haar eigen versje (en dus luisterende we nog maar een paar keer naar Nina’s gedichtje).
* Het aantal gegadigden neemt ieder jaar toe. Mama en papa; meters, peters, oma en opa’s en de méme (overgrootmoeder). En dan zijn Bob en ik niet eens gescheiden.
* We maakten het onszelf gemakkelijk. Manou schreef er vier zelf. De extra exemplaren werden gewoon gekopieerd. Het gaat uiteindelijk toch om de boodschap, nietwaar?
* Mijn meisjes vinden voordragen leuk, en het is een leerrijke oefening in spreken voor een groep. Dus ik ben een fan van het concept.
* Voor het eerst is Manou zich bewust van haar nieuwjaarscentje. ‘Dat is mijn geld. Ik heb dat verdiend. Ik mag daar dus mee kopen wat ik wil. Ik wil een Furby!’ Niets tegen Furby ’s maar spelen kinderen daar echt mee? Persoonlijk vind ik het decadent veel geld voor wat het is (maar spreek me gerust tegen). En dus zijn we het nieuwe jaar begonnen met een serieus gesprek over geld en over wat hoeveel waard is en over de zin (en onzin) van sparen. 😉
* Mijn eigen nieuwjaarsbrief lag na onze reis ook klaar: de belastingafrekening en het was niet in ons voordeel 😦
Achter de camera 