Doe-het-zelf-kinderen

Soms lijkt het hopeloos. Vanaf twee kinderen krijg je er een gratis ochtendspits bij. Ik nam met veel interesse jullie tips door want het is altijd boeiend om te lezen hoe andere het aanpakken.

‘Kleren op voorhand klaarleggen. Boekentassen ’s avonds maken. De tafel alvast dekken.’ Slik. Ok, op die manier win je tijd. Maar verschuif je zo het probleem niet? Als mama begin je zo ’s avonds al aan de ochtendshift. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Mijn ultieme doel is namelijk niet om ’s morgens rustig de krant te lezen. Dat zou net iets te gemakkelijk zijn, al was het maar door zelf een half uurtje vroeger op te staan.

Misschien ben ik idealistisch of overambitieus maar uiteindelijk hoop ik op, werk ik naar, ga ik voor kinderen die voor zichzelf zorgen. Die ochtendgekte is inderdaad niet leuk maar het is wel een manier om kinderen duidelijk te maken dat zij (en niet ik ;-)) het anders moeten aanpakken. 🙂

Manou is haar agenda kwijt. Dat is jammer maar alleen zo zal ze leren om een beetje zorg te dragen voor haar gerief. Zwemzak vergeten? Pech. Vorig jaar reed ik nog over en weer. Nu trekt ze je maar een versleten veel te groot en misschien een beetje vies uitleenzwempak aan. Mijn meisjes kiezen vaak zelf hun kleren uit de kast, mits een beetje begeleiding natuurlijk Hoe ouder ze worden, hoe vrijer ik ze laat. Alleen zo gaan ze een eigen smaak ontwikkelen, al dat betekent dat soms ook dat ze met een veel te lichte zomerjas naar de Chiro vertrekken.

Doe-het-zelf kinderen: zelf hun boekentassen maken, zelf kleren kiezen, zelf tanden proper (!) poetsen, zelf kleren aantrekken, zelf de tijd in de gaten houden, zelf de tafel zetten en hopelijk binnen een paar jaar zelf pannenkoeken bakken en zelf hun brooddoos maken. Dat wil ik 😉

Het is soms vaak een gevecht, geef ik toe. En om het zeuren binnen de perken te houden, schafte ik me vorige week een beloonkalenderbord aan, in de Hema. Ieder kind krijgt drie werkpuntjes ‘(want je moet ergens beginnen )  : tafel dekken, kleren alleen aantrekken tot glimlachen (want er lopen hier ook dames rond met een ochtendhumeurtje), enzovoort. Enkel als ze het alleen doen zonder dat ik het moet vragen, verdienen ze een punt (al probeer ik niet te streng te zijn). Veel goede punten geven recht op een ‘extraatje’ zoals eens langer opblijven, chips voor tv of een uitstapje.

We begonnen op vrijdag 😉 Voorlopig zijn de twee oudste enthousiast en zolang dat duurt verlopen de ochtenden ietsepietsie rustiger. Aan Flo ga ik nog veel werken hebben 😉

Ochtendmens

Ooit was ik een ochtendmens. Ik hou van die zachte zonnestralen, van het geluid van de vogels en van ochtenddauw. Ik hou van een lekker rustig ontbijt terwijl buiten de stad langzaam tot leven komt. Als kind sprong ik vrolijk uit bed, meteen klaarwakker.

En toen kreeg ik drie kinderen, en die iedere dag opnieuw op tijd (en in orde) op school moeten geraken. De ochtendspits vind ik veruit het lastigste moment van de dag. Opstaan, ontbijten, kleren uitzoeken, wassen, tandenpoetsen, haartjes invlechten, boekentassen maken en op tijd op school geraken.

Het grootste probleem zit hem in het tempo. Wij staan om kwart voor zeven op en moeten pas anderhalf uur later de deur uit zijn. Tijd zat, lijkt mij. Maar dan zitten ze aan tafel, alles te doen behalve te eten. Ontbijt is belangrijk; met tweehappen zijn ze er niet van af. Drinken is nog erger.

In de badkamer beginnen we dan aan het dagelijkse kledingdebat. Wat mama kiest, valt noot in de smaak. Maar ook al schijnt de zon, ze mogen echt nog niet in short naar school. No way. En dus onderhandelen we. Tandenpoetsen is ook en vreselijk strijdpunt. Ze proberen het wel maar nooit lang genoeg, nooit proper genoeg. Lang haar is tof maar het verplicht mij wel om iedere ochtend kappertje te spelen.

Aan de wilde haren en de woeste blik van de mama’s aan de schoolpoort te zien, ben ik niet alleen. Nu is mijn vraag dus: vanaf welke leeftijd zouden kinderen voor zichzelf moeten kunnen zorgen? Zelf chocomelk warmen? Zelf pannenkoeken baken, of een boterham smeren of wat het ook is dat ze ’s morgens willen eten? Zelf broekkousen aantrekken? Zelf hun haar fatsoeneren? Alleen tandenpoetsen (proper! zonder dat je het moet vragen en checken)? Zelf hun boekentas maken (en niets vergeten!)? Zelf het uur en het tempo in de gaten houden?

Of hoe lang gaat het nog duren vooraleer ik ’s morgens gewoon rustig kan ontbijten met de krant, vooraleer ik mij in de badkamer alleen nog ga moeten bezighouden met mezelf? 🙂

Beloningskaarten

Stickers plakken en bolletjes kleuren, we proberen het regelmatig en met wisselend succes. Het probleem is dat je toch moeilijk voor alles een beloningsysteem kan uitwerken? Want er is veel (tot heel veel) dat ik mijn meisjes stilaan zelf (en zonder het te vragen) zouden moeten doen. Speelgoed opruimen, dopjes op de stiften, toilet doortrekken, pyjama aan het haakje, schoenen in de schoenkast, grondig tandenpoetsen, tafel afruimen, met mond toe eten, enzovoort.

Het lijkt allemaal evident maar om een duistere reden lukt het vaak niet. Hoe ouder ze worden, hoe meer ik mezelf hoor klagen en zagen, vooral ’s morgens als we onder tijdsdruk staan. ’s Ochtends sta ik er nu alleen voor en dan drie kinderen eten geven, zelf iets eten, medicatie geven, boekentassen maken, brooddozen vullen, vers fruit snijden, agenda’s tekenen, tafel afruimen, hond buiten laten, iedereen in de badkamer krijgen, gepaste én geliefde kleren kiezen (een uitdaging), napoetsen, haren vlechten, mezelf wassen en aankleden en iedereen op tijd in de auto krijgen: ik probeer rustig en vriendelijke te blijven maar vaak loopt mijn emmer toch over.

Het grootste probleem is tijd. Zo kreeg ik heel veel leuke brooddoos ideetjes maar waar halen die andere mama’s daar in godsnaam de tijd voor? Ik ben al trots als ik tijd vind om ’s morgens pannenkoeken te bakken zodat ze geen twee keer boterhammen moeten eten. Met drie kinderen boodschappen doen in de Colruyt gaan vind ik biivoorbeeld ook geen probleem, tenzij je binnen de 30 minuten buiten moet zijn met een volle kar. Kuisen werkt therapeutisch behalve als ik telefoon krijg van mijn schoonma dat ze binnen het half uurtje eens binnenspringt. En samen knutselen is gezellig, behalve als je de opdracht pas ’s morgens bij het ontbijt ontdekt (en het huis proper moet liggen voor de oppas).

Manou doet hard haar best om mij te helpen maar met mijn twee jongste rebels heb ik nog veel werk. En daarom voer ik dus toch opnieuw een paar beloningskaarten in. Op deze link vond ik er leuke, ook voor mezelf. Veel pedagogische tikken geef ik niet maar een beetje meer geduld kan zeker geen kwaad 😉

Ochtend #wijvenweek

Maskers af, en dan meteen de week inzetten met the thema schoonheid. Een voor en na, stelden de organisatoren zelf voor. Persoonlijk vond ik dat niet zo een confronterende opgave. Iedereen ziet er ’s morgens een beetje verkreukeld uit. Dat sommige vrouwen het licht uitdoen voor hun partner en ’s morgens uit bed springen om vliegensvlug een nieuwe laagje verf aan te brengen, kan ik moeilijk vatten.

Maar ik ben wel benieuwd, hoe open iedereen het spel deze week gaat spelen. Al die blogs met schuilnamen en zonder herkenbare foto’s. Zouden ze er nu dan toch echt voor gaan? Mij hebben jullie al allemaal gezien. Geen geheimen op dat vlak.

Ik fotografeer dagelijks mensen; het zou erg flauw zijn om niet aan de andere kant te willen staan. En dan weten de lezers plots hoe je er echt uitziet? So what? Dat weet de bakker in de straat toch ook?

Met herkenbare foto’s kan je bovendien nog keihard liegen. Fotografie kan mooie mensen lelijke maken, en omgekeerd. De ene lens “verdikt”, een beetje photoshop (of snapseed) en weg zijn die rode wangen. Dat is de kunst 😉