Diefstal

Natuurlijk zijn er al spullen van mij verdwenen. Ooit, na een zwaar avondje in de Charlatan bleek mijn jasje zoek. En ook in Ecuador werd ik in de bus wakker zonder walkman, u leest het goed: walk-man, dat is dus al héél lang geleden.

Toch heb ik een soort kinderlijk vertrouwen in mijn medemens. Pickpockets verkiezen rijke oude dametjes, denk ik graag. En toch verdween vandaag plots mijn portefeuille. Ik baalde, en dat is ern understatement.  Het ergste is dat ik me niet eens kon herinneren waar en wanneer het precies gebeurde.

Het zijn experts, aldus de hotelmedewerkster. En ze zijn alleen geïnteresseerd in cash. Voor die stomme 100 euro zou ik nu dus al mijn bankkaarten, identiteitsbewijzen en minstens drie siskaarten opnieuw moeten aanvragen. Mijn humeur maakte een vrije val, en dus namen we uren vroeger dan voorzien de trein terug. Nog een geluk dat ik mijn treintickets vooraf had gekocht maar mijn parkingticket was jammer genoeg mee verdwenen.

We waren geen tien minuten thuis of ik kreeg telefoon. ‘Politie Oostende, we hebben uw portefeuille terug gevonden. Er zat geen geld meer in dus we zullen hem opsturen.’ Vijf minuten later opnieuw telefoon:’Goed nieuws: bij nader inzicht zit er toch nog 100 euro in. Maar omdat wij geen geld versturen met de post, gaat u hem zelf moeten komen halen in Oostende.’

Een vriendelijke koppel had hem gevonden op het strand. Raar, want na het eten zijn wij helemaal niet meer op het strand geweest. Was het nu diefstal of verlies, ik ga het waarschijnlijk nooit weten. Maar dankzij een paar lieve en eerlijke mensen ik heb mijn gerief terug. En met die gedachte ga ik graag slapen. 🙂

Ps: op de trein hebben de dames nochtans hard hun best gedaan om mij op te monteren 🙂

 

Arno in Oostende

Bv’s fotograferen is altijd interessant. Niet dat die mensen leuker of fotogenieker zijn, integendeel. Ik vind het gewoon boeiend om iemands media-imago af te toetsen aan zijn of haar echte persoonlijkheid. En mijn ervaring is dat de discrepantie vaak erg groot is.

Deze week was de zanger Arno aan de beurt, in Oostende voor het NRC. De man heeft een fotogenieke kop; ik had er wel zin in. Zangers en acteurs zijn doorgaans creatieve mensen die hun schaamte op het podium al overwonnen hebben. De meeste willen en durven, twee belangrijke eigenschappen van een goed model. Ik schrok dus toen de zanger botweg verkondigde dat hij niet op de foto wou. Het was een misverstand, zei hij. “Poseren is werken en ik werk niet graag.”

Ok, veel mensen poseren niet graag. Ik kan dat begrijpen maar in zijn geval hoort het er wel een beetje bij. Na veel blabla was hij dan toch bereid om ter plaatse één foto te laten nemen. Na tien afdrukken, zuchtte hij: “En, staat het er op?” Kijk, ik kan niet toveren. Voor een leuke foto moet je met twee zijn. Maar als hij echt met een saaie en verveelde foto in de krant wou, die had ik al.

De geplande wandeling zag hij totaal niet meer zitten maar ik mocht een glas (spa citroen !) meedrinken. De man is een figuur, zo veel is zeker. Hij heeft een mening over alles, over fotografie (veel te braaf tegenwoordig/ waar is de tijd van… ), over politiek (leve de sossen maar weg met het moslimextremisme), over de jeugd van tegenwoordig enzovoort. “Check it out, motherfuckers”. Drie glazen wijn later gingen we toch wandelen en heb ik toch geprobeerd om een paar foto’s te maken, al lopend. Zucht. Die artiesten van tegenwoordig 😉