Sociale media

Vandaag stond er een opleiding sociale media op het programma. ” Moet ik daar heen?” Niet dat ik tegen bij scholing ben, integendeel. Maar ik gebruik de meeste sociale media al lang, sommige zelfs vrij intensief. Veel van mijn vrienden vinden al dat bloggen en facebooken maar niets. “Ik heb daar geen tijd voor. Waarom zou je dat allemaal delen? En wat interesseert het mij wie wat als ontbijt eet? Geef je zo je privacy niet op?” Mij bezorgden sociale media al heel veel waardevolle contacten, vriendschappen zelfs.

Doorheen de jaren heb ik wel moeten leren omgaan met de gekende valkuilen. De eerste jaren was in vaak te eerlijk, te open, te kritisch. Geschreven woorden wegen zwaarder. Ze halen je ook altijd in. Ik heb ook moeten leren omgaan met wat ik noem online “bashen”, anoniem bekritiseren en afbreken. Op het internet komen extremen samen: veel mensen bieden er een massa gratis waardevolle informatie aan. Wil je leren breien/gitaar spelen/tekenen/fotograferen/… Je vind het allemaal online, helemaal voor niets. Aan de andere kant zit het ook vol cynische negatieve en zelfs echte slechte mensen.

De tips (en slides!) van mijn collega Bart Van Belle bleken bijzonder interessant, ook voor niet-journalisten en zeker voor wie er pas aan begint. Een aanrader.

Overaanbod

Dit weekend was het opendeurdag bij de ‘Vrije Ateliers’, de hobby-academie waar ik lesgeef in Sint Niklaas. Manou, Nina en Flo gingen met me mee. Het was natuurlijk wel een beetje lastig moeilijk om een babbeltje te slaan met mijn toekomstige leerlingen terwijl mijn drie kappoenen de boel afbraken. Maar de opendeurdag zelf is echte en aanrader. Mijn meisjes vonden het gewoon geweldig om al die leerkrachten bezig te zien: flamencodansen, schilderen naar levend model, boetseren, piano, Chinese kalligrafie (beide dames kregen hun naam opgeschreven, zie foto), djembe, enz.

Eerst wou ze piano spelen (dat wil haar papa ook vandaar), dan flamenco dansen (zo mooie kleren). We eindigden ons bezoek met een korte try-out potdraaien: lekker glibberige handjes en die bol natte klei maar draaien. En dan plots ontstaat er een potje: zalig. Ik vind dat zelf nog altijd een geweldig gevoel. Onze kleren en haar, de handvaten van mijn buggy en mijn stuur hingen (hangen) vol grijze klei maar ik kreeg meteen zin om me in te schrijven.

Naaien, paardrijden, rollerbladen, potdraaien, piano, zeilen: we leven in een wereld met een gigantisch overaanbod. Een overaanbod aan alles, nu ik er over nadenk: informatie, werk, eten, culturele activiteiten, goede films, sociale contacten, feestjes, reisbestemmingen, … Leidt dit ook tot en overaanbod aan geluk? Ik twijfel.