Stickeren

Belonen is efficiënter dan straffen. Dat kan ook met een lief woordje of een knuffel, maar stickers zijn concreter en dus duidelijker. Het systeem heeft zijn verdienste al meermaals bewezen, en onbewust zijn wij dus geëvolueerd naar een echte stickerfamilie.

Ieder kind heeft zo zijn pijnpuntjes. Manou leest niet zo graag, en zeker niet alleen. Nina is erg gevoelig voor constipatie. Tandenpoetsen, lief zijn voor de zussen, spontaan de tafel helpen afruimen, speelgoed sorteren en opruimen, voortmaken ’s morgens, stoppen met jammeren of huilen, … Water drinken ze allemaal te weinig, zeker op school. Moeilijke groeten eten zonder zeuren, zoals spruitjes, brengt ook op.

Manou spaart voor een Ipad, Nina voor een playmobilschool. Ik vind zo stickerbladen een geweldige uitvinding. Kinderen leren werken naar een resultaat en als ouder beschik je over een geweldig chantagemiddel. Zij leren hun best doen, wachten, uitstellen en verantwoordelijkheid nemen. En onrechtstreeks leren ze ook omgaan met geld. Zo krijgt Manou 5 euro per 30 stickers. Voor haar 300 euro dure Ipad kan kopen, gaat ze dus nog hard moeten werken. 😉

Maar soms vraag ik mij af of wij niet te driftig stickeren. Voeden we de meisjes zo niet op tot fanatiek couponing en dat terwijl ik zelf zo een hekel heb aan al de spaar- en getrouwheidskaarten ;-).

Spruitjes

Als kind was ik een buitengewoon moeilijk eter. Om u een idee te geven: ik at geen chocolade, geen melk, geen kaas, geen vis of schaaldieren, geen mayonaise, geen ei, enzovoort. Ik schaam me daar nu voor. Mijn ouders waren nochtans Bourgondiërs en ze hebben echt geprobeerd om mij “te bekeren.” Ondertussen eet ik al jaren (15) vegetarisch, stiekem een beetje uit smaakoverweging al vind ik het op ethisch vlak natuurlijk ook een goede keuze. Nu is het alvast gemakkelijk: zolang het vegetarisch is, lust ik alles behalve chocolade. 🙂

Moeilijke eters zijn lastig. Ze beperken en boycotten de groep. Ze zijn verwend en egocentrisch. Hoe kan je nu openstaan voor de wereld, graag reizen en ter plaatse toch per se pasta of brood willen eten? Het is een handicap en net daarom wil ik meisjes graag opvoeden tot avontuurlijke eters.  Dat is moeilijk, ik spreek uit ervaring.

De mens is een raar dier: de jaren dat hij moet groeien, eet hij vaak tegen zijn zin of beperkt wat zijn smaakvoorkeuren betreft. En tegen de tijd dat hij alles lust, zou hij zijn voedselinname beter gaan beperken.

Hoe voed je je kind op tot een gemakkelijke eter? Wij proberen ze te doen proeven, ook al is het maar een hapje. En dat werkt, redelijk. Manou en Nina doen het voorlopig OK, al moet ik toegeven dat het aanbod vaak erg kindvriendelijk is. Zeker op restaurant kiezen we altijd veilig, voor frietjes of pasta. En ook ketchup is nog een veelgebruikte truc. Zo lijkt het alsof Nina vrolijk haar spruitjes opeet maar laat u niet beetnemen: alleen de saus kreeg ze binnen.