Droom

De zon schijnt gezellig door het raam. Het is een kleine en heel eenvoudige woonkamer, type berghut maar dan in de lente want de deur staat open en in de verte hoor ik de vogeltjes fluiten. Of misschien is het gewoon stil. Ik zit rustig in de hoek, met een boek op mijn schoot kijk ik naar het schaduwspel. Misschien moeten we hier gewoon blijven, denk ik. Die heerlijke rust en zalige zon. Meer heb ik niet nodig.

In de verte hoor ik kinderen roepen. De tv speelt, zoals vaak veel te luid. Het is ruzie. Ik probeer de realiteit nog even buiten te sluiten. Ik open een heel klein beetje mijn ogen en gluur naar de klok. 07:14. Het is weekend. Hel. Niet opgeven. Gewoon blijven liggen. Ogen gesloten houden. Niet luisteren. Vooral niet luisteren. Denk aan de hut. Denk aan de stilte.

‘Mamaaaaaa! Flo giet haar fristi uit in de zetel.’

Mijn wilde avonturen en geweldige heldendaden maken stilaan plaats voor dromen over stilte en rust. Dat noemen ze dan ouder worden, letterlijk en figuurlijk 😉

Spijt

‘ 1 op 10 ouders zou niet opnieuw aan kinderen beginnen.’

Het cijfer zorgde voor de nodige commotie op de redactie. Mij verwondert het eigenlijk niet zo. Persoonlijk denk ik dat een veel groter aantal mensen eigenlijk beter niet aan kinderen begonnen was.

Zelf heb ik het ook onderschat. Het ouderschap is zonder twijfel het beste maar ook de zwaarste engagement dat ik ooit ben aangegaan. Ik heb altijd een sterke kinderwens gehad. Mijn eerste favoriete boekenreeks was de babysittersclub, en vanaf mijn vijftiende verjaardag heb ik ontelbare uren gebabysit. Het is geen toeval dat ik nog steeds veel kinderen op bezoek krijg ik mijn fotostudio.

Toen Manou bij de geboorte klompvoetjes bleek te hebben, zag ik dat niet als een groot probleem. Nina dysmaturiteit, maandenlange opname en eetstoornis zorgde voor de nodige stress. Maar het is pas toen bleek dat Flo mogelijk een zware mentale handicap zou overhouden aan haar epilepsie, dat ik besefte welk engagement je als ouder aangaat.

Voor je kind zorgen, het lijkt eenvoudig maar dat is het natuurlijk niet altijd. Verschillende kinderen hebben verschillende noden, zowel praktisch, pedagogisch, financieel als emotioneel.  En als ouder moet je soms keuzes maken ten koste van jezelf. Ik denk dan niet aan die onderbroken nachten, aan de vele appelmoesmaaltijden en de citytrips naar centerparcs. Er echt zijn voor je kind betekent veel meer dan dat.

Toen ik het stuk in ons weekblad las, ontsnapte een kleine zucht. Eerlijkheid is goed. En er bestaan duizend goede redenen om niet aan kinderen te beginnen. Tegelijkertijd is het ook jammer dat niemand toegaf: ik was er beter niet aan begonnen want ik was eigenlijk niet zo een goede ouder. Mijn zoon of dochter verdiende beter. Of: had ik hen niet dan zou ik meer tijd hebben om anderen te helpen.

We leven in een maatschappij waarin het individu heilig is. Moeders rouwen om HUN verloren vrijheid. Ik, ik en ik. ‘Zonder kinderen zou IK in elk geval meer minnaars gehad hebben, meer jobs gedaan hebben en meer van de wereld hebben gezien.’ Tja. Is dat het nieuwe ideaal? Zelf heb ik meer bewondering voor mama’s zoals Eva, Brigit en mijn schoonzus die iedere dag het allerbeste van zichzelf geven voor hun kinderen.

Gespreksstarter

“Zeg een getal van één tot tien. Welke kleur kies je?” Klasse voor Ouders helpt je aan een origineel happertje. Print en plooi ze, en start zo een verrassend gesprek. Waarvoor ben je fier op jezelf? Wat zou je nooit meer doen? Geheimen happen, gezellig. Voor kinderen en hund ouders, of misschien gewoon voor iedereen 😉 Het is eens iets anders dan tv-kijken.

Zonder

“En?”

Het was een spannende nacht, dat moet ik toegeven. Maar alles verliep … redelijk. Flo stuipte een keertje, zoals gewoonlijk dus. ’s Morgens was ze wel wel lastig en overgevoelig, maar dat kan natuurlijk een restant van de buikgriep zijn. En dus stuurde ik ze voor de zoveelste dag op rij toch niet naar school. Misschien is dat nog het lastigste, dat ik mijn planning iedere dag honderd keer moet omgooien. Gaat ze naar school? In ze in staat om mee boodschappen te doen? Geraken we deze middag tot bij de kapper? Kan ze naar de zwemles?

Veel ouders ervaren de combinatie gezin – werk – relatie – vriendschap – hobby’s – huishouden zwaar. Het is puzzelen voor iedereen, maar een zorgkindje maakt het allemaal toch net iets onvoorspelbaarder. Op school is ze niet geraakt. Boodschappen doen zat er ook niet in. En een half uur voor we bij de kinderkapper verwacht werden, viel ze in slaap. Ik besloot ze toch wakker te maken, want ik had echt geen zin om nog een afspraak te verleggen. Bovendien moet ze leren om ’s nachts te slapen; dat zou mij ook deugd doen.

Moe en versuft liet ze haar haar knippen maar ze klaarde langzaam toch op. Vol nieuwe moed vertrokken we dus rechtstreeks naar de zwemles. De eerste vijf minuten vond ze het nog een beetje leuk maar dan volgde een anti-climax. Ze kreeg koud en het was gedaan met de leute. Na tien minuten besloot ik vroegtijdig de les te verlaten. Buitenstaanders zullen dat waarschijnlijk niet begrijpen, of verkeerd interpreteren. “Het kindje heeft koud en die mama haalt haar daarom uit de les? Zo verwend.”

Maar leren zwemmen is geen prioriteit, en dus paste ik mijn plan nog maar eens aan. Thuis wachtte ons namelijk een nieuwe uitdaging: eten. De sonde is weg maar de eetstress is terug. Voorspelbaar. En straks volgt er een nieuwe nacht. Maar het klinkt allemaal zieliger dan het is. Ik vind “mijn ventje” schattiger dan ooit. Jullie niet?

Ziek

Vroeger was ik zelden ziek maar sinds ik kinderen heb is dat wel anders. Ze brengen kweetnie hoeveel vuile beestjes mee van op school, waarvoor wij als volwassenen toch nog altijd niet immuun blijken te zijn. Voor je het goed beseft, ligt het hele gezin in de zetel.

Vrijdag kreeg Flo plots buikgriep, tegen zondagnacht voelde iedereen zich slecht. Hel. Alleen Nina wist het virus te weerstaan, voorlopig toch. Ons ooit zo fragiel vogeltje gaat ons nog regelmatig verbazen. Mark my words 😉

Zelf voel ik me misselijk en slap maar thuisblijven zit er niet in. Overgeven kan ik hier ook 😉 En dus drink ik cola, of dat nu helpt of niet. Van motilium wordt ik nog mottiger. Laten we hopen dat iedereen snel geneest want de krokusvakantie de lente (jaaaa!) komt dichterbij.

Miserie

Gisteren kreeg ik opnieuw slecht nieuws. Niemand die we persoonlijk kennen. En toch. Vrienden van vrienden en kindje dat de geboorte niet heeft overleefd. Ik denk aan Tessa, en aan het oneindige verdriet van al de ouders. Ik denk aan kanker, aan epilepsie, aan down, aan leerachterstand en ontwikkelingsstoornissen, aan hulpbehoevende ouders, aan vechtscheidingen, aan zware depressies en zelfmoord. Allemaal problemen waar mensen in mijn kleine en beperkte omgeving mee worstelen.

Waar is de tijd dat ik met mijn vriendinnen lachte met de jongens en klaagde over de leerkrachten? We waren een hecht groepje op de middelbare school. Vijftien jaar later is er zo veel veranderd. Wie had ooit gedacht dat het ons zou overkomen?

Op donkere dagen denk ik wel eens dat we “pech” hebben maar dat klopt natuurlijk niet. Bovendien is het de maand van de hoffelijkheid, en mag ik niet klagen. Ik besef ook wel dat wij in een land leven met geweldige medische en niet-medische voorzieningen. Dat het altijd erger kan. En toch. Laat dit een “hoffelijk” hart onder de riem zijn voor al de ouders die meer dan gemiddeld zorgen over zich heen krijgen.

Dip

Soms lijkt het alsof ik vrolijk het ziekenhuis binnen en buiten huppel. Dat ik altijd opgewekt en blij ben, ook nu. Want ja ik probeer er het beste van te maken voor Flo, voor mijn andere meisjes en misschien ook voor mezelf. Meestal lukt dat vlot maar vergis u niet: ook ik heb af en toe een dip.

Toen ik gisterenavond thuiskwam van het ziekenhuis met een hangerige kleuter en een grote zak medisch materiaal en die berg was zag liggen, kreeg ik het even heel lastig. Er leek gewoon geen einde te komen, aan de zorg, aan de huishoudelijke taken, aan de boekhouding, de te betalen rekeningen, de planning, de taakjes hier en daar.

Het liefst wou ik gewoon in de zetel kruipen en er de brui aan geven. En huilen. De was had ik kunnen laten liggen maar aan Flo beschikt spijtig genoeg niet over een pauzeknop. Misschien vind ik dat nog het lastigste, dat je als ouder nooit echt kan ontsnappen. Natuurlijk zijn er babysits die een paar uur op hen kunnen letten maar echte zorgen kan je moeilijk uitbesteden.

Huilen of zeuren helpen niet, spijtig genoeg. Iedereen heeft zo zijn strategie maar ik geraak het best over een dip door zo weinig mogelijk na te denken. Keep on breathing and carry on. 3 grote wasmanden heb ik afgewerkt, de vaat gedaan en mijn betalingen. Om kwart voor tien lag ik in bed, te moe voor mijn leesboek. Om elf uur was Manou wakker met valse kroep. Om 2 uur moest Flo haar eerste sondemelk krijgen, zonder maïszetmeel want die zou de leiding kunnen verstoppen. Het duurde even voor ik het systeem door had. En rond 6 uur hoorde ik iets raars in haar kamertje, een aanval. Zonder die trage suikers houdt ze het dus toch niet vol tot ’s morgens.

Maar een paar uur later …toen lachte ze, onbeschaamd hard en überschattig. De moed was terug, onverwacht, net als de zon trouwens 😉