Quote

‘Moest het ouderschap een job zijn, dan zou ik vandaag op vacaturesites zitten kijken.’

Grappig en herkenbaar 😉

Droom

De zon schijnt gezellig door het raam. Het is een kleine en heel eenvoudige woonkamer, type berghut maar dan in de lente want de deur staat open en in de verte hoor ik de vogeltjes fluiten. Of misschien is het gewoon stil. Ik zit rustig in de hoek, met een boek op mijn schoot kijk ik naar het schaduwspel. Misschien moeten we hier gewoon blijven, denk ik. Die heerlijke rust en zalige zon. Meer heb ik niet nodig.

In de verte hoor ik kinderen roepen. De tv speelt, zoals vaak veel te luid. Het is ruzie. Ik probeer de realiteit nog even buiten te sluiten. Ik open een heel klein beetje mijn ogen en gluur naar de klok. 07:14. Het is weekend. Hel. Niet opgeven. Gewoon blijven liggen. Ogen gesloten houden. Niet luisteren. Vooral niet luisteren. Denk aan de hut. Denk aan de stilte.

‘Mamaaaaaa! Flo giet haar fristi uit in de zetel.’

Mijn wilde avonturen en geweldige heldendaden maken stilaan plaats voor dromen over stilte en rust. Dat noemen ze dan ouder worden, letterlijk en figuurlijk 😉

Zonder

“En?”

Het was een spannende nacht, dat moet ik toegeven. Maar alles verliep … redelijk. Flo stuipte een keertje, zoals gewoonlijk dus. ’s Morgens was ze wel wel lastig en overgevoelig, maar dat kan natuurlijk een restant van de buikgriep zijn. En dus stuurde ik ze voor de zoveelste dag op rij toch niet naar school. Misschien is dat nog het lastigste, dat ik mijn planning iedere dag honderd keer moet omgooien. Gaat ze naar school? In ze in staat om mee boodschappen te doen? Geraken we deze middag tot bij de kapper? Kan ze naar de zwemles?

Veel ouders ervaren de combinatie gezin – werk – relatie – vriendschap – hobby’s – huishouden zwaar. Het is puzzelen voor iedereen, maar een zorgkindje maakt het allemaal toch net iets onvoorspelbaarder. Op school is ze niet geraakt. Boodschappen doen zat er ook niet in. En een half uur voor we bij de kinderkapper verwacht werden, viel ze in slaap. Ik besloot ze toch wakker te maken, want ik had echt geen zin om nog een afspraak te verleggen. Bovendien moet ze leren om ’s nachts te slapen; dat zou mij ook deugd doen.

Moe en versuft liet ze haar haar knippen maar ze klaarde langzaam toch op. Vol nieuwe moed vertrokken we dus rechtstreeks naar de zwemles. De eerste vijf minuten vond ze het nog een beetje leuk maar dan volgde een anti-climax. Ze kreeg koud en het was gedaan met de leute. Na tien minuten besloot ik vroegtijdig de les te verlaten. Buitenstaanders zullen dat waarschijnlijk niet begrijpen, of verkeerd interpreteren. “Het kindje heeft koud en die mama haalt haar daarom uit de les? Zo verwend.”

Maar leren zwemmen is geen prioriteit, en dus paste ik mijn plan nog maar eens aan. Thuis wachtte ons namelijk een nieuwe uitdaging: eten. De sonde is weg maar de eetstress is terug. Voorspelbaar. En straks volgt er een nieuwe nacht. Maar het klinkt allemaal zieliger dan het is. Ik vind “mijn ventje” schattiger dan ooit. Jullie niet?

10 jaar

Vandaag is het precies 10 jaar geleden dat mijn mama overleed. En ook al blog ik zelden over haar; iedereen die mij een beetje kent weet hoe gevoelig het onderwerp nog altijd ligt. Terwijl ik veel troost haal uit mijn schrijfsels over Flo, komen de tranen bij een bericht over mijn mama meteen boven. Woorden kunnen onze band zo moeilijk vatten.

Je ouders verliezen is een ingrijpende gebeurtenis. Het is een beetje zoals kinderen krijgen. Vooraf kan je proberen het je voor te stellen, je er op voor te bereiden. Eens zover staat de wereld toch stil, en verandert alles.

Mijn mama’s dood was zonder meer een traumatische ervaring. Als enig kind hadden wij een buitengewoon goede en sterkte band. Zij wist alles van mij, en ik van haar. Ik besefte toen al dat er niemand anders op deze wereld mij ooit nog zo graag zou zien. Als puber ging ik ’s middags liever met haar iets eten dan met mijn vriendinnen. Zo hou ik wel duizend mooie herinneren aan haar over.

En toen kreeg ze kanker en een jaar later was ze weg. Het ergste denkbare overkwam mij. Ik was 24 jaar. Ondertussen wisselden verdriet, onbegrip, jaloezie, gemis, zelfmedelijden, woede, berusting en nog zo veel andere emoties elkaar af. Op slechte dagen mis ik haar, zo hard dat het pijn doet. Jammer genoeg geloof ik niet in God of in de hemel. Dat zou heerlijk zijn, weten dat ik haar ooit nog eens zou terug zien op een witte wolk.

Gelukkig zijn er ook veel goede dagen, waarop ik besef dat ik in 24 jaar meer liefde heb ontvangen dan de meeste op een heel leven.

Grapje