Naast ons woont een jonge kerel met een rottweiler, op een appartement. Meermaals per dag laat hij zijn hond uit, wat onze Tuc zot maakt. Bij andere voorbijgangers horen we Tuc nooit maar voor die rottweiler blaft hij Oostakker bij elkaar. Het grappige is dat die grote stoere hond nauwelijks reageert terwijl Tuc uit zijn dak gaat.
Vorig week sprong ik snel binnen bij de huisarts op de benedenverdieping van het appartementsgebouw. Met al onze medische zorgjes kennen ze ons daar goed. Ik schrok dan ook hard toen mij kordaat gevraagd werd om ‘iets te doen aan de hond’.
Eerlijk waar: ik heb zelf ook en hekel aan honden die eindeloos blaffen, die bij iedere voorbijganger zich moeten laten horen. Als het aan mij lag blaften honden nooit, net zoals kinderen zo weinig mogelijk huilen. Het zijn fysiek ergerlijker geluiden. Dus ik begrijp die mensen wel. Echt. En toch.
Hoe kan ik hem in godsnaam laten ophouden met blaffen? Stel hier alstublieft geen balfband voor, want die zijn dieronvriendelijk. En de honden laten kennismaken, hebben we ook al geprobeerd. Wat dan? Ik zoek naar een oplossing, ook al heb ik eigenlijk genoeg andere zorgen aan mijn hoofd.
En net daar wringt het schoentje. De situatie zorgt voor stress, vel stress. De ‘klacht’ is uitgesproken. Onze vrijheid eindigt waar die van een ander begint. Niet Tuc maar ik ga tegenwoordig uit mijn dag als die rottweiler (of een van de patiënten) buiten komt. En of dat op vlak van geluidsoverlast beter, valt nog te bezien 😉
Achter de camera 