Allergie

Moe en verkouden, dat waren Manou’s klachten waarmee in naar de huisarts trok. Niets bijzonders maar het bloedonderzoek bracht een paardenallergie aan het licht. Normale waarden schommelen de 0 en de 78 en Manou zat zo even aan 1300. Dat was slikken zeker omdat Manou echt graag paardrijdt. De uitslag was duidelijk en toch kon ik het er moeilijk bij laten. Manou rijdt al zo lang zonder veel klachten. Zonde.

En dus trok ik naar de kinderarts voor een uitgebreide allergietest. Paarden, honden, katten, cavia’s, (de konijnenteststof was uitgeput), gras, bomen, allerhande pollen en schimmels en huisstofmijt. Wat als ze allergisch blijkt aan honden? Zouden we Tuc dan echt wegdoen? Negen prikjes en zes allergische reacties. Manou is zo ongeveer allergisch aan alles behalve aan honden en aan huisstofmijten. Tuc mag blijven, net als het stof in huis: wat een geluk.

Kan je allergisch zijn aan alles? En waarom moeten wij paarden mijden als Manou dubbel zo hard reageert op gras? Het is niet dat de dokter haar een grasverbod opgelegd. En waarom kan ik het allemaal zo moeilijk geloven? Manou is een vrolijk meisje. Ok, ze heeft veel slaap nodig maar verder zie ik niets aan haar dat wijst op een zware multi-allergie. Is al deze informatie wel gezond? Weten wij nu niet te veel? Zonder die bloeduitslag had ik Manou gewoon regelmatig vroeg in bed gestopt, reed ze nog steeds te paard en genoot ze zorgeloos in het gras van de mooie nazomer.

Daar gaat ze

Vandaag zwaaiden we Manou uit in Eeklo. Zeven dagen gaat ze paardrijden met Kazou in Spa. Veel leuke paardrijkampen in de buurt vond ik niet en dus kozen we voor het eerst voor een slaapkamp. Samen spelen, samen eten, samen slapen. En geen taxidienst voor mama en papa, ik zag alleen maar voordelen.

Geheel toevallig schreef een klasgenootje zich in voor het zelfde kamp, en dat is bij nader inzien toch geruststellend. Want nu het zover is, vind ik het een hele stap.  Zeven dagen en zeven nachten, het is toch een ander verhaal dan een twee dagen op de boerderij met klasgenootjes of een nachtje bij een vriendinnetje logeren.

Iedereen was deze ochtend vrolijk opgewonden. En onder een flinke onweersbui zijn ze vertrokken.

 

En terwijl ik daar stond te verzuipen, bleven mijn gedachten steken bij het oude en afgezaagde cliché: wat worden kinderen toch snel groot.

 

 

 

 

Amazone

Waar gaat dat grote paard met dat frêle meisje heen? Mijn kleine maar stoere Nina laat het niet aan haar hart komen. Hup, benen geven en weg was ze.

Paardrijden

Manou wil leren paardrijden. Na een jaartje bij iemand thuis te rijden, ging ik op zoek naar een ‘echte’ manege. Manou reed nu al twee keer mee, met succes. In de beginnersgroepen rijden op kop nog een paar volwassen dames. En niet dat ik het daar als toeschouwer niet gezellig vind, maar volgende keer laat ik de kleine zusjes thuis en ga ik lekker meerijden 😉

Daar is de lente

Niets is zo zalig als echte seizoenen.

Na mijn middelbaar heb ik een jaartje gewerkt in Ecuador, in Quito. Ecuador ligt op de evenaar en het is daar dus altijd relatief mooi weer. Vooraf leek me dat heerlijk maar na een paar maanden viel dat mooie weer me nauwelijks nog op. Meer nog. Omdat alle dagen er op elkaar lijken, ging de tijd precies trager.

In België voel je de seizoenen opschuiven: sneeuw in de winter, frisse nieuwe bloemetjes in de lente, warme zwoele dagen in de zomer en dan die prachtige kleuren van de herfst.

Onze slee heb ik verbannen naar de kelder, tot volgend jaar. Tussen de natte bladeren zie ik de eerste kleurrijke bloemetjes al tevoorschijn komen. Volgende week voorspellen ze 15 graden. En deze ochtend hebben mijn meisjes voor het eerst in maanden opnieuw paard gereden.

Het was vooraf wel even spannend. Waar liggen die paardrijbroeken? Waar zijn de laarzen? Wat hebben we gedaan met de helmpjes? Ook de pony’s waren net iets te enthousiast. Na al die maanden hadden waren ze moeilijk in toom te houden. Toch was het genieten …

Kazou

Wij zijn lid van de CM en dus krijgen wij om de haverklap allerhande brochures in de brievenbus. En zo botste ik toevallig op het kampaanbod van Kazou. Een weekje paardrijden in Spa, voor kinderen van 6 tot 9 jaar: het leek mij wel iets voor Manou. In de zomer blijven wij meestal thuis en een kamp is leuk om de sleur van de grote vakantie eens te doorbreken. Vijf dagen zonder ons op stap, ook dat is waardevol op die leeftijd. En manou had er zin in.

Inschrijven was mogelijk vanaf maandag 10 uur. Rond 14 uur maandagnamiddag besloot ik om er eens werk van te maken, nu ik toch niets anders om handen heb. Het paardrijkamp was ondertussen al volzet. Zucht.

Ik weet niet goed wat is met die mutualiteitvakanties. Ok, enerzijds hebben ze een leuk aanbod. Manou wil heel graag leren paardrijden maar ik heb nog altijd geen goede betaalbare manège in de buurt gevonden. Een kamp via de mutualiteit gaf mij ook wel vertrouwen. De kans is gewoon net iets groter dat je waar voor je geld krijgt, denk/dacht ik. Paardrijden is een dure sport. Ik heb als kind zelf regelmatig paardrijkampen gevolgd. Op de ene rij je een uurtje per dag op een afgereden knol in een vuile manège, terwijl je ergens anders een halve dag op wandeling mag.

Is Kazou dan zo goed? Of redeneert iedereen gewoon zoals ik? En waarom organiseren ze dan niet gewoon meer kampen? De skivakanties van Intersoc zijn niet slecht maar voor dezelfde prijs kan je ook met Tramontana weg, zonder die hatelijk inschrijvingsgekte. En het is natuurlijk wel heel nobel en tof dat hun aanbod openstaat voor zorgkindjes, maar die moeten dan wel nog binnen geraken.

Ik ben nu dus op zoek naar een alternatief. Freetime organiseert ook paardrijkampen, maar ik weet dat zij ooit met De Hoefslag samenwerkten en dat is geen goede referentie. Hebben jullie nog tips?

Google

Het internet is toch echt de beste uitvinding van de eeuw. Ik kan perfect leven zonder telefoon (graag zelfs), zonder facebook en zonder blog. Maar het internet is mijn McGuyver-truukje voor ongeveer alles.

Manou wou graag een gele winterjas, niet meteen populair kleur. Je zou natuurlijk alle kinderwinkels van Gent en omstreken kunnen afdweilen maar via het internet gaat het sneller (en milieuvriendelijker): google zoeken, geel meisjesjas, zalando, klik, bestellen, klaar. En dan zocht ik een lieve en leuke zwemjuf: zoeken, zwemlessen privé, link naar een site over bijlessen, juf uit Evergem, 2 smssen laten had ik een afspraak.

Zo was ik ook op zoek naar leuke kindvriendelijke paardrijlessen voor Manou. Maneges genoeg en overal kan je privélessen volgen maar die zijn meestal erg duur. Ik zocht iets intiemer, iets rustiger en zachter na het hectische (en voor Nina traumatische) paardrijkamp in De Hoefslag. Dankzij Google kwamen we bij Emma terecht, een jong lief meisje uit Laarne met 2 brave pony’s. Sommige mensen zijn geboren lesgevers, denk ik dan. Manou en Nina zijn van geen grote helden maar in minder dan een uur ruilden ze angst voor grote dosis zelfvertrouwen.

Zie ze draven, zonder longe, die kleine stoere meid van mij. Zalig. Dank u Google, en dank u Emma natuurlijk.

Ahja, onze toks zijn zoek. Spijtig genoeg kan Google deze niet voor mij terug vinden. Moest iemand weten waar we ze achterlaten hebben, dan hoor ik het graag 😉

Paardrijkamp

Veel meisjes dromen er van. Paarden zijn zo mooie edele en een beetje spannende dieren. En programma’s als Amika en Bibi en Tina vergroten natuurlijk de fascinatie. Ik heb zelf lang gereden, al was het zonder veel succes. Ik hou van dieren en ben graag met ze bezig. Doorheen de jaren heb ik de basis wel geleerd. Ik kan draven en galopperen, en ik kan mee op wandeling. Maar daar stop het ook. Paardrijden is geen gewone sport; je moet een beetje uit het juiste hout gesneden zijn.

Nu is het dus hun beurt. We beginnen met een weekje paardrijkamp in De Hoefslag in Zwijnaarde, vijf halve dagen. Ok, dat is niet meteen de meest paardvriendelijke manege van Gent maar ik vond niet meteen een alternatief. Op hun leeftijd gaat het trouwens meer om gewenning dan om rijles.

De eerste dag hield ik mijn hart vast, zeker voor Nina, ons angsthaasje. Een zenuwachtig of vermoeid paard, een strenge juf of een paar stoere medeleerlingen: er zou niet veel nodig zijn om Nina te ontmoedigen. Gelukkig bleef ze erg enthousiast, net als haar zus trouwens. Nog 4 dagen te gaan en dan zijn we vertrokken.

Stiekem zou ik het wel leuk vinden moest een van hen paardrijden. Dat zou me de kans geven om ze te helpen, samen bezig te zijn en om zo toch nog een paardje te verzorgen (zonder er per se te moeten op rijden.) Maar het is hun leven, hun hobby en hun droom. Voorlopig beperk ik me tot de taak van chauffeur.