Ook al is het een beetje ouderwets, ik verstuur nog altijd (veel) echte kerstkaartjes. Ik doe het grotendeels voor mezelf, besef ik. Een kort project, nadenken over een concept en dat uitwerken: ik geniet. Kerstmis is gewoon een goed excuus want ik zou evenveel plezier beleven aan kleurrijke lentewensen, om maar iets te zeggen. Ook de bijhorende mentale oefening vind ik verrijkend: naar wie ga ik mijn resultaatjes opsturen?
Enkele jaren geleden was ik ‘vrijgeviger’. Ik zag kerstkaartjes als een leuke manier om nieuwe en uit het oog verloren vrienden opnieuw aan te halen. Met de jaren ben ik realistischer geworden. 🙂 Vriendschap moet van twee kanten komen, en dooft soms ook uit. Daar kan een kaartje niets aan veranderen. Ondertussen stuur ik dus vooral kerstkaartjes naar de vaste goede vrienden, én naar familie. Maar de dochters krijgen steeds meer eigen vriendjes waardoor het aantal ongeveer gelijk blijft.
Kerstkaartjes zijn trouwens ook een leuke manier om mensen te bedanken. Onze juffen bijvoorbeeld, die iedere dag opnieuw hun best doen voor mijn meisjes. Verder denk ik ook aan de neuroloog, de thuisbegeleiding, het revalidatiecentrum, de huisarts, Bob’s kinesist enzovoort. Een gedrukte dankuwel, meer moet kertsmis niet zijn.
En jullie, sturen jullie nog echte kaartjes en naar wie ?
Achter de camera 