Waar is dat kaartje?

We vlogen met Ryanair en besloten om onze auto gewoon op de parking te laten staan. Op en af rijden kost ook geld, en is bovendien milieuonvriendelijk. Alles verliep vlot. We vonden snel een parkeerplaats, relatief dicht bij de ingang. En gisteren stonden we dus ook vrij snel terug aan onze wagen.

“Waar is het parkingticketje?”

Plots leken zeven dagen een eeuwigheid. Geen van ons kon zich nog herinneren wat we met dat kaartje gedaan hadden. Tassen werden binnenstebuiten gekeerd, jassen doorzocht maar we konden het kaartje niet meer vinden.

“Daar ligt er nog een kaartje OP DE GROND. Verfrommeld en nat. Afgestempeld op 13 februari. Dat is twee dagen later dan we zijn aangekomen. Perfect.”

Soms lijkt het alsof ik de grote optimist van ons gezin ben. Glunderend stapte Bob de auto in. Het parkeerticketje was helemaal verfrommeld. De kinderen waren moe, ik had honger en de temperatuurschok maakten mij prikkelbaar. Dit zou nooit lukken. Maar Bob hield voet bij stuk. Wie niet waagt…

75 euro vroeg de betaalautomaat, tegen alle verwachtingen in. Bob betaalde en we reden door tot aan de slagboom. Te snel gejuicht. “Carte non valable.”

“C’est les enfants.” De kinderen de schuld geven, dat werkt altijd. Gelukkig zijn de lokettisten in Wallonië een stuk cooler dan bij ons. “Pas de problème monsieur. Je vous aide. Bon voyage.” We hebbebn onze reis al gehad maar toch bedankt 😉

Zuur

Het was me nogal een ochtend. Ik ben nochtans vroeg opgestaan en iedereen was mooi op tijd klaar. Toegeven, ik was een beetje zenuwachtig. Nieuwe school, nieuwe juffen, nieuwe andere ouders, enzovoort. Ik was nog maar één keer op de school geweest; moest al even nadenken hoe ik zou rijden. Jammer trouwens dat het met de fiets net iets te ver is.

Dus nam ik de wagen. Ze zijn de school volledig aan het verbouwen en in de straat stond een grote vrachtwagen. Op de hoek van de straat (dus op 200 meter of zo van de school) staat een appartementsgebouw met een 8 tal parkeerplaatsen, enkel voor bewoners en bezoekers (geen nummerplaten). Er was slechts één plaats ingenomen. “Ik waag het er op”, dacht ik. “Het is niet dat ik iemand stoor en het is de eerste dag. Ik zal straks eens goed kijken waar het dan wel de bedoeling is dat ouders hun wagen kwijt geraken.”

Bij mijn terugkomst zag ik de twee oude dames al van ver staan. Er waren nog altijd 5 parkeerplaatsen vrij. “Mijn excuses. Het is de eerste dag. Ik ga hier niet meer staan hoor maar het is allemaal een beetje nieuw voor mij, en het was een beetje een emotionele ochtend.” Wat ik over mij heen kreeg was te zot voor woorden. Ok, ik ging in de fout maar hun reactie vond ik buiten proportie en dat terwijl ik me probeerde te verontschuldigen. De dame die mij het zwaarst aanpakte was bovendien een buurvrouw.

Ok, ik begrijp de frustratie wel. Ik erger mij soms ook aan gevaarlijke dubbelparkeerders of bmw’s op gehandicaptenplaatsen. Maar dit was anders: ik stoorde niemand, er was plaats genoeg en ik was meteen weer weg. Wij hebben jaren in het centrum van Gent gewoond waar er iedere week verschillende auto’s voor onze poort stonden, zodat ik er niet uit kon. En nu wonen we naast een huisarts, waar ook iedere dag wel mensen op onze stoep dubbel geparkeerd staan. Echt leuk is dat niet. Anderzijds: zolang ik er geen last van heb, dat ze mij niet vastzetten, dan doen ze maar. En als ze een gsm-nummer achterlaten mogen ze me zelfs insluiten.

Die zure oude vrouwen hebben mijn dag goed verpest. Ze doen me denken aan onze ex-buurman die altijd zijn wagen expres op anderhalve meter van “zijn poort” parkeerde (’s nachts, als er plaats was ging hij hem verzetten). Hij gebruikte die stomme garage niet eens, het was gewoon uit principe en dan ging hij nog extra ver staan zodat “vreemden” zeker niet te dicht zouden komen. Of de buurvrouw van onze oude onthaalmoeder, die in een woonwijk haar stuk stoep “beveiligde” met extra kegels zodat de ouders niet “op haar stuk” zouden parkeren.

Wie zijn die mensen? Hebben ze echt niets beter te doen?