Mijn kind huilt omdat …

Ouders uit de hele wereld sturen Greg Pembroke foto’s van kolerieke peuters, met een bijschrift over de reden van het grote verdriet. Hij publiceert ze op zijn blog, ‘Reasons My Son is Crying’. ‘Het zijn de tegenpolen van al die schattige familiekiekjes.’

Wat een geweldig idee, ook al stellen de foto’s technisch niets voor. De beelden zijn zo heerlijk geruststellend.

Kijk, dit was ik, lang geleden. En het is toch ook (relatief) goed gekomen. 😉

 

 

Puber

 

De puberteit begint steeds vroeger, heb ik me laten wijsmaken. Maar zo vroeg? 😉

Nieuwe boekentas

Nina zit in de derde kleuterklas. Bij het begin van het schooljaar bleek dat Nina een heen en weer mapje en schriftje kreeg. Op zich niets bijzonders maar samen met haar stuk fruit, haar koek, haar (verplichte) drinkbus, haar flesje water en af en toe een extra jas (of op de terugweg een knutselwerk) bleek haar kleuterrugzakje toch een beetje aan de kleine kant.

Het kind wordt binnen een week bovendien zes jaar, een mijlpaal. Ik vond dat ze wel eens recht had op een eigen boekentas, in plaats van het zoveelste collectieve te krappe kleuterrugzakje. Dus ging ik op zoek naar een nieuwe Bakker with Love. Manou heeft er zo een en ik vind die nog altijd erg leuk. Maar op Nina’s rug vond ik ze toch net iets te groot dus zocht ik verder. Niet gemakkelijk gezien de meeste ouders hun gerief kopen voor het begin van het schooljaar.

Niet te klein, niet te groot, licht genoeg voor zo een tenger meisje als Nina, speels, kleurrijk, handig en niet te duur. Sommige mama’s kopen één boekentas waar kinderen hun hele lager school mee door moeten. Ook al begrijp ik die mening wel, zelf ben ik niet zo idealistisch. Als ouder moet je tegenwoordig al geen schriften en pennen en boeken meer kopen. Een schoolgaande kinderen gebruiken hun boekentas iedere dag, en ze veranderen snel. De smaak van een zesjarig valt niet meer te vergelijken met die van een elfjarige. Ja, je zou kunnen kiezen voor een sober model, donker blauw of zwart of groen, maar dat zie ik niet zo graag.

Dus een nieuwe boekentas om de zo veel jaar, als de oude versleten of gedateerd is, kan er (voor mijn part) wel van af. Zo een geschenkje werkt voorlopig ook nog goed als motivator. Manou’s Bakker ziet er nog altijd goed uit, Nina kreeg een nieuwe van lilliputiens. Het merk viel me pas na de aankoop op, maar ik moet toegeven: ze maken mooie én doordachte dingen.

Nacht EEG

Een kind van 3 jaar een namiddag én avond doen stilzitten, dat is om problemen vragen lijkt mij. Maar genees-kunde gaat voor op alles, zeker op comfort. Dus trok ik vorig week met mijn hyper actieve kapoen toch naar het UZ, naar de slaapkliniek. Ik was voorbereid. Een tas vol snoep en koekjes en speelgoed en … niet te vergeten: de oh zo populaire Ipad vol nieuwe spelletjes en filmpjes.

We moesten er om 15 uur zijn. Ik was, zoals altijd, mooi op tijd. Om 16 uur hingen de draadjes met lijm vast aan haar hoofd. “Maar meten gaan we pas doen als ze slaapt he,” lachte de verpleegster. Flo moet om 23 uur nog medicatie krijgen, en een nachtfles. Voordien slaapt ze eigenlijk nauwelijks, en zeker niet diep. Even snel rekenen: van 16 uur tot – laten we optimistisch blijven – 22 uur, dat 5 uur stilzitten in afwachting van het onderzoek. Hum.

Ahja, en voor de inslapende ouders is er geen eten voorzien. “U kan wel in de cafetaria eten, aan de andere kant van het ziekenhuisdomein. En het kind is moe mevrouw. Misschien moet u ze toch proberen te slapen leggen. Haar even rust gunnen. Gaat u maar.” Ze bedoelen het altijd goed, die verpleegsters maar laten we zeggen dat het geen verrassing was, toen bleek dat Flo al haar draadjes afgetrokken had, inclusief plukken haar.

Al dat werk voor niets. Dat was even balen. Maar verder verliep de test goed. We zijn weer een avontuur rijker 😉

2 maanden

Flo is vandaag precies 2 maanden aanvalvrij. Om dit wonder te vieren, trok ik deze ochtend heel vroeg met haar naar het UZ. Op het programma stond een EEG en een consult met de neuroloog.

Nieuwsupdate:

Het spook Lennox Gastaut komt steeds minder ter sprake. De EEG zag er goed uit en dat is heel erg goed nieuws. Het lijkt dus aannemelijker dat Flo geen neurologische maar wel een stofwisselings- of metabole aandoening heeft.

Maar voorbij zijn de problemen natuurlijk nog niet. Flo zou een hele dag lang voldoende suiker moeten binnen krijgen. Dat klinkt eenvoudiger dan het is. Zolang er lasagne op het menu staat, kan Flo goed eten, heel goed. Maar bij aardappeltjes, boontjes en vlees of rijst met curry speelt ze ons spel niet mee.

En wat dan? “Het is dat of niets” zou je denken maar Flo MOET eten. Dus krijgt ze achteraf toch een fles, chocomelk met extra suiker. En zo kweed je natuurlijk “slechte” gewoontes: zolang er niets beter op tafel staat, blijft haar mondje toe. Hou zou je zelf zijn?

Flo is bijna drie jaar, ze slaapt nog met een tuut en drinkt 2 tot 3 keer per dag een papfles. Het is genant, dat besef ik ook wel. Peuters die de buggy al lang zijn ontgroeid of te grote kleuters die aan de schoolpoort naar mama vliegen voor een tuutje: ik heb nooit gedacht dat het mij zou overkomen. Gelukkig is ze wel al proper; en haar tuutje moet Sinterklaas eind dit jaar zonder fout meenemen. Maar van de flesjes zijn we nog niet meteen af.

Is zo veel melk wel gezond voor een peuter van 3? Vandaag werden we van de neuroloog doorgestuurd naar een gespecialiseerde diëtiste. Er werd opnieuw bloed afgenomen en vanaf nu moeten we alles wat ze eet meten en opschrijven.

Tweede pijnpunt is Flo’s gedrag. “Ik ben 2 en ik zeg néé!” of “terrible 2”. Het leven is niet eenvoudig op die leeftijd. Toch heb ik het gevoel dat er meer aan de hand is. Dus willen daddy en ik haar medicatie zo snel mogelijk afbouwen. De neuroloog twijfelde even maar wou het wel proberen. De komende maanden worden dus opnieuw een beetje spannend. Hopelijk blijven de aanvallen uit, en hebben we tegen september onze lieve en vrolijke Flo terug.

Groeimelk

Altijd gedacht dat groeimelk een marketingvondst was. Kersverse ouders zijn zo gemakkelijke prooien. Ik zou me niet laten vangen. Manou moest hoe dan ook soyamelk drinken. Nina mocht helemaal niets vloeibaar tout court. En Flo leek ons op vanzelf al te gezond, toen.

Maar dan las ik dit in de krant: ‘Vandenplas geeft het advies om kinderen tot drie jaar geen koemelk meer te geven: ‘Opvolgmelk in poedervorm of groeimelk voldoen veel beter aan de voedingsbehoeften van jonge kinderen. …Dat groeimelk een euro duurder is per liter dan gewone koemelk, vindt de professor geen bezwaar: ‘Een kind drinkt een halve liter per dag. Dat is een meerkost van 15 euro per maand. Voor de meeste mensen niet onoverkomelijk.’

Flo heeft altijd heel erg goed gegeten: alles en veel. Maar sinds nieuwjaar is dat veranderd. Ze heeft nog momenten dat ze vol goesting haar bordje leegeet. Meestal wil ze niet, ook geen lekkere dingen zoals kaasjes of snoep. En daar zit nu net het dilemma: Flo moet eten, ze moet genoeg suiker binnenkrijgen want het tekort aan suiker veroorzaakt de aanvallen. Dus krijgt ze flesjes, twee keer per dag met nesquik en maiszetmeel. En nu ben ik dus toch overgestapt op groeimelk.

“Il n’y a que les imbéciles qui ne changent pas d’avis.”