Diefstal

Natuurlijk zijn er al spullen van mij verdwenen. Ooit, na een zwaar avondje in de Charlatan bleek mijn jasje zoek. En ook in Ecuador werd ik in de bus wakker zonder walkman, u leest het goed: walk-man, dat is dus al héél lang geleden.

Toch heb ik een soort kinderlijk vertrouwen in mijn medemens. Pickpockets verkiezen rijke oude dametjes, denk ik graag. En toch verdween vandaag plots mijn portefeuille. Ik baalde, en dat is ern understatement.  Het ergste is dat ik me niet eens kon herinneren waar en wanneer het precies gebeurde.

Het zijn experts, aldus de hotelmedewerkster. En ze zijn alleen geïnteresseerd in cash. Voor die stomme 100 euro zou ik nu dus al mijn bankkaarten, identiteitsbewijzen en minstens drie siskaarten opnieuw moeten aanvragen. Mijn humeur maakte een vrije val, en dus namen we uren vroeger dan voorzien de trein terug. Nog een geluk dat ik mijn treintickets vooraf had gekocht maar mijn parkingticket was jammer genoeg mee verdwenen.

We waren geen tien minuten thuis of ik kreeg telefoon. ‘Politie Oostende, we hebben uw portefeuille terug gevonden. Er zat geen geld meer in dus we zullen hem opsturen.’ Vijf minuten later opnieuw telefoon:’Goed nieuws: bij nader inzicht zit er toch nog 100 euro in. Maar omdat wij geen geld versturen met de post, gaat u hem zelf moeten komen halen in Oostende.’

Een vriendelijke koppel had hem gevonden op het strand. Raar, want na het eten zijn wij helemaal niet meer op het strand geweest. Was het nu diefstal of verlies, ik ga het waarschijnlijk nooit weten. Maar dankzij een paar lieve en eerlijke mensen ik heb mijn gerief terug. En met die gedachte ga ik graag slapen. 🙂

Ps: op de trein hebben de dames nochtans hard hun best gedaan om mij op te monteren 🙂

 

E40

Na een druk en bedrukt weekend begon ik deze ochtend vol enthousiasme en energie aan een nieuwe week. File kort na de afrit van Ternat, niets bijzonders dacht ik. En dan plots stond ik stil, echt stil. Hoe lang wacht je om de motor stil te leggen? Beetje bij beetje verstomden de auto’s. Ik opende mijn portier en stapte uit. Niet dat er iets te zien viel, behalve een eindeloze rij stilstaande wagens. Maar ik had al lang zin om eens te wandelen op de autosnelweg.

Over de pechstrook snelden brandweerwagens voorbij. Eén, twee, zes, zeven, … Druppelsgewijs stapten meer mensen uit hun wagen. De file zorgt voor een gespreksonderwerp. Iedereen kent iedereen, of zo lijkt het toch. De vrolijke bouwvakkers staan gezellig te keuvelen op de pechstrook met een manager in maatpak. Een vader plukt bloemen voor zijn dochtertje in de berm. De zon schijnt; de sfeer is gemoedelijk en met momenten zelfs gezellig. Het enige was we nog missen in een fles cava, lacht een jonge man.

Ik wandelen op een af, tussen de wagens door. Blijf af en toe hangen voor een klapke. Slechts weinigen maken zich echt druk. Na de brandweerwagens rijden een colonne zwaantjes aan ons voorbij, gevolgd door de civiele bescherming. We staan ondertussen toch al iets meer dan twee uur stil. Zouden ze straks water en broodjes uitdelen?

En dan plots in de verte zien we wagens keren. De snelweg blijft afgesloten maar wij mogen terug, spookrijden onder politiebegeleiding. Spannend. We zwaaien nog een laatste keer na elkaar en kruipen terug in onze eigen auto. Dan pas begint het lastigste stuk: stapvoets binnendoor tot in Brussel. Op de redactie kijk ik naar de foto’s van het ongeval: één dode en twee gewonden. Slik.

BOB

 

Straks is het oudejaarsavond. De BOB-campagne is al even bezig, en deze prachtige foto’s (verschenen in De Standaard) van Dieter Telemans bewijzen waarom. Dronken rijden is niet meer van deze tijd.

En toch. Die BOB-campagne, geef toe, dat is toch een lachtertje. Ik rij al 14 jaar met de wagen, en ik leg gemiddeld 30 000 tot 40 000 kilometers per jaar af. Ik ga ook regelmatig uit, en niet alleen in Gent. En toch heb ik nog maar één keer moeten blazen. Eén keer en dan nog om 9 uur ’s morgens op weg naar Brussel. Belachelijk.

Zouden ze dat bij de politie niet beseffen? Of misschien denken zij gewoon dat wij achterlijk zijn. Een kleine tip voor mijn vrienden de flikken: vergeet oudejaarsavond. Controleer liever massaal op 1 januari, zoals op autosnelwegen als op binnenwegen, want die dag rijdt iedereen van familiefeest naar familiefeest en op het menu staat er overal champagne. En de volgende weken controleer je best aan de uitrit van industrieparken en bedrijfsterreinen, van 16 tot 21 uur.

En informeer u naar, naar massa-events én personeelsfeesten. Want ja, op Tomorrowland waren jullie wel massaal aanwezig maar u had er toen blijkbaar vertrouwen in. Ook tijdens de Gentse Feesten gebeuren vinden nauwelijks alcoholcontroles plaats.

Een tweede belangrijker pijnpunt is het tekort aan vervoersalternatieven. Ik ken steeds meer mensen die thuis blijven, en dat niet alleen op oudejaarsavond. Even op café een glas gaan drinken, zit er gewoon niet in tenzij je echt in het centrum woont. Zelf met de fiets mag je al niet meer drinken en taxi’s zijn duur.

Morgen rijden wij eerst naar Zwijnaarde en dan naar Gentbrugge.  Dat is een kwartiertje rijden, met de wagen. Maar wij drinken graag een glas. Meneer de agent: wij hebben drie kleine kinderen en een hond. En we zijn niet bijzonder sportief aangelegd. Hoe stelt u voor dat wij ons verplaatsen? Juist. Het zal toch de wagen worden. En een van ons zal zich dus toch moeten inhouden ook al weten we dat de pakkans opnieuw heel klein zal zijn.