Ik ga op reis en ik neem mee …

Geld (of een Visa-kaart) en je paspoort, dat zijn de twee dingen die je op vakantie nooit mag vergeten of verliezen. Al de rest kan je (indien nodig) ter plaatse kopen.

Aan dat lijstje voeg ik nu ook mijn smartphone toe ( inclusief lader én stopcontactadaptor :)).

We reden naar Duinkerke, stonden te wachten op de boot toen ik ontdekte dat onze GPS geen kaarten bevat van Groot-Brittannië.  Pech. Brighton zouden we wel vinden met een gewone landkaart, maar ons ruilhuis was volgens de eigenaars ‘a bit tucked away’.

Ik dacht aan Runkeeper in de bergen, en besefte dat er op mijn (relatief) goedkope Samsung dus ook een gps moest staan. Maar ik was niet bereid om roaming te betalen, die tarieven komen in de buurt van diefstal. Google Maps was dus niet meteen een optie.

Op de overzet downloadde ik de gratis app Navigator en de gratis kaarten van Groot-Brittannië (de hele wereld zou wat te veel geheugen wreten). Werkt prefect. Probleem opgelost.

Wat gaan we doen? Wat kost dat? Hoe laat gaat dat open? Waar vinden we een grootwarenhuis?

Cafe’s met gratis Wifi vind je overal, en gelukkig hadden we ook verbinding in ‘ons’ huisje.

Met een smartphone kan je ook deftige foto’s maken, en ze mailen naar familie en vrienden. Dat bespaart je meteen ook een reeks postzegels.

Waar is de tijd dat een gsm als overdreven en aanstellerig werd aanzien? 😉 Ook nu ken ik mensen die ‘dat allemaal niet nodig hebben.’ Zelf zou ik mijn slimme gsm niet meer kunnen missen.

Huisje ruilen

Volgende week gaan we nog eens huisje ruilen, met een gezin in Brighton. We zijn dit jaar populair op de huisruilsite want er kwamen aanbiedingen van Lissabon, Spanje en Ierland. Maar tijdens de zomermaanden ben ik graag thuis en dus gaan we ons dus beperken tot een weekje Engeland.

Aan Parijs en Amsterdam hou ik erg goede herinneringen  over, en toch blijft het een aparte manier van reizen. Het grootste voordeel is de kostprijs, en natuurlijk ook het persoonlijke en huiselijke element. Je leeft gewoon even ergens anders. En je bezoekt steden waar je anders vast nooit zou komen.

De keerzijde van de medaille is de organisatieslag. Een hotel boek je op vijf minuten, huisruil vraagt weken van over- en weer mailen én een serieus grote kuis voor je vertrekt. Dat staat mij deze week dus nog te wachten. Slik.

Maar een weekje strand, natuur en rust zal mijn oren en neus ongetwijfeld deugd doen. Ik weet het, ik ben nog maar terug van skivakantie en toch … Het zijn drukke weken geweest en … een mens kan nooit te veel van het leven genieten. Toch? 😉

Ski

We go long way back. We zaten samen op school, vaak naast elkaar zodat ik goed kon afkijken 🙂 We hingen samen op de speelplaats tijdens de pauzes, maakten grote levensplannen, gingen samen uit, leerden samen rollerbladen, trokken als rasechte pubers samen naar de sneeuw (en naar Parijs). Ze was een van mijn eerste modellen. Een paar jaar fotografeerde ik haar huwelijk, dan haar zwangere buik en niet veel later haar eerst geborene.

En nu gaan we dus opnieuw samen skiën, zonder kinderen en zelfs zonder mannen. Een weekje met ons twee, op hotel in de bergen. IK KIJK ER KEIHARD NAAR UIT ! Mama’s verdienen af en toe een heerlijke rustpauze.  Toch? 😉

Een ander huis

Onze huisruil kwam tot stand via het internet. Ondertussen ‘wonen’ wij dus al drie dagen in een huis van mensen die wij nog nooit hebben gezien.

Dat is best raar. Je ontdekt hun huis, hun interieur, de fotokaders aan de muur, hun boeken en dvds en onbewust puzzel je een totaalbeeld bij elkaar. Ze houden van retro, net als wij. Hij houdt van muziek, denk ik als ik al die instrumenten ziet liggen. Ze lezen de Volkskrant, eten veel (of misschien altijd) vegetarisch en reizen graag. Op de kalender staat dat ze deze zomer naar Thailand gaan met de kinderen, net als wij.

Naast de gelijkenissen bots je automatisch ook op verschillen. Zo was er niet één wijnglas te vinden in huis. Drinken zij dan nooit wijn? En om de microgolfoven te gebruiken moest je de koelkast laten openstaan want dat toestel stond in een hoge, haast onbereikbare kast erboven. Dat leek ons erg onhandig voor een toestel dat je meermaals per dag gebruikt. Of hoe warmen zij ‘ s morgens anders (choco)melk, of een portie soep tussendoor of gewoon de restjes van gisteren? En zij vegen blijkbaar terwijl wij eerder stofzuigen.

Sommige verschillen zijn natuurlijk landelijk. Nederlanders wonen over het algemeen heel klein, en alle beschikbare ruimtes worden gebruikt. Zo bevond de badkamer en slaapkamers zich in de kelder, wat ik ondanks de leuke inrichting toch een beetje benauwd vond. Dit is toch een heel andere manier van leven, zelfs in vergelijking met de Belgische minikavels.

Iedereen fietst er en de fietspaden zijn geweldig maar fietshelmen zijn er duidelijk nog niet in de mode. Moderne scholen maar overal enkel glas, zeker in privé woningen. Oneindig veel groene en mooie speeltuinen maar een eigen tuin die de naam waard is, kennen ze er nauwelijks.En op vlak van sorteren kunnen ze nog wel iets leren van ons.

Maar ik kan ze wel smaken, die Hollanders. Opener en toegankelijker dan Belgen. Ik idealiseer het niet. Als kind was ik drie jaar lang omgeven door Nederlanders. Ik ken de keerzijde van die mondigheid. En toch voel ik me er nog steeds heel erg thuis.

En dat swappen is een ontdekking. Het is veruit de leukste, goedkoopste en gemakkelijkste manier om met kinderen een stad te beleven. Ik ga alvast meteen op zoek naar een nieuwe uitwisseling. 🙂

Amsterdam met kids, dag 1

Verboden op de kaart te kijken, dat is voor toeristen. 🙂

De buren 🙂

Manou op de fotoredactie van het NRC 🙂

Amsterdam, het voorspel

Na de ontdekking van het huisje besloten we, zoals de locals, een eindje te gaan fietsen. Langs de kitscherige volkstuintjes en de vele boeddha beeldjes, voorbij een kinderboerderij tot we toevallig aankwamen bij een lokaal festivalletje. Enorm veel volk maar we beleefden er toch een leuk moment.

Ontertussen stak Nina haar vingers tussen een deur en viel Flo bijna uit haar fietsstoel.

We eindigden de dag dus gewoon ‘thuis’, met een warm bad en heerlijke diepvriespizza.

Huisruil

We hebben het al eens geprobeerd maar door omstandigheden is het toen niet gelukt. Maar dan kreeg ik nog een aanvraag van een gezin uit Amsterdam, of we geen zin hadden in een citytripje. Morgen vertrekken we dus voor vier dagen. En ook al is het hier druk en hebben we onze dosis reizen voor dit jaar eigenlijk al gehad: ik heb er toch zin in.

Het blijft ook zo een tof concept. Wij wonen voor een paar dagen in hun huis en zij in het onze. Dat is niet alleen onvoorstelbaar goedkoop. Ik kan nog wel een handvol andere voordelen bedenken. Zo hoeven we bijvoorbeeld geen opvang te zoeken voor onze Tuc. Daar gaan zij voor zorgen. 😉 En er is meer.

We mogen hun fietsen gebruiken, hun museumkaarten, hun voorkennis en vooral hun keuken zodat we ’s avonds rustig zelf kunnen koken en niet twee keer per dag op zoek moeten naar een kindvriendelijke restaurant. Een paar dagen in een echt huis logeren zorgt voor een heel andere manier van reizen.

Een beetje onverwacht en toch erg belangrijk bijkomend voordeel is het opvoedkundig aspect. Toen ik mijn meisjes vertelde dat wij een paar dagen met onbekende van huis zouden wisselen, schrokken ze. “Gaan er dan andere kindjes in mijn bed slapen, en met mijn speelgoed spelen? Maar dat wil ik niet want ze gaan vast iets stelen, of kapotmaken.” Nooit gedacht dat mijn kinderen zo pessimistisch en vooral zo materialistisch zouden zijn. Ze zijn bang van de risico’s in plaats van zich te verheugen op het avontuur en de mogelijke opportuniteiten. “Jullie gaan die dagen ook met hun speelgoed kunnen spelen. Dat is toch altijd extra tof.”

Maar voor we vertrekken moest ik natuurlijk ons huis op orde krijgen. In tegenstelling tot een etentje of feestje moest ik vandaag onze volledige woning (kamers, badkamer, kasten, wc, waskot, garage, tuin, enzovoort) opruimen. Vandaag dus, tussen 2 shoots en een bezoek van de thuisbegeleidster door. Het hele huis, van boven tot beneden en dat terwijl de kinderen thuis zijn. Het was dweilen met de kraan open.

Nu ja, mensen met de kuisziekte die doen niet aan huisruil. Die kiezen voor een vier sterren Marriott-hotel. Toch? En bijkomend voordeel is dat we wel gaan thuiskomen in een proper huis, of dat hoop ik alvast 🙂

Op hotel met vijf

Tijdens de paasvakantie gaan wij vaak op skivakantie, ook dit jaar. 1000 kilometer rijden, is best te doen in een dag. Maar omdat een reis voor mij begint vanaf het moment dat ik het huis verlaat, besloten we om toch onderweg te stoppen. Dus ging ik op zoek naar een betaalbaar hotel.

Twee volwassenen en drie kinderen, dat is meer dan gemiddeld maar nu toch ook niet zo uitzonderlijk. Toch vond ik nergens een geschikte kamer. Twee kinderen, dat gaat nog net. Voor een triootje zijn er ook opties zat. Maar gezinnen met drie kinderen moeten altijd en overal betalen voor vier volwassenen. En dat zag ik voor zo een korte tussenstop nacht toch niet zitten.

En dus boekte ik een kamer met een extra bed. Ik vermeldde wel dat we twee kinderen hadden, twee kleintjes en dat een extra bed dus meer dan genoeg was. Bij aankomst ging ik eerst naar boven met Nina en Flo, nadien volgde Bob met Manou. En de volgende ochtend aten we allemaal samen.

Leve Ibis en hun beperkte receptie. Meer nog: de kamers waren erg mooi, met een heerlijk bed en gestreken lakens. Manou sliep samen met Nina, Flo tussen ons. Allemaal heel gezellig. Het is jammer maar ik heb moeten leren dat eerlijkheid toch niet het langst duurt 🙂

Voorbereidingen

Ik ga op reis en ik neem mee …

Volgens mijn vader, een ervaren reiziger, zijn er maar twee dingen die je echt niet mag vergeten: je paspoort en je portefeuille. Als vergeetachtige en ook een beetje slordige mama vind ik dit een geruststellende stelling. Misschien daarom dat ik nooit op voorhand aan onze bagage begin. Ik maak ook geen eindeloze meeneemlijstje. Meer nog: ik ga er van uit dat ik altijd wel iets vergeet. Meestal gaat het om iets kleins en onbelangrijks zoals … ondergoed, papflessen of zonnecrème 😉 Ik heb de theorie dus ook al mogen uitproberen en ik kan u verzekeren: ze klopt als een bus. Indien nodig kan je bijna alles bijna overal kopen.

Alleen maakt de situatie met Flo het allemaal toch net een beetje ingewikkelder. Volgende week vertrekken we naar Marokko, en op aanraden van een paar vrienden begin ik nu toch al met een paar voorbereidingen. Flo’s medicatie bijvoorbeeld: waar gaan we dat steken? Krijgen we dat mee als handbagage? Durven we dat in de valies te steken? Wat als het breekt? Of als de bagage zoek geraakt? Handbagage dus maar dan zou ik best wel zorgen voor een attest van de neuroloog. Dat binnen de week bemachtigen zal geen evidentie zijn.

Sunblock voor haar wang, en voor mijn knie. Opvang voor de hond. Onze paspoorten zouden vrijdag, een dag voor ons vertrek, moeten klaarliggen aan de dienst bevolking. En Flo is nog altijd ziek, buikloop én koorts. We zijn nog niet weg. Maar geen paniek: we hebben nog een volledige week. Alles is nog mogelijk.

Reispas

Om naar Marokko te mogen reizen heb je een reispas nodig. En die van ons is toevallig net verlopen. Typisch. Om de vijf jaar is het hetzelfde liedje. Omdat wij niet ieder jaar weg gaan, vind ik dat toch telkens een beetje een gedoe. Mijn identiteitskaart moet trouwens ook vernieuwd worden. Zou ik mijn oude foto’s nog mogen gebruiken? Ik zie er nog precies hetzelfde uit als vijf jaar geleden. Ook toen vroeg ik me af wie de onvriendelijke oude zieke vrouw op de foto was :-).

Ok, voor de kinderen kan ik het nog wel begrijpen. Alleen stom dat zij aanwezig moeten zijn voor de aanvraag. Ik mag dus niet alleen naar de dienst bevolking. Neen, dat zou te snel en te efficiënt zijn. Nu moet het hele gezin dus mee, en leuk dat ze dat vinden. En bovendien verplicht deze regel ons om buiten de schooluren te gaan.

Maar ik klaag niet. Een mens moet iets over hebben voor een leuke vakantie. Laten we nu alleen hopen dat ze zich houden aan hun termijn van 10 werkdagen. Spannend.

Kazou

Wij zijn lid van de CM en dus krijgen wij om de haverklap allerhande brochures in de brievenbus. En zo botste ik toevallig op het kampaanbod van Kazou. Een weekje paardrijden in Spa, voor kinderen van 6 tot 9 jaar: het leek mij wel iets voor Manou. In de zomer blijven wij meestal thuis en een kamp is leuk om de sleur van de grote vakantie eens te doorbreken. Vijf dagen zonder ons op stap, ook dat is waardevol op die leeftijd. En manou had er zin in.

Inschrijven was mogelijk vanaf maandag 10 uur. Rond 14 uur maandagnamiddag besloot ik om er eens werk van te maken, nu ik toch niets anders om handen heb. Het paardrijkamp was ondertussen al volzet. Zucht.

Ik weet niet goed wat is met die mutualiteitvakanties. Ok, enerzijds hebben ze een leuk aanbod. Manou wil heel graag leren paardrijden maar ik heb nog altijd geen goede betaalbare manège in de buurt gevonden. Een kamp via de mutualiteit gaf mij ook wel vertrouwen. De kans is gewoon net iets groter dat je waar voor je geld krijgt, denk/dacht ik. Paardrijden is een dure sport. Ik heb als kind zelf regelmatig paardrijkampen gevolgd. Op de ene rij je een uurtje per dag op een afgereden knol in een vuile manège, terwijl je ergens anders een halve dag op wandeling mag.

Is Kazou dan zo goed? Of redeneert iedereen gewoon zoals ik? En waarom organiseren ze dan niet gewoon meer kampen? De skivakanties van Intersoc zijn niet slecht maar voor dezelfde prijs kan je ook met Tramontana weg, zonder die hatelijk inschrijvingsgekte. En het is natuurlijk wel heel nobel en tof dat hun aanbod openstaat voor zorgkindjes, maar die moeten dan wel nog binnen geraken.

Ik ben nu dus op zoek naar een alternatief. Freetime organiseert ook paardrijkampen, maar ik weet dat zij ooit met De Hoefslag samenwerkten en dat is geen goede referentie. Hebben jullie nog tips?

Marokko

Ik heb nood aan vakantie, aan rust, aan genieten, aan een time out én vooral aan veel zon. België is een geweldig land. Alleen zonde van het miezerige en grijze weer. Ik droom van heerlijke zonnestralen op mijn huid, van een warme bries door mijn haar, van een heerlijk fris gestreken hotelbed en van lachende kindergezichtjes.

Reizen met kinderen is geweldig maar ook duur binnen de schoolvakanties. Bovendien is onze tijd beperkt, zeker in de krokusvakantie. In de zomer durft de zon hier ook al eens te schijnen. Dan ben ik nog graag thuis.

Wat een zoektocht. Reisorganisaties en hotels zijn duidelijk niet voorzien op gezinnen met 3 kinderen. Kamers met hopen voor 3 en zelfs 4 volwassenen maar 3 jonge kinderen vinden ze te veel. En vakantiefabrieken zijn niet zo mijn ding. Hotels met 300 kamer en vier zwembaden, buiten het seizoen valt dat waarschijnlijk nog wel mee maar ik ben geen echte zonneklopper. En muziek aan het zwembad, gebruinde animatoren en aquarobicsessies brengen mij niet meteen in de juiste vakantiestemming.

Het liefst wou ik iets kleinschaligs en toch kindvriendelijk. Een unieke en liefst sfeervolle ervaring. Een hele week heb ik gezocht, en getwijfeld. Sunjets of Thomas Cook, Ryanair of Brussels Airlines, Djerba of Tenerife of Marokko. Zon, zwembad, cultuur en een paar leuke uitstapjes: daar ging ik voor.

Na een lange zoektocht kwam ik uit bij Hotel Le Mirage, een klein hotelletje buiten Marrakech in de woestijn. Net toen ik wou boeken versprong de prijs. Krokusvakantie, lap.  Maar zo snel geef ik niet op. En dus zocht ik opnieuw, gerichter deze keer. Weten wat je wilt, is een grote stap in de goede richting.  Een uur later boekte ik de vlucht en het hotel apart, los van Sunjets en Tomas Cook. Ok, het was even spannend maar de hele operatie bespaarde mij – hou u vast – 1000 euro.

Nu hopen dat Flo stabiel blijft, en dat ze misschien van haar sonde af mag (zou Ryanair mij doen bijbetalen voor haar sondehouder? ). En fingers crossed dat ook de rest van het gezin relatief gezond blijft. Ik heb voor alle zekerheid toch maar een goede annulatieverzekering afgesloten, wat met Flio ook niet evident bleek. En nu is het aftellen en duimen. Want als het lukt, wordt het vast een geweldige reis. We gaan kuren en zwemmen, en kameel rijden, lekker eten en shoppen in de soeks, en tempels bezoeken op onze kousen. Mmm. Me like.

Herfstvakantie in Parijs

Als kind heb ik er nog gewoond. Het is lang geleden en veel herinner ik me er niet meer van. Toch koester ik Parijs zoals geen enkele andere stad. Parijs is stijlvolle en sfeervolle, en dan denk ik niet aan de grote toeristische trekpleisters. Ik voel me er heel erg thuis, nu nog altijd.

We staan nu dus ingeschreven op die huisruil-website met oog op een leuke verwegvakantie volgende zomer. En toen kregen we zelf een aanvraag binnen, van een gezin uit Parijs. Of we geen zin hadden om tijdens de herfstvakantie te swappen? Gent leek hen wel een mooie stad.

Een weekje in de rand rond Parijs wonen, wie zou zoiets nu weigeren? Een paar dagen het centrum bezoeken, ja ook de Eiffel toren met de kinderen. En misschien eens teruggaan naar “mijn” oude huis in L’étang la Ville en “mijn” oude school in Saint Germain. En voor de meisjes plan ik een dagje Euro Disney. Dit is veel leuker dan een week op hotel. En op die manier maken we ook kennis met huizenruil.

Joehoe 🙂 Me happy.

Weekendje Brussel

Samen, tijd voor elkaar, één op één aandacht, iets persoonlijk, origineel en toch betaalbaar: als alternatief voor een communiefeest trok ik met Manou een weekendje naar Brussel. Dames onder elkaar. Toerist in eigen land, het is echt een aanrader.

Een klein beetje shoppen (twee paar clip-oorbellen, een handtasje, een bloesje en kleedje), manneke pis (veel volk), het atomium (vooral aan de buitenkant de moeite waard), kaartjes schrijven (zo lelijke foto’s, onvoorstelbaar), chocolade-ijs en frietjes (niet samen gelukkig), een film in de Kinepolis (sneeuwwitje, best ok), metro en trein (altijd een beetje reizen), samen in bad en bed (als mama mag dat 😉 ): het was echt heel gezellig.

Jammer van het weer maar we hebben het niet aan ons hart laten komen. Binnen 2 jaar doe ik het opnieuw, voor Nina’s lentefeest. Ik kijk er nu al naar uit.