Het modelletje had totaal geen zin, in tegenstelling tot Flo. (Maar als ik eens echt foto’s van mijn dochters wil maken, werken ze natuurlijk niet mee, wat had u gedacht 😉 )
Tagarchief: retro
Tussen de bloemen
* Ga je eens stoppen aan die gele bloemen? Dat is een mooie locatie voor foto’s.
* Dat is een veld, van een boer. Daar mag je niet zomaar tussen lopen.
* Tja. Wij spreken geen Engels. Toch? Konden het bordje niet lezen. Het is bovendien een heel groot veld en ik heb maar vijf minuutjes nodig. Die boer merkt dat niet eens. Voor een leuke foto moet je iets over hebben.
Gezinsuitbreiding
Ik ben helemaal into roze, beide en pastel blijkbaar 😉
Indian summer
En dat meteen na school 😉
Zand
Ge moet niet denken dat ik hier iedere dag een fotoshoot organiseer, of dat mijn meisjes echt graag poseren.
Ik heb mijn gewoon een nieuwe fototoestel gekocht (zalig!), en dat moet getest worden. En de dames zijn alle drie op de leeftijd gekomen dat ik ze gemakkelijk kan chanteren: tien minuutjes meewerken en ik trakteer … op een lekkere snoep/ ijsje/eten voor tv/bij mama slapen/ … Een goede foto is mij veel waard 😉
De eenhoorn en de jarige
Buiten
Buiten werken is tof!
In het bos
Foto van de dag (of eerder nacht)
Wij beschermen onze witte tafel hier altijd met een vinyl tafelzeil. Dat is nodig.
Onlangs kocht ik een “vers” exemplaar op het stoffenspektakel, met retro stripprint. Geen geld. “Houdt u ook zo van strips?” lachte de Hollandse verkoper. Bof. Niet zo eigenlijk maar ik vind het wel een erg leuke, retro popart-achtge tekening.  😉
Retro
Het is de schuld van Instagram. Iedereen wil plots van die semi-sepiabeelden. En ik hou ook wel van retro, zeker als het licht en dus de kleuren tegenvallen. Toch twijfel ik vaak. Het is zo een gimmick, een trucje waar je, volgens mij, beter zuinig mee bent. Ik wil mezelf ook niet te snel in een heel specifieke stijl duwen. Kleur, zwart-wit, retro of net niet: ik wil kunnen kiezen, iedere keer opnieuw. En dus bij Ineken was ik vooraf wel van plan om de retrotoer op te gaan, tot ik de beelden zag end dan koos ik toch voor kleur.
Nieuwe fiets
Manou kreeg een nieuwe fiets voor haar lentefeest. Klassiek. Jaren geleden kreeg ze haar eerste fiets, 12 inch, van Sinterklaas. Nadien reed ze op fietsjes van neefjes, 14 inch en nadien 16 inch. Nu zitten we dus aan 20 inch. Voor wie niet mee is: het aantal inches bepaalt de grote van de wielen.
Vraag van de dag: heb ik als kind ook zo veel verschillende fietsen gehad? Ik kan het mij niet herinneren. 12 – 14 – 16 – 20 – 22 – 26 inch en dan een volwassen fiets? En dan reken ik de busjes, driewielers en loopfietsjes niet mee. Koop meteen een 22 inch, raadde mijn vader me aan. Klinkt goed behalve dat Manou nauwelijks met haar voeten aan de grond kan op het kleinere 20 inch-model. Dus kozen we toch voor het kleinere formaat. Er volgen nog drie meisjes, en we krijgen hier heel veel vriendjes op bezoek. Het fietsje zal hoe dan ook goed gebruikt worden.
Manou kan dus niet echt met haar voeten aan de grond. Maar naar school rijden met haar “oude” fiets, dat ziet ze helemaal niet meer zitten. Het is een doorzettertje, die dochter van mij. Oefenen, oefenen (en vallen) en oefenen dus. Vooral vertrekken en stoppen zijn moeilijk. Na verschillende kleine maar toch pijnlijk ongevalletjes (nog een geluk dat ze geen jongetjes is) besloten we een beschermschuim rond haar kader te plaatsen. Met een leuke stofje er rond, valt het stijlsgevwijs ook nog goed mee. En zo kunnen we dus toch met met haar nieuwe fiets naar school.
Nina met haar brilletje
Nina
Nina’s zijn vaak erg leuke meisjes 😉
Achter de camera 