Eerste interventie

Vorige week zat ik in de Bourgoyen voor een foto opdracht. In de verte zag ik een oude man waggelen. Hij hield zich vast aan een bankje. Terwijl ik vroeger misschien geaarzeld zou hebben, stapten we nu meteen op hem af.

‘Meneer? Meneer? Gaat het?, vroeg mijn hulpverlenersstemmetje luid en duidelijk. Zijn hand bloedde en hij stond wankel op zijn benen.
‘Meneer? Ga rustig even zitten voor u valt.’ ( Regel 1: zorg voor een veilige omgeving.)

‘ Uw hand bloed.’ De oude man trok een oude en vuile zakdoek uit zijn broek. ‘Niet doen! Wacht. We gaan u een propere zakdoek geven.’ (Regel 2: pas op voor besmetting)
Ik weerstond de reflex om zijn hand vast te houden. ( Regel 2 bis: kom niet in contact met andermans bloed).
‘Kan u zelf hard drukken tegen de wonde?. ‘

We hielden hem aan de praat. Hij was 83 jaar, had jaren in Congo geleefd. Zijn vrouw was een Rwandese, ze hadden twee zonen enzovoort. ‘Of het ging?’ Het ging duidelijk niet. Hem alleen naar de ingang laten wandelen leek niet verantwoord. (Regel 3: blijf bij uw slachtoffer). En dus liepen we met hem mee, arm in arm.

Aan de inkom zochten we zijn telefoonnummer op. Een gsm had hij niet bij. We kregen zijn hele levensverhaal te horen, terwijl de wonde ontsmet werd.

Hij woonde op anderhalve kilometer maar zijn vrouw had geen rijbewijs. In theorie zit je taak als hulpverlener er dan op, lijkt mij. Maar een ziekenwagen bellen leek ons een stap te ver, zeker voor de arme man en zijn portemonnee. Naar huis stappen, was ook geen optie. ‘We brengen hem gewoon. Ik ben met de wagen’, stelde een vriendelijke deelnemer voor. Niet helemaal volgens de regels, denk ik maar wel de meest menselijke oplossing.

Drie weken geleden had ik de oude man vast ook geholpen. Toch voelde ik me, na amper 3 lessen (en nog 10 te gaan) veel zekerder. Ik wist wat er mij verwacht werd. Morgenvroeg zal ik niet kunnen uitslapen. Dan is het weer les. Ik kijk er naar uit 🙂

EHBO

Het idee spookt al heel lang door mijn hoofd. Als speelpleinmoni volgde ik een dagopleiding eerste hulp, maar veel stelde dat niet voor.

En toen kwam nieuwjaarsdag 2012, en viel mijn kerngezond peuter plots hevig schokkend op de grond. Paniek. Ze was buiten bewustzijn, dat was duidelijk. Maar verder wist ik niets, begreep ik niets. ‘Ze ademt niet meer’, gilde ik.

Meteen duwde ik mijn mond tegen die van haar maar er gebeurde niets.  Hoe ging dat nu ook weer, die EHBO? Hel.

Een geluk dat een van mijn vriendinnen vroedvrouw is, dat zij het rustig van mij overnam. Flo ademde toch nog; de MUG was onderweg. Het vervolg van dat verhaal kennen jullie al.

Zoals iedere ouder heb ik nog zo een paar anekdotes, Nina die zich verslikte in een eurommunt. Manou die een knikker door haar neus duwden, de valse kroep en de vele holding breath-aanvallen. En de talrijke kleuters die per ongeluk ons zwembad in sukkelden.

En dus schreef ik mij in voor een echte EHBO-cursus bij het Rode Kruis. Gisteren was de eerste les. Een beetje opfrissing kan geen kwaad toch?

‘U ziet een ongeval, wat doet u eerst?’  Slik. 112 bellen? 😉 Niet dus. Ik heb meteen heel veel bijgeleerd en kijk al uit naar volgende week.

Doen!

Voilà. Het is gebeurd. Ik ben nu ook een kandidaat stamceldonor. Het was echt een fluitje van een cent. Mailtje sturen, afspraak maken, op naar de Ottergemsesteenweg, identiteitskaart inscannen, een heel erg korte babbel met de dokter, een klein prikje en klaar.

Ik was zoals altijd veel te vroeg maar geen probleem: op tien minuten stond ik terug buiten. En ook al ben ik een beetje bang van spuitjes, stiekem hoop ik toch dat er vroeg of laat een match is. Iemand helpen met je bloedeigen stamcellen, dat vind ik geweldig.

Maar eerst ga ik proberen om jullie te overtuigen 😉 Het is zo een kleine geste, daar kan je toch niet over twijfelen? Stel het niet langer uit. Doe het nu!

Stamceldonor

Ik wil al heel lang bloeddonor worden. Dat is gezond voor lichaam en geest. Maar ze willen mij niet. Het is altijd wel iets. Net bevallen, je mag niet te lang in het buitenland gezeten hebben, je moet een bepaald gewicht halen, enzovoort.

Nu las ik deze ochtend een interessant artikel over stamceldonatie. Zuiver ethisch zou eigenlijk iedere gezond mens zich hiervoor moeten inschrijven, vind ik. Iemand is doodziek en alleen jij kan hem redden. Welke normaal iemand zegt dan: ” Nee bedankt. Ik heb er niet zo veel zin in.”?

Dat is de theorie. In werkelijkheid hoor ik een kleine stemmetje in mijn hoofd die me waarschuwt. “Gij met uw enthousiasme altijd. Je weet niet waar je aan begint. Heb je niet al genoeg zorgen? Doe jij niet al genoeg voor je zieke medemens? Waarom jij ?”

Ik ging op zoek naar een beetje informatie en getuigenissen, maar de twijfel bleef. Dat het anoniem is, en ook voor buitenlandse patiënt vind ik begrijpelijk maar toch stiekem ook een beetje jammer. Het zou emotioneel zo veel gemakkelijker zijn om de ingreep te ondergaan voor een concreet iemand.

Ik heb een lage bloeddruk en chronisch een beetje lage ijzerwaarden, en drie zorgkinderen. Ik moet al zo regelmatig naar het UZ. Ga ik daar nu echt vrijwillig nog een schepje bovenop doen? Anderzijds, het is altijd gemakkelijker om alleen aan jezelf te denken en niets te doen. En dus ga ik er waarschijnlijk toch voor gaan …