Mijn kinderen gaan geen topsporters worden. Zeg nooit nooit maar de kans lijkt mij relatief klein. Ik wil vooral dat ze zich amuseren; meer niet. De zwemles vorig jaar viel op dat vlak een beetje tegen. Manou mocht baantjes trekken en Nina, ja Nina moest haar angst overwinnen. Echt leuk vonden geen van beide dat. En toen zag ik dat het zwembad Rozenbroeken alternatieve zwemlessen organiseert, waarbij de nadruk meer ligt op plezier en ontdekking en iets minder op zo veel mogelijk baantjes trekken in schoolslag.
Ideaal. Gisteren organiseerden ze een info- en testmoment. Leuk, dacht ik. “Kan je eens tonen wat je al kan, en ondertussen maak je gezellig kennis met de nieuwe juf. Het wordt vast erg gezellig.” En dus trommelde ik Flo en Nina mee naar het zwembad.
Hel. Afzien. Ik kan het moeilijk anders omschrijven.
Nochtans: de nieuwe lesmethode spreekt me aan. Het is vernieuwend en vooral speels. Korte cursussen met veel spelmomenten en veel ruimte voor individuele voorkeuren. Maar voor Flo duurde de uiteenzetting al te lang. En ook nadien liep het goed fout. Op papier stond dat alle kinderen individueel getest zouden worden. We kregen een scoreformulier mee voor de zwemleerkracht waarop de beoordeling zou komen.
Ik had verwacht dat ze de kleintjes zouden komen halen in de paskamers maar blijkbaar mochten alle ouders mee naar de rand van het zwembad. Het was een beetje chaos. “Alle zeepaardjes mogen nu in het water springen.” Hu? Zeepaardjes? Nina werd al een beetje onzeker door het aantal drummende kinderen en zelfs Flo de waterrat wou het water niet in. Ik wist niet goed wat te doen. “Nu moet iedereen de bodem tikken”, schreeuwde de juf van aan de zijkant. Nina stond tot aan haar middel in het water, Flo was aan de kant aan het wenen. In het water stond niet een volwassen begeleider, maar wel een 30-tal onzekere kinderen die niet goed wisten wat er van hen verwacht werd.
Ongelofelijk hoe lang het duurt om zelfvertrouwen op te bouwen en hoe snel je het kan afbreken. Voor de tweede opdracht moesten alle kinderen door de hoepel zwemmen. Nina baande zich dapper een weg naar de juf aan de kant maar tegen dat ze daar was, haalde die haar hoepel al weer boven. Flo huilde, Nina huilde. Wat een leuk, verwenmoment moest worden sloeg om in een traumatische ervaring. Ik haatte mezelf en mijn stomme plan, en plots zonk de moed me in de schoenen.
Toen ben ik het dus maar met hangende schouders afgetrapt. Hel.
Zwemscool lijkt mij nochtans een leuke organisatie. Jong, nieuw en met de nodige beginnersfouten maar te tof om zomaar te laten liggen. Ik heb Nina vandaag dus wel ingeschreven. Voor Flo heb ik lang getwijfeld. Ze is drie, zwemt graag en is niet bang in het water. Alleen ziet zij de laatste tijd al genoeg af. Dergelijke beginnersfouten wil ik haar kost wat kost besparen.
Achter de camera 