Handbagage

Ik ga op vakantie en ik neem mee …. handbagage.

In de krant lees ik dat Ryanair zijn vluchttickets ‘bijna weggeeft’. Toch bleek het buitengewoon moeilijk om tijdens de kerstvakantie betaalbaar naar de zon te reizen.

We kwamen vrij snel opnieuw uit bij Marokko, maar budget voor extra bagage was er niet. Of eigenlijk was het gewoon goedkoper om te investeren in vijf kleine valiesjes.

Is dat niet krap? Ik heb niet zo veel nodig op vakantie, en 10 kilo per persoon bleek echt meer dan genoeg. Heb na weging zelfs twee keer mogen bijvullen, met boeken nog wel.

Alleen de vloeistof-veiligheidsregel is een beetje lastig. De scanner hield mijn valies tegen en mijn  schampoo en conditioner vlogen er uit. De bodymilk, deo en zonnecrème in andere tassen passeerden wel.

Nog een tip : de avond vooraf logeren in Ibis Charleroi airport (en je auto daar laten staan) is goedkoper dan een parkeerticket van tien dagen. En je wordt afgezet voor de deur.

Zoals de talrijke voorgaande keren verliep de vlucht vlot. Wat critici ook zeggen van Ryanair, ik blijf fan.

Waar is dat kaartje?

We vlogen met Ryanair en besloten om onze auto gewoon op de parking te laten staan. Op en af rijden kost ook geld, en is bovendien milieuonvriendelijk. Alles verliep vlot. We vonden snel een parkeerplaats, relatief dicht bij de ingang. En gisteren stonden we dus ook vrij snel terug aan onze wagen.

“Waar is het parkingticketje?”

Plots leken zeven dagen een eeuwigheid. Geen van ons kon zich nog herinneren wat we met dat kaartje gedaan hadden. Tassen werden binnenstebuiten gekeerd, jassen doorzocht maar we konden het kaartje niet meer vinden.

“Daar ligt er nog een kaartje OP DE GROND. Verfrommeld en nat. Afgestempeld op 13 februari. Dat is twee dagen later dan we zijn aangekomen. Perfect.”

Soms lijkt het alsof ik de grote optimist van ons gezin ben. Glunderend stapte Bob de auto in. Het parkeerticketje was helemaal verfrommeld. De kinderen waren moe, ik had honger en de temperatuurschok maakten mij prikkelbaar. Dit zou nooit lukken. Maar Bob hield voet bij stuk. Wie niet waagt…

75 euro vroeg de betaalautomaat, tegen alle verwachtingen in. Bob betaalde en we reden door tot aan de slagboom. Te snel gejuicht. “Carte non valable.”

“C’est les enfants.” De kinderen de schuld geven, dat werkt altijd. Gelukkig zijn de lokettisten in Wallonië een stuk cooler dan bij ons. “Pas de problème monsieur. Je vous aide. Bon voyage.” We hebbebn onze reis al gehad maar toch bedankt 😉

Voorbereidingen

Ik ga op reis en ik neem mee …

Volgens mijn vader, een ervaren reiziger, zijn er maar twee dingen die je echt niet mag vergeten: je paspoort en je portefeuille. Als vergeetachtige en ook een beetje slordige mama vind ik dit een geruststellende stelling. Misschien daarom dat ik nooit op voorhand aan onze bagage begin. Ik maak ook geen eindeloze meeneemlijstje. Meer nog: ik ga er van uit dat ik altijd wel iets vergeet. Meestal gaat het om iets kleins en onbelangrijks zoals … ondergoed, papflessen of zonnecrème 😉 Ik heb de theorie dus ook al mogen uitproberen en ik kan u verzekeren: ze klopt als een bus. Indien nodig kan je bijna alles bijna overal kopen.

Alleen maakt de situatie met Flo het allemaal toch net een beetje ingewikkelder. Volgende week vertrekken we naar Marokko, en op aanraden van een paar vrienden begin ik nu toch al met een paar voorbereidingen. Flo’s medicatie bijvoorbeeld: waar gaan we dat steken? Krijgen we dat mee als handbagage? Durven we dat in de valies te steken? Wat als het breekt? Of als de bagage zoek geraakt? Handbagage dus maar dan zou ik best wel zorgen voor een attest van de neuroloog. Dat binnen de week bemachtigen zal geen evidentie zijn.

Sunblock voor haar wang, en voor mijn knie. Opvang voor de hond. Onze paspoorten zouden vrijdag, een dag voor ons vertrek, moeten klaarliggen aan de dienst bevolking. En Flo is nog altijd ziek, buikloop én koorts. We zijn nog niet weg. Maar geen paniek: we hebben nog een volledige week. Alles is nog mogelijk.