Boeven

‘Mevrouw. U mag uw tas daar niet onbewaakt laten staan.’ Van achter mijn camera staar ik de lieve oudere man aan. We staan op de receptie van een huwelijk. Veel valt er niet meer te stelen, denk ik bij mezelf. Mijn camera hangt rond mijn nek, en bovendien lopen hier alleen gasten rond. ‘Ik ken een koppel van wie alle enveloppes verdwenen tijdens hun trouwfeest.’ De ene anekdote volgt de andere op, alsof iedereen wel iemand kent die door eigen vrienden of familie zijn bestolen.

Wie zijn die mensen?

Geen dag later trek ik met mijn meisjes naar een Sinterklaaspersoneelsfeest. Na de voorstelling krijgen alle kinderen een geschenkje. U kent dat wel, een warme drukke Vipruimte vol overactieve jengelende ettertjes. Op een tafeltje stapelde ik al onze bezittingen op: geschenkjes, snoepgoed, jassen enzovoort. Mijn meisjes gaven Sint en Piet een hand, ik maakte een paar matige kiekjes en dan hielden de kinderen zich bezig in de speelhoek terwijl wij ouders onszelf trakteerden op een gaasje wijn. Natuurlijk hield niemand de pakjes nog in de gaten.

Voelt u hem al komen?

Bij vertrek bleek dat één geschenkje voetjes had gekregen. Die cadeautjes waren een extraatje. Mijn kinderen hebben speelgoed genoeg. Een drama vind ik het dus niet. Maar hoe leg je zoiets uit aan je kind? ‘Waren hier dan echt boeven mama?’ Tja.

Wie doet nu zoiets? Welke ouder zegt tegen zijn kind: ‘pak snel dat van dat andere kindje. Zo hebben wij er lekker twee.’ De media betalen niet bijzonder goed maar armen mensen liepen daar niet rond. We zijn dus bestolen. Maar op lange termijn is eigenlijk dat andere kind de pineut. Het kreeg een extra geschenkje maar werd tegelijkertijd ook een beetje beroofd, van een goede opvoeding dan.

Videoblog

sinterklaas from annelissen on Vimeo.

Twee weken Sinterklaasplezier, en veel meer natuurlijk.

Sinterklaas is overal

Zeggen dat ik er enkele jaren gelden nog zelf naar op zoek ben gegaan. De Sint in levende lijve ontmoeten, het blijft iets bijzonders. Vond ik. Dit jaar kwamen we hem echt overal tegen: op de chiro, in de crea-atelier, in de turnclub, in het grootwarenhuis, bij onze lievelingsbloemenwinkel, in het bejaardentehuis, op school, op straat, … Ook bij de bakker kan je je schoentje achterlaten en in de buurtwinkel. Iedere zichzelf respecterend zelfstandige nodigt hem uit. Mijn meisjes vliegen van de ene schoot naar de andere, en stellen zich daar gelukkig weinig vragen bij. Die arme oude man klopt dagen van vierentwintig uur, minstens.

Het plan was op dit jaar geen cadeautjes te kopen. Niets was moeilijk zeker omdat Flo haar tutjes zo flink heeft afgegeven. Maar als ik op facebook de tafels vol geschenken zie staan, heb ik me toch redelijk ingehouden. Flo kreeg een nieuwe boekentas van Kaatje en een bijpassend popje. Voor de oudere zusjes lag een gezelschapsspel klaar, nieuwe boorddozen en natuurlijk chocolade en speculaas.

Het echte geschenk krijgen ze zaterdagmorgen met een weekendje naar de Efteling. Het leek mij aanvankelijk een duur Sinterklaasgeschenk (zo veel geld geef ik doorgaans niet uit aan cadeaus) maar nu het zo ver is, kijk ik er zelf enorm naar uit. Sprookjes en magie, ik ben er zelf nog steeds erg vatbaar voor. Of misschien is het gewoon het vooruitzicht aan een paar dagen familietijd, samen op hotel, gezellig uit eten en lachen met ‘papier hier’.

En dan mag Sinterklaas naar huis 😉 Ik heb het zo wel gehad met al die schoenen, al die chocolade en kilo’s mandarijnen.

Sinterklaas

Hij kwam. Ze gaf haar tutjes af en dat was dat. Ons niet zo ordelijk huis spuwde de dagen nadien nog een paar verdwenen exemplaren terug, wat telkens zorgde voor het nodige verdriet. Maar nu zijn ze allemaal weg. Ze slaapt zonder, in ons bed weliswaar. Huidhonger als substituut, mij leek het een redelijk plan al is Kind en Gezin het daar vast niet mee eens. Deze week verhuist ze terug naar haar eigen kamer, en dan is ons baby-avontuur echt achter de rug.

Deze heerlijke foto’s zijn getrokken in Het Groenhof Sint Jozeph, door een medewerker met talent. Zelf was ik (natuurlijk) weer aan het filmen 😉

Afscheid

‘Gaat Flo haar tutjes afgeven aan Sinterklaas?’
‘Nee!’
‘ Dan krijg je een groot cadeau.’
‘ Ik wil een klein cadeau.’
‘ Snoep. Een grote berg snoepjes, alleen voor jou.’
‘Jaaa ! Snoepjes. Ik wil snoepjes.’
‘Ha, dan ga je wel uw tutjes aan Sinterklaas moeten afgeven.’
‘Nee! Ik wil geen snoepjes. Ik wil tutjes houden.’

Flo was er helemaal niet aan toe. Maar veel langer wou ik ook niet wachten. Tutjes zijn voor baby’s met een zuigreflex, en laten we eerlijk zijn: Flo is met haar vier jaar echt geen baby meer. Haar tandjes gaan scheef groeien en ook voor haar uitspraak is een tuut slecht. Bovendien zou het afscheid haar binnen een paar maanden minstens even zwaar vallen.

Korte pijn en voet bij stuk houden, dat was het plan. Met een doorschijnend zakje vol tutjes vertrokken we naar het Sinterklaasfeest. De Sint was nauwelijks aangekomen of Flo stopte hem al haar zakje toe. Ik had niet eens de tijd gehad om een foto of filmpje te schieten. En dus deden we het opnieuw, alleen was toen mijn batterij net plat. Nog een geluk dat het rustig was zodat Flo maar liefst drie keer haar tutjes heeft mogen afgeven.

Pas een half uur later kwam het besef. ‘Ik wil mijn tuuuuuutjes terug.’ Gelukkig was er veel snoep om haar mee te troosten, en die avond hadden we bezoek waardoor ze laat op de avond zuiver van uitputting in slaap viel. Al bij al een goed begin al staan er ons waarschijnlijk nog een paar moeilijke nachten te wachten.

Weer een mijlpaal die we achter ons laten. Wat gaat de tijd toch snel …

Persoonlijke brooddoos

Leuke Sinterklaastip. Persoonlijke brooddozen van My Mepal  zijn toch een pak stijlvoller dan een naam in alcoholstift. Bovendien blijven ze (naar het schijnt) mooi ook na ontelbare afwasbeurten in het afwasmachine. (En ik heb voor dit mooie stukje reclame niet eens een kortingsbon nodig gehad. Ik vind ze gewoon echt mooi ;-))

Het gaat pijn doen

We hebben meer dan genoeg speelgoed, en daarom brengt de Sint dit jaar eens iets anders. Omdat er hier nog drie gelovers wonen, kunnen we moeilijk niets geven. Daarvoor vind ik de magie van Sinterklaas en het schoentje echt te leuk. Maar de lieve Sint is innovatief en brengt ook doe-geschenkjes, wist ik hen wijs te maken. Samen naar de cinema, een leuke uitstap of meter worden van een asielpaard: het kan allemaal. We moeten hem gewoon een lieve brief schrijven en het goed uitleggen. Zwarte Piet zal bovendien blij zijn want doe-geschenkjes wegen een stuk minder dan echte pakjes.

De dames waren snel overtuigd, tot deze week maar liefst vijf Sinterklaas-reclamefolders in de brievenbus zaten. ‘We kijken alleen maar hoor. En kijken mag toch he?’

Natuurlijk gaan ze wel hun schoen zetten, en gaan ze dus toch iets krijgen: iets functioneel misschien zoals een leuk boek of een nieuwe brooddoos, en snoep. Maar ik moet natuurlijk ook nog een paar echte doe-geschenken vinden. Dat blijkt niet zo gemakkelijk te zijn als verwacht. Ok, een cinemabon is leuk maar niet bijzonder origineel. Verder dacht ik ook aan een weekendje naar de Efteling maar dat kost blijkbaar als snel 500 euro voor één nachtje, en dat is nu toch een beetje boven mijn doorsnee Sinterklaasbudget. Een show van Studio 100 is ook al zo duur.

Flo gaat bovendien (eindelijk, ja ik weet het, het is genant) haar verzameling tuutjes afgeven. Al maanden probeer ik haar voor te bereiden: als jij zonder tuutje slaapt dan krijg je een heel groot en leuk geschenk. Een spectaculair doe-geschenk voor een vierjarige is natuurlijk wel een stuk moeilijker te vinden dan een grote doos speelgoed. Het moet ook nog allemaal een beetje geloofwaardig blijven, zeker voor de oudere zussen. Zelfgemaakte bonnen of pizza-avondjes voor tv zijn dus niet meteen een optie.

Kennen jullie nog leuke uitstap- of doe-ideetjes die zouden passen in het concept?

Sinterklaas

Al jaren leek het mij een leuk idee. Ik zag het zo voor mij. “Ding, dong. Manou kijk jij eens wie er aan de deur staat? Ha, wat een verrassing, het is … Sinterklaas.” Maar zoiets praktisch georganiseerd krijgen, is natuurlijk moeilijker. Gelukkig Maar kruipt de man van onze onthaalmoeder regelmatig in de rol van de goede sint en hij wou ook wel bij ons eens langskomen. Chance 😉

De timing was perfect, zo na de zwemles en net voor we de cadeautjes bij oma gingen ophalen. De meisjes waren gelukkig niet bang, net iets te weinig zelfs om goed te zijn. Flo greep het grote boek vast en wou het niet meer loslaten. Manou en Nina hadden een leuke babbel met Sinterklaas, en vonden bovendien tijd om hem en zijn Piet grondig te onderzoeken. “Heb je dat gezien, hij droeg sportschoenen”, merkte Nina later op. “En zijn baard was zo zacht. Klopt dat wel? Of was hij een hulpsint?”

Gelukkig laat Manou zich niet snel van haar stuk brengen. Vol enthousiasme en zonder ook maar enige twijfel overtuigde zij haar kleine zusje. Eén ding is wel zeker: dit was waarschijnlijk het laatste jaar. Snif.

Politiek correct

Hoe lang duurde het voor u het verschil zag? Veel Nederlanders ergeren zich aan “zwarte” piet. Ze vinden het concept “blanke lieve priester met zijn stout dom zwart slaafje” niet meer van deze tijd. Nederlanders he? 😉

Maar ons Kaatje heeft ook al een paar Sinterklaasliedjes herschreven. Want “’t zal een vreemdeling zijn zeker, die verdwaald is zeker?” en “de roe krijgen”, dat vonden ze bij Heerlijke foto van Auke VanderhoekKetnet ook niet meer kunnen.

Heerlijke foto van Auke VanderHoek, staat vandaag ook in onze krant.

Choco – tof

 

 

Lieve Sinterklaas. Bedankt voor uw bezoekje. De meisjes zijn heel erg blij met hun geschenkjes. Ze vinden trouwens dat ze lang genoeg flink zijn geweest. Nu is het weer tijd voor een beetje ondeugd 😉

8 o’clock #fmsphotoaday

 

8 uur ’s morgens in de Kinepolis in Brussel. Sinterklaas en zwarte piet maken zich klaar voor een lang en zwaar weekend. Vroeger werkte Sinterklaas alleen in de nacht van 6 december.  Daar kunnen de ouders, grootouders, tal van bedrijven en organisaties nu niet meer op wachten.

Gaatjes

In Ecuador (en waarschijnlijk in nog andere landen) is het de gewoonte om meisjes vlak na de geboorte gaatjes in de oren te schieten. “Hoe kan je anders zien aan een baby of het een jongen of een meisje is?” Iedereen doet het daar. Het is eenvoudig. Op die leeftijd beseffen kinderen trouwens niet wat er gebeurt. Er valt iets voor te zeggen.

Maar hier, in België en voor mijn meisjes vond ik het toch geen goed idee. Misschien zouden ze helemaal geen gaatjes willen. Je weet maar nooit met die jeugd van tegenwoordig 😉

Manou heeft lang getwijfeld, vooral uit angst voor de bijhorende pijn denk ik. Nina was wel overtuigd. En dus maakte de meter een afspraak met Sinterklaas. In plaats van een geschenkje kregen de meisjes dit weekend gaatjes.

Manou was een beetje bang maar verder zijn ze erg flink geweest. De gaatjes zitten er in zonder ook maar één traantje. In “mijn tijd” waren knopjes of bolletjes verplicht. Nu mochten ze meteen kiezen tussen verschillende prachtige bloemetjes.

Goh, wat worden mijn dames toch snel groot …

Playmobil speeltuin

Lap. Nina, de Sint en ik waren het net eens geraakt over haar cadeau: de speeltuin van Playmobil. Ik was de doos in verschillende folders tegengekomen. De vele kinderpopjes spraken Nina er aan, en zelf vond ik het ook betaalbaar. Dus reed Sinterklaas naar Droomland, en dan naar de Fun en de Carrefour maar nergens was de speeltuin nog te verkrijgen.

Geen probleem, dacht ik. De Sint is mee met zijn tijd. Die zoekt dat wel online. Tot bleek dat net die speeltuin nergens nog te koop is. Waarom is mij een raadsel maar het kan geen toeval zijn. Wat nu?

Nina heeft al heel veel Playmobil. Voor nog een huis hebben we geen plaats (of geld ;-)). Het is Nina vooral om de kindjes te doen, en om de paardjes. En een manege hebben we ook al, dank u.

In mijn zoektocht kwam ik terecht op de site van Playmobil zelf. Die hebben een online shop maar ook daar was “onze” speeltuin niet meer te vinden. Wel interessant is dat je er veel spullen apart kan kopen: families, een kleine speeltuin, een draaimolen, veulentjes, enzovoort. En zo stelde ik een eigen Nina-pakketje samen. Ze vragen geen verzendingskosten én je krijgt er zomaar een doosje (en cd) gratis bij. Cool. Had ik dat nu eens eerder geweten…

Een brief aan De Sint

Super leuke tip van mijn jeugdvriendinnetje: vanaf 8 november t.e.m. 6 december 2012, kunnen kinderen (en klassen) naar de echte 😉 Sint schrijven.Elk kind dat een brief schrijft of een tekening naar de Sint opstuurt, krijgt een brief en een cadeautje terug. De enveloppen moeten niet eens gefrankeerd worden.

Alle manieren zijn goed om mijn meisjes van bij de televsie weg te houden. Voor Manou is het een ideale schrijfoefening, Nina en Flo kunnen gezellig tekenen. Met dank aan BPost 🙂

Sinterklaas

Hij komt, hij komt. Mijn brievenbus wordt overspoeld met sinterklaasfolders. Het kind in mij bladert daar graag in. Wat ze toch blijven uitvinden, onvoorstelbaar. Toch weet ik nog altijd niet wat gekocht. 3 meisjes, 3 grootouders, meters en peters en thuis moet hij natuurlijk ook nog wel iets brengen.

Ze hebben al zo veel speelgoed maar de Sint kan moeilijk een centje storten op de rekening he? Manou en Nina kiezen graag zelf al wil ik ook hen een beetje sturen. Anders kopen voor we de 2de keer een Playmobil zwembad alleen omdat Nina het meisje in bikini verloren is. Manou is verstandiger en misschien wordt het wel tijd om haar eens de waarheid te vertellen.

Vraag van de dag: op welke leeftijd vertel je een kind de waarheid over Sinterklaas?

Ik wil het natuurlijk niet verpesten, noch voor haar, noch voor haar vriendjes en zeker niet voor haar zusjes. Anderzijds, ze zou het beter van mij vernemen, in vertrouwen, dan dat ze uitgelachen wordt op school. Moeilijk. Ik heb Manou alvast vertelt dat Sinterklaas ook “shopt” en dat hij een budget heeft van +- 85 euro, alles samen. Ze moet dus kiezen én rekenen. En dat ze één groot cadeau kan kiezen maar dat het slimmer is (zeker voor mij én voor de grootouders) dat ze voor 2 of 3 geschenkjes van +- 25 euro gaat.

“Mama, waarom staat er in het boekje dan toch speelgoed van 100 euro en meer?” Tja… 😉