Droom

De zon schijnt gezellig door het raam. Het is een kleine en heel eenvoudige woonkamer, type berghut maar dan in de lente want de deur staat open en in de verte hoor ik de vogeltjes fluiten. Of misschien is het gewoon stil. Ik zit rustig in de hoek, met een boek op mijn schoot kijk ik naar het schaduwspel. Misschien moeten we hier gewoon blijven, denk ik. Die heerlijke rust en zalige zon. Meer heb ik niet nodig.

In de verte hoor ik kinderen roepen. De tv speelt, zoals vaak veel te luid. Het is ruzie. Ik probeer de realiteit nog even buiten te sluiten. Ik open een heel klein beetje mijn ogen en gluur naar de klok. 07:14. Het is weekend. Hel. Niet opgeven. Gewoon blijven liggen. Ogen gesloten houden. Niet luisteren. Vooral niet luisteren. Denk aan de hut. Denk aan de stilte.

‘Mamaaaaaa! Flo giet haar fristi uit in de zetel.’

Mijn wilde avonturen en geweldige heldendaden maken stilaan plaats voor dromen over stilte en rust. Dat noemen ze dan ouder worden, letterlijk en figuurlijk 😉

Nachtmerries

Waarom zou alles verband houden met epilepsie?

Flo stuipt niet meer iedere nacht. Alleen als ze moe is maar sinds ze regelmatig naar school gaat, is toch vrij regelmatig. Ik schat gemiddeld vijf keer per week. Het zijn korte en kleine schokjes, onschuldig volgens de neuroloog.

Toch dacht ik meteen aan een aanval toen Flo ’s nachts plots hevig huilend wakker schoot. Het snikken ging door merg en been, zo ontredderd en angstig zag er ze uit.

Dit is een van de vele redenen waarom Flo nog altijd tussen ons slaapt. Want er kwamen nog huilbuien, en deze keer was ik zeker dat er geen schokjes aan te pas kwamen. Zouden het dan toch “gewone” nachtmerries zijn?

Veel kinderen kampen met hevige nachtmerries. Het stelt waarschijnlijk niets voor. Maar Flo is een vrolijk kind, een durfal op het gevaarlijke af. Hoe kan het dan dat net zij bijna iedere nacht zo ontredderd en angstig wakker wordt? Het kind geeft nog liever haar tuutje af dan alleen te moeten slapen. En tijdens haar slaapt houdt ze een van ons dwangmatig vast. Zou dit echt alleen maar aan de leeftijd liggen? Of is dit haar manier om om te gaan met wat haar het voorbije jaar is overkomen? Of zou er toch een verband zijn met haar aanvallen of met de medicatie?

Ik ben een grote fan van mijn huisarts maar betwijfel of hij ons gaat kunnen helpen. En de neuroloog zien we pas binnen 3 maanden terug. Die mens heeft meer ernstige gevallen te behandelen. En bovendien weet niemand echt wat er zich afspeelt in het hoofd van een ander. Toch?

Nacht EEG

Een kind van 3 jaar een namiddag én avond doen stilzitten, dat is om problemen vragen lijkt mij. Maar genees-kunde gaat voor op alles, zeker op comfort. Dus trok ik vorig week met mijn hyper actieve kapoen toch naar het UZ, naar de slaapkliniek. Ik was voorbereid. Een tas vol snoep en koekjes en speelgoed en … niet te vergeten: de oh zo populaire Ipad vol nieuwe spelletjes en filmpjes.

We moesten er om 15 uur zijn. Ik was, zoals altijd, mooi op tijd. Om 16 uur hingen de draadjes met lijm vast aan haar hoofd. “Maar meten gaan we pas doen als ze slaapt he,” lachte de verpleegster. Flo moet om 23 uur nog medicatie krijgen, en een nachtfles. Voordien slaapt ze eigenlijk nauwelijks, en zeker niet diep. Even snel rekenen: van 16 uur tot – laten we optimistisch blijven – 22 uur, dat 5 uur stilzitten in afwachting van het onderzoek. Hum.

Ahja, en voor de inslapende ouders is er geen eten voorzien. “U kan wel in de cafetaria eten, aan de andere kant van het ziekenhuisdomein. En het kind is moe mevrouw. Misschien moet u ze toch proberen te slapen leggen. Haar even rust gunnen. Gaat u maar.” Ze bedoelen het altijd goed, die verpleegsters maar laten we zeggen dat het geen verrassing was, toen bleek dat Flo al haar draadjes afgetrokken had, inclusief plukken haar.

Al dat werk voor niets. Dat was even balen. Maar verder verliep de test goed. We zijn weer een avontuur rijker 😉