Bedhoppers

Manou en Nina zijn gemakkelijke slapers. Van in het begin lagen ze op hun eigen kamer en beide sliepen vrij snel een volledige nacht door. Het is een kwestie van gewoonte, dacht ik. ‘Wij hebben dat gewoon goed getraind’ 🙂 Niet dat ik zo een structuurmama ben, integendeel. Maar los van de plaats of van het uur: als wij besloten dat het bedtijd was, dan viel daar niet aan te ontkomen.

Dat was tot Flo epilepsie kreeg. Zo vlot het ooit ging, zo moeilijk loopt het nu. Flo’s eerste aanval geschiedde kort nadat ze wakker werd, en de link met slapen is sindsdien de enige constante. De eerste maanden stuipte ze meestal kort na het ontwaken. Nadien was het vooral ’s nachts. Om alles goed in de gaten te houden, sliep Flo tussen ons in. En ook al durft ze nog altijd schokjes te vertonen in haar slaap, toch proberen we haar de laatste maanden in haar eigen bed te doen slapen.

Lastig. Flo slaapt heel moeilijk in. Een echte nachtbeest is het en in haar enthousiasme houdt ze iedereen wakker. Omdat ze niet graag alleen slaapt, hebben we een periode geprobeerd om haar samen met een zusje te leggen. Ondertussen heeft echt iedereen al overal geslapen. Vijf slaapkamers, twee dubbele bedden, een stapelbed en een eenpersoonskamer: de mogelijkheden zijn bijna oneindig.

En dan heb ik het nog niet gehad over Flo’s nachtelijke wandelingen. Want ook slaapt ze tussen mij en een zusje in, toch ontsnapt mevrouw nog vaak. Als ik rond twee of drie uur plots lawaai hoor, weet ik hoe laat het is. Niet alleen sluipt ze alleen naar beneden, ze opent er kasten (of de frigo), ze laat de hond vrij (die dan iets kapot bijt), ze schenkt zichzelf een beker fristi (en laat de rest van de doos leeglopen op het tapijt), enzovoort.

Gebroken nachten, het doet iets met een mens. Iedere avond de eindeloze discussie over wie met wie waar zou slapen, om dat drie uur later toch te mogen opstaan: het werkte zwaar om mijn gemoed. En daarom werden de regels hier sinds dit weekend opnieuw verstrengd.  En nu ligt ze dus vast. A mum’s gotta do what a mum’s gotta do, nietwaar? 😉

Groot bed

Toen ik zondag om middernacht thuis kwam, van het werk, lag Flo nog wakker. Onze ontsnappingsprinses slaapt tegenwoordig een zo een reistentje, met een extra slotje op de rits. “Als je nu flink en braaf bent, haal ik je uit je tent en mag je misschien in het grote bed slapen.” Het moest er vroeg of laat van komen, dacht ik. Het was het proberen waard. Daddy verklaarde me zot maar ja hoor, na amper een paar minuutjes lag ze te slapen. Toegeven: we hebben sinds dit weekend de siësta’s afgeschaft, met oog op 1 september. De avonden nadien liepen iets minder gesmeerd maar ze heeft toch telkens in het grote bed geslapen.

Oh man, wat kijk ik uit naar hét moment dat mijn drie rebels allemaal 1. ’s nachts doorslapen 2. geen pampers meer nodig hebben 3. zelfstandig kunnen eten zonder zich te beschilderen 4. geen middagdutjes meer en 5. in een groot bed slapen zodat ze ’s morgens helemaal alleen kunnen opstaan. Dat ze het eerste uur van hun dag (en het laatste uur van mijn nacht) als zombies voor televisie hangen, zal mij echt een worst wezen. En ja, ik zal die echte babymomentjes ooit misschien wel missen. Maar voorlopig zweer ik bij vooruitgang.

Het einde van de korte en gebroken nachten is in zicht. Jihhaaa 😉

Uitbreken

Heb ik al verteld dat Flo een deugniet is? Iedere dag moet ik nieuwe grenzen stellen, iedere dag verzint ze nieuw omwegen. Het bedritueel is zo een spannende wedstrijd aan het worden. Flo valt moeilijk in slaap. Spelen is zo veel leuker. Ze slaapt nog altijd in een spijlenbedje (aan de voet van ons bed) maar dat is al lang geen hindernis meer. Dus stopte ik haar in een slaapzak maar ze leerde even snel hoe een rits werkt. Dus draaide ik de slaapzak om, met de rits op de rug, en enkele dagen later mocht ik de zak binnenste buiten draaien.

Dat uitbreken is lastig want niet alleen kruipt ze uit bed, ze verzint ook altijd een gevaarlijke of op zijn minst hinderlijke nachtelijke activiteit. De badkamer is haar favoriet. Dan leegt ze alle shampoos of wrijft ze de muur in met tandpasta. Of ze vult de wc met tampons. In de vakantie gaat ze overdag terug naar haar onthaalmoeder maar ook daar heeft ze (op de eerste dag! ) de badkamer eens goed onderhanden genomen.

Het is zover gekomen dat ik Flo nu ’s nachts vastbind. Het was een tip van de onthaalmoeder. Met een touw aan de onderkant van haar slaapzak hangt ze vast aan het bed. Ze heeft al verschillende niet zo stevige touwtjes kapotgetrokken, net als één slaapzak. Maar de huidige combinatie houdt voorlopig al meer dan een week stand, als ze niet met touw en al op ons bed eindigt. Het ziet er een beetje wreed uit maar nood breekt wet.

Binnen enkele weken wordt Flo 3 jaar. Ik hoop echt dat de terrible 2 tegen dan voorbij zijn 😉

Gered

Goedheid bestaat. Super vriendelijke mensen die je nauwelijks kent en je toch zomaar helpen. Onbaatzuchtig. Er is hoop voor deze wereld. Ik moet mijn visie over alles en iedereen herzien. Het leven is mooi.

We zochten dus een babyfoonvideocamera. Dringend. Misschien zou het de nachten leefbaarder maken. Hoop doet leven. Een vriendin uit Deinze had nog zo een ding staan. Maar haar jongste is zo oud als Manou en het spel werkt niet meer. Spijtig. En dan kreeg ik een blogberichtje van Ineken. Dat ik wel haar toestel eens mocht lenen. Ze wou het zelfs komen brengen. Wat een service. En neen het is niet dat in Ineken persoonlijk ken. Ik lees haar blog en zij die van mij maar op straat zouden we elkaar niet herkennen. Het hield haar niet tegen.

Gisteren van 21.45 stond ze voor de deur, met een prachtig zo goed als nieuw camerababyfoon in de hand. Ik heb het ding meteen aangesloten en het werkte perfect. Er zat geen handleiding bij maar eenvoudiger kon niet. Zou die camera wel werken in het donker? Ja hoor, op het scherm verscheen een geweldig herkenbaar nightvisionbeeld. Ideaal!

Deze nacht ben ik niet moeten opstaan. Bij twijfel duwde ik even op de knop en dar lag ze, rustig en wel. Tot daddy deze ochtend iets raars hoorde. Ik keek en zag… een grote knuffelbeer. Vanaf nu gaan de teddy’s dus een andere slaapplaats moeten zoeken. De kleine ochtendopstoot hebben we niet kunnen vermijden maar dankzij het cameraatje heb ik toch goed kunnen slapen. En dat maakt een wereld van verschil.

Bedankt Ineken !