Gisteren gleed ik naar huis. Dat ze op de E40 niet gestrooid hadden, vond ik raar maar niet onoverkomelijk. Het was rustig toen ik van Brussel naar Gent reed, en dat op zich vond ik al goed nieuws. Want het echte probleem is niet de sneeuw. Het gevaar, dat zijn de andere automobilisten.
Begrijp me niet verkeerd. Ik vind mezelf geen bijzonder goede chauffeur. Mijn rijbewijs haalde ik op mijn 18 jaar, en ik doe sindsdien gemiddeld 30 tot 45 duizend kilometer per jaar. Ik heb dus wel een beetje ervaring. ’s Nachts rijden, in de regen of in de sneeuw, door Brussel of Parijs, naar de zee, naar Nederland of de Alpen op: er zijn weinig wegsituaties die mij afschrikken. En daar gaat het uiteindelijk vaak om: angst. Ja, ik ben voorzichtig, ik probeer ongevallen te vermijden maar bang ben ik nog maar zelden.
Dat was gisteren bij velen duidelijk wel het geval. Ok, er ligt sneeuw op de weg maar te traag rijden, is nergens voor nodig. Integendeel. Zo verplicht je andere om op het derde baanvak, waar er nog echt veel sneeuw ligt, je voorbij te steken.
Dan komt er een vrachtwagen aan, en zie je de angstige chauffeur dubbel panikeren. Toegeven: van het inhaalverbod bij regen en sneeuw hebben zij duidelijk nog nooit gehoord. Maar truckers hebben doorgaans veel wegervaring. Bovendien slippen zij een stuk minder snel dan personenwagens. En de ene auto is bovendien de andere niet. Gisteren gleed ik naar huis met mijn nieuwe Dacia. Deze ochtend ging het een stuk vlotter met mijn vader zijn 4*4 met winterbanden.
En zo zie je dat slecht weer de autostrade hiërarchie herverdeelt. Plots rijden de bmw’s (want die hebben achterwielaandrijving) stapvoets en uiterste rechts en vliegen vrachtwagens ons links voorbij. Het is eens iets anders 😉
Achter de camera 