Less is more

Als kind heb ik dagen, weken en uiteindelijk waarschijnlijk maanden met de Playmobil gespeeld. Zelfs in de eerste jaren van de middelbare school speelde ik nog regelmatig, in tegenstelling tot veel prepuberen lagereschoolkinderen tegenwoordig. Maar dat ik als vijvendertig jarige opnieuw uren op mijn knieën moet doorbrengen tussen de figuurtjes, om voor mijn meisjes alles weer mooi te zetten is toch echt een brug te ver.

We hebben gewoon te veel, te veel Playmobil en te veel poppen en te veel knutselmateriaal en te veel boekjes en te veel van alles. Ooit trok ik nog naar de speel-o-teek met manou. Nu kan ik er gemakkelijk zelf een beginnen. Drie verjaardagsfeestjes per jaar, met telkens vijftien tot twintig genodigden. En dan is er nog kerstmis en Sinterklaas. Bovendien ben ik te zuinig lees gierig om veel speelgoed weg te gooien. Er komen hier zo veel kinderen over de vloer dus het zal nog wel van pas komen, denk ik dan.

Het gaat mij trouwens niet alleen om de eindeloos gevulde dozen of om de rommel. Omdat er zo veel speelgoed beschikbaar is, gaat het ook sneller kapot. Kinderen willen spelen en ze krijgen van mij ook die vrijheid. Maar na een lange werkdag nog maar eens vijf puzzels uit elkaar vissen of plasticine van de grond schrapen daar heb ik echt geen zin meer in.

Gisteren liep mijn emmer over. Mijn besluit stond vast: zo kon het echt niet verder. Rustig kondigde ik mijn nieuwe huisregel aan de meisjes aan: drie kwart van het speelgoed moet weg, niet in de vuilnisbak maar naar de zolder of achter slot en grendel. Af en toe kunnen we het speelaanbod veranderen maar wat een jaar stof ligt te verzamelen moet definitief weg. Drama. De dames waren boos en later verdrietig. Afscheid nemen doet pijn, dat besef ik wel. De hele avond heb ik dozen gevuld. Drie cuverboxen bleven er over: één Playmobilhuis met mobilhome en accessoires, een poppenbuggy, een grote doos figuurtjes en auto’s en een stapel boeken. Dit weekend neem ik de knutselkasten onder handen, wat een stuk moeilijker zal worden. En volgende week zijn hun kamers en de speelkamer aan de beurt.

‘Mama, wat ziet de speelput er mooi uit. ‘ Na het gemekker van gisteren was ik blij dat ook zij inzagen dat minder meer betekent. En dus belde ik alvast naar Sinterklaas: ‘Lieve Sint, riskeer het niet om dit jaar ook maar één stuk speelgoed bij ons af te leveren. Wij zouden veel liever een weekend naar de Efteling gaan, een avond naar de cinema of met het hele gezin naar het subtropisch zwembad. Die activiteitenbons wegen bovendien veel minder zwaar. Zwarte Piet (en ik) zullen u heel dankbaar zijn.’

Happy bubble

Zwembadspeelgoed gaat nooit lang mee en dat is jammer. Mijn drie meisjes zijn soms deugnieten maar veel wegen ze niet. En toch overleeft een gemiddelde luchtmatras of krokodil (uit de Action) zelden de zomer. Daarom besloot ik om te investeren in degelijk waterzitzak, de happy bubble. De naam alleen gaf mij een vakantiegevoel.

Het is een mooi object, vind ik. En hij zit gemakkelijk. Groot was dus mijn ontgoocheling toen bleek dat de naden van de hoes losten. We waren er nochtans zorgzaam mee geweest. Ik mailde de product maar die maakte mij er toch op attent dat wij zo even met vijf personen in de zitzak hadden gezeten. Dat had hij zelf kunnen zien op mijn blog. 😉

Die twee minuten voor de fotoshoot tellen niet mee, vind ik. Daar zou de happy bubble toch moeten tegenkunnen en dat vond de tegenpartij blijkbaar ook. We kregen een nieuwe hoes. Joepie! En binnen enkele dagen gaat de zon terug schijnen. De pret in eigen land kan dit jaar niet meer op.

 

Spelen

Het speelgoed van een ander is altijd veel toffer 🙂

Potje breken

Vorige week ontdekte ik in een reclamefoldertje een erg leuk paddestoeltafeltje met twee bijhorende paddestoelstoeltjes. In onze tuin hebben wij een kleurrijke en vrolijke kinderhoekje en die paddenstoelen zouden daar perfect passen. Bovendien kan ik ze ook goed gebruiken als foto-accessoire. Bob moest tot in Lokeren rijden voor het laatste setje.

Tafel en stoeltje zijn gemaakt uit steen. Heel mooi maar breekbaar. Manou en Nina zijn nogal plichtsgetrouw. Hen gaan die paddenstoelen wel overleven. Maar in de zomer komen hier heel veel kinderen spelen, waaronder verschillende hevige en wilde exemplaren. Vooral jongens hebben een soort vernielzucht die ons vreemd is, maar ik ken ook genoeg overactieve meisjes zoals Flo. Voetje van de grond spelen op dat tafeltje, er op dansen of springen, het geheel ‘even’ verplaatsen of zo een stoel gebruiken als schild: ik kan wel duizend manieren verzinnen hoe dat setje kapot kan.

Ik kan het inbetonneren, dan kunnen ze het alvast niet meer verplaatsen.
Maar dan kan ik het niet meer gebruiken als fotoprop.
Je kan het ook gewoon bewaren voor in je studio.
Maar ik kocht het voornamelijk voor in de kinderhoek.
Ouders van de brokkenmaker moeten het maar betalen.

Dit was het laatste setje. Terugkopen zit er niet meteen in. Bovendien weet je hoe dat gaat. Ieder feestje gaan hier verschillende dingen stuk. Ballen verdwijnen, zwembadspeelgoed loopt leeg, stoetjes breken af, verkleedkleren scheuren: geen kind dat ooit schuld bekent. Speelgoed is bovendien gemaakt om mee te spelen.

Ooit kocht ik 10 lichtzwaarden die ik gebruikte om te schrijven met licht (een foto trucje met een trage sluiter). Mijn meisjes vechten niet met elkaar; ze gebruikten die dingen als lichtstok. Maanden slingerden hier verschillende zwaarden, zonder incidenten. Eén namiddag een paar jongens op bezoek en de helft moet er aan geloven. Ongelukken gebeuren, echt erg is dat niet maar eerlijk: leuk is anders.

En paar dagen na onze aankoop, zijn we zelf te gast bij vrienden. Een gezellig zondagnamiddag, ouders drinken een glaasje cava en de kinderen spelen overal een beetje. “Mama. Mijn kroon is kapot.” Wie wat waar is weer onduidelijk. “Het is niet erg. Het was geen dure kroon, we hebben er nog. Geen probleem.” Natuurlijk is het niet erg maar ik herken het scenario, en het gevoel. Daarom kocht ik deze week een nieuwe kroon. Geven is altijd leuker maar dit is natuurlijk een erg gemakkelijk verhaal. Moest de Wii plots de geest geven, zou de situatie veel ingewikkelder geweest zijn.

Kinderen en hun speelgoed

Gabriele Galimberti fotografeerde overal ter wereld kinderen met hun favoriete speelgoed.

Super leuk idee. Het zou ook tof zijn om dat ieder jaar te herhalen met je eigen kinderen. Bij Nina zou het nu vol Playmobil liggen. Manou zou een paar knuffels, de Ipad, een schrijfbord, papier en stiften naast zich hebben. En voor Flo denk ik aan onze kabouters, een loopautootje, en bal en een berg tuutjes. 😉

Wat te doen met strontweer?

Af en toe ontdek ik nog altijd nieuwe leuke blogs zoals deze. Zelf ga ik nooit tijd hebben om zo regelmatig (en zo arbeidsintensief) te knutselen maar ik heb dan ook drie kinderen 😉

Er staan een paar erg leuke knutsel- ideetjes op deze site, zoals zelfgemaakt badverf, eetbare juwelen, boterhammen schilderen en kleurwaterspelletjes. Indoorzandbakken en raamschilderen ga ik wijselijk aan mij laten voorbij gaan. Kwestie van mijn deugnieten geen verkeerde dingen aan te leren, of mezelf niet op te zadelen met nog meer kuiswerk.

Bijkomende vraag: waar koop je voedingskleurstoffen?

Foto Froeliesjes

Tipje: badverf

Schilderen is leuk, zelfs voor de mama als er geen opkuis aan te pas komt. De voorbije vakantie hebben wij veel plezier beleefd aan de verfzeep van de Hema. Echt wassen doet de zeep niet maar de verf houdt ze lang bezig (tot het water afgekoeld is) én laat geen sporen na.

 

Koop eens een virus

Een zenuwcel of een vieze bacterie kan ook. Of mijn meisjes de knuffels leuk zouden vinden, betwijfel ik. Maar educatief zijn ze zeker.

Leuk tip voor ziekenhuizen trouwens. De meeste schenken kinderen na een prik of een operatie een beertje of een geschenkje. Een schattig zacht knuffeltje in de vorm van de (hopelijk verholpen)  onderliggende aandoening, is origineler en leerrijker 😉

Wij gaan dus voor een paar zenuwcellen en een wasmand vol snotbacteriën en griepvirussen.

http://www.giantmicrobes.com

Emily

 

Emily is kwijt. Dat was te verwachten. Honderdduizend keren heb ik Nina gewaarschuwd maar het moest er toch ooit van komen. Ze nam haar favoriete playmobilpopje overal mee, tot het in een binnenspeeltuin van helemaal boven na beneden viel.

Nina vond haar vriendinnetje terug, in de catalogus 🙂 . Gelukkig zit het meisje in een kleine doosje, van “amper” 9 euro. Vandaag heb ik 5 speelgoedwinkels mogen afdweilen, zonder resultaat. Natuurlijk heb ik Nina proberen paaien met een ander kindje maar zo snel laat mijn dochter zich niet afschepen.

Uiteindelijk bestelde ik het speelgoedje online, bij Bol.com. “Voor 22 uur besteld, morgen geleverd.” Laten we nu hopen dat ze hun belofte nakomen. Anders gaat het hier een lang weekend worden.

Something I held #fmsphotoaday

Een kind of twee, wasmanden, speelgoed, boodschappen, een camera met of zonder tas, … Ik heb mijn handen altijd vol, letterlijk en figuurlijk. 😉

Choco – tof

 

 

Lieve Sinterklaas. Bedankt voor uw bezoekje. De meisjes zijn heel erg blij met hun geschenkjes. Ze vinden trouwens dat ze lang genoeg flink zijn geweest. Nu is het weer tijd voor een beetje ondeugd 😉

Tipje

Op ons Sinterklaaslijstje stond een in te keuren huisje. Dat had ik gezien in de Popcornwinkel van Ideekids. Flo was er meteen weg van. 45 euro voor een huis van karton is natuurlijk niet echt goedkoop. Maar als ze het willen vol kleuren, gaan ze daar toch een tijdje mee bezig zijn. Vandaag botste ik toevallig op een gelijkaardig huisje in de Lidl, voor 9,80 euro. Ok, de layout is iets minder hip maar voor dat prijsverschil ben ik wel tot enige compromis bereid 😉

 

Leuke tip van Ideekids: als het vuil of vol staat, kan je het gewoon overschilderen.

Popcorn in Melle

Kent u ideekids? Die organiseren in schoolvakanties originele kinderkampen, overal in Vlaanderen. Ik ken die mensen al lang, heb al geregeld foto’s voor hen gemaakt en zowel Manou als Nina vinden hun kampen geweldig.

Ideekids en Ideefiks hebben ervaring met kinderen, veel ervaring. En daarom organiseren zij voor de eindejaarsperiode een en popupstore, een tijdelijke winkel voor grote en kleine kinderen.

Gisteren trokken we er met het hele gezin naar Melle, mijn hometown. Ik had nochtans mijn Sinterklaasinkopen al gedaan. Maar ik was nieuwsgierig, u kent dat wel. De popcornshop bleek een aanrader, vooral voor wie “niet weet wat gekocht” en op zoek is naar “iets anders”. Grootouders, meters en peters, tante en nonkels en vrienden van: natuurlijk kan je voor het gemak kiezen, en gewoon aan de ouders vragen wat de kleine wilt krijgen (en of ze het zelf niet willen kopen, dat je het wel zal betalen).

Maar het is veel toffer en origineler om zelf iets te verzinnen. En dan is de popcorn store een zaligheid. Ideekids weet wat kinderen leuk vinden. Een gezelschapspel bijvoorbeeld vind ik altijd een tof (en betaalbaar) geschenk. Maar het is moeilijk in te schatten welk spel thuis echt een hit zal worden. Hier maken zij alvast een selectie. Je vindt er ook veel originele gadgets, genre Fab. En ok, je moet er voor naar Melle rijden maar de winkel bevindt zich naast de R4, én je kan parkeren voor de deur.

Kinderen krijgen er echte popcorn. Dat op zich vonden mijn meisjes al geweldig, zelfs Flo. Die kapoen kreeg ik bij ons vertrek trouwens niet meer uit het in te kleuren kasteel. Volgende week komt Sinterklaas er op bezoek, de echte. Misschien ga ik dan nog eens terug. Al zit er natuurlijk een addertje onder het gras: ik kan moeilijk een verrassing kopen terwijl zij er staan op te kijken. 😉

Wie interesse heeft: ik mag 5 waardebonnen ter waarde 10 euro weggeven. Wie?

Levensgrote babypop

Poppen zijn doorgaans 30 cm groot. Er bestaan kleinere varianten en er bestaan natuurlijk ook grotere poppen die dan kunnen lopen of staan. Toch zocht ik al even naar een babypop van ongeveer 50 cm. Ze bestaan, dat herinner ik me nog van uit mijn eigen kindertijd. Maar ik kon er maar geen betaalbare vinden. In Retiff, dat is geen speelgoedwinkel maar een shop voor winkelinrichting, kan je ze kopen voor 30 euro (blank of zwart).

En toevallig kregen mijn meisjes gisteren een levensgrote babypop cadeau van onze babysit. Zij was de pop een beetje ontgroeid. Dat item mag ik dus al schrappen voor de Sint. De kinderen waren in de wolken. Want wat is er zo leuk aan een grote (ik denk 60 cm) pop? Dat je ze echte babykleren kan aantrekken. Poppekleren kosten vaak veel geld, zeker in vergelijking met de vierkante meter stof dat er in kruipt. En dat terwijl ik hier nog veel oude maar echte babyspullen heb liggen. Ook in de kringloop vind je veel babyspullen voor 0,5 en 1 euro. Een aanrader dus 😉

Favoriet

Sommige kinderen hebben een lievelingsknuffel, die ze overal meenemen en niet kunnen missen. Nina heeft playmobilfavorietjes. Eerst was er ‘Emily’, een meisje met een groen truitje en blonde haartjes. Ondertussen zijn het er een hele reeks, vooral kindjes en een paar paardjes. Nina neemt ze overal mee.

Emily staat nog altijd op nummer één en woont als het ware in de palm van haar hand. Ze gaan mee in bad, in bed, op de fiets en zelfs naar school. Veel buitenstaanders merken het niet eens. Tot Nina valt of iets heel onhandigs doet. Hoe komt dat nu toch? Tja, fietsen of klimmen of tekenen of eten of zwemmen of tandenpoetsen met één of twee playmobilfiguurtjes in je hand, is natuurlijk niet zo handig. 😉

Poppen

Flo is een poppenmadam. En het is niet dat het kind hier geen poppen heeft of zo, maar ze moet al zo veel afdragen en hergebruiken van haar zusjes. Het is haar verjaardag en ik heb heel veel zin om haar eens goed te verwennen. Ze krijgt een goedkope poppenwandelwagen maar daar hoort toch ook een nieuwe pop bij, dacht ik zo. En we hebben veel goedkope babypoppen maar ze mankeren allemaal iets: de ene heeft beschilderde wangen, de andere mist wimpers en bij nog eentje gaat een van de ogen niet meer open. Tijd voor iets fris. Levensechte boorlingen hebben we genoeg. Deze keer zocht ik een mooie pop met haar.

– Mama, we nemen deze.
– Maar dat is weer zo een babypop. We zoeken er eentje met haar. Dat is toch leuk.
– Ja, maar deze ruikt zo lekker.

Ha, die geur. Corolle maakt mooie dure poppen, maar ik moet toch ook toegeven: die geur, daar doe je het gewoon voor. In de winkel vond ik mijn zin niet, en dus zocht ik online. Dat is veel productiever. Ik heb lang getwijfeld tussen zo een Götz (ook bekend) en een Corolle exemplaar. Ik vond het blondje met haar mutsje eigenlijk mooier maar heb uiteindelijk toch gekozen voor de geur (en voor Kleine Zebra, want ik weet dat die op tijd gaan leveren).

Rommelmarkt

Mijn mama liet na haar overlijden een huis vol gerief achter. Weggooien vond ik zonde en opkopers zijn zo onpersoonlijk. Ik kon onmogelijk alles meenemen en dus besloten Bob en ik om ons in te schrijven voor een rommelmarkt. Het leek mijn kers vers lief toen een raar idee maar hij kreeg al snel de smaak te pakken. Dat kopen en verkopen, onderhandelen, dolen en kletsen: Bob is een geboren verkoper.

Mijn doel was om zo snel mogelijk zo veel mogelijk gerief te versassen. Maar mijn verkoper kan er maar geen genoeg van krijgen. Na de inboedel van mijn ouders is nu ook die van mijn schoonouders aan de beurt, en zelf verzamelen we ook nog veel brol.

Dus rommelmarkten we sindsdien ieder jaar, liefst op een populaire en gezellige markt. Bij vorige edities stonden we telkens op de jaarmarkt van het Prinsenhof. Dit jaar zijn ze er aan het werken en moesten we verhuizen naar het patershol. Jaren geleden kon je op het laatste moment nog inschrijven en je plaatsje zelf kiezen. Ondertussen wil blijkbaar iedereen af van zijn rommel en is het lobbyen bij de dekenij.

Nu zondag staan we in een zijstraat van het patershol, in het Drongenhof (straatje waar de fietser inrijdt, nummer 34). Kom zeker eens langs. Het wordt vast erg gezellig. De blauwe kiosk maar dan gratis 😉 Mijn marktkramer zorgt voor een aperitiefje en ondertussen verleidt hij tot het kopen van één van mijn leesboeken (allemaal recente en spotgoedkoop), afgedankt speelgoed of andere rommel 😉 Iedereen welkom!

Playmobil en Delhaize

Nieuw werk van daddy. Stopmotion.

I like it 😉