Belonen is efficiënter dan straffen. Dat kan ook met een lief woordje of een knuffel, maar stickers zijn concreter en dus duidelijker. Het systeem heeft zijn verdienste al meermaals bewezen, en onbewust zijn wij dus geëvolueerd naar een echte stickerfamilie.
Ieder kind heeft zo zijn pijnpuntjes. Manou leest niet zo graag, en zeker niet alleen. Nina is erg gevoelig voor constipatie. Tandenpoetsen, lief zijn voor de zussen, spontaan de tafel helpen afruimen, speelgoed sorteren en opruimen, voortmaken ’s morgens, stoppen met jammeren of huilen, … Water drinken ze allemaal te weinig, zeker op school. Moeilijke groeten eten zonder zeuren, zoals spruitjes, brengt ook op.
Manou spaart voor een Ipad, Nina voor een playmobilschool. Ik vind zo stickerbladen een geweldige uitvinding. Kinderen leren werken naar een resultaat en als ouder beschik je over een geweldig chantagemiddel. Zij leren hun best doen, wachten, uitstellen en verantwoordelijkheid nemen. En onrechtstreeks leren ze ook omgaan met geld. Zo krijgt Manou 5 euro per 30 stickers. Voor haar 300 euro dure Ipad kan kopen, gaat ze dus nog hard moeten werken. 😉
Maar soms vraag ik mij af of wij niet te driftig stickeren. Voeden we de meisjes zo niet op tot fanatiek couponing en dat terwijl ik zelf zo een hekel heb aan al de spaar- en getrouwheidskaarten ;-).
Achter de camera 