Garantie?

Enkele jaren geleden liet een onschuldige omstaander per ongeluk mijn kostelijke fotolens vallen. Boem, duizend scherven en dus onherstelbaar kapot. ‘Maak u geen zorgen. Ik ben verzekerd.’

De lens was drie jaar oud maar die dingen verslijten eigenlijk nauwelijks (tenzij je ze natuurlijk van de trap laat vallen). Jullie willen niet weten hoe weinig geld ik nog van de verzekering gekregen heb, om te wenen. Sindsdien heb ik een natuurlijk wantrouwen tegen verzekeringen.

Natuurlijk is een familiale een goed idee. Maar als je kapoen morgen met de iPad van vrienden het zwembad in duikt, ben je er aan voor de moeite. Twee dagen na aankoop is hij nog maar half zo veel waard en dan heb ik het niet eens over de franchise. Zelf een nieuw exemplaar kopen, komt vast goedkoper uit. Tenzij de kleine per ongeluk op de oprit de Jaguar van die vriendenperte totale zou rijden, maar ook dan heb ik mijn twijfels (autoverzekeringen komen volgens mij niet tussen als je geen rijbewijs hebt, en dan nog).

Twee jaar staat mijn cameraatje onder garantie. De aan- en uitknop deed van in het begin moeilijk maar veel zin om mijn toestel lang kwijt te spelen had ik niet. Toen hij echt de geest gaf,kon ik niet anders dan hem naar de hersteldienst op te sturen.

Enkele dagen later kreeg ik een onvangstmail met een toestandsbeschrijving. Ik heb het toestel de voorbije zes maanden intensief gebruikt dat is waar maar is dat niet de bedoeling? Krassen op kweetniet hoeveel plaatsen, aldus de beschrijving. En ‘tekenen van impact’ ook al ben ik zeker dat ik hem nooit heb laten vallen.

Natuurlijk hebben ze hem niet hersteld onder garantie. Volgens de firma zat er vocht onder de knop. Het toestel is nooit in bad gevallen en ik zou bij god niet weten waar dat vocht vandaan komt. Maar België is een regelmatig land.

Dat ze hem niet herstellen is jammer. Wat mij meer stoort is de broosheid van die dingen. Jaren gelden kocht ik een waterdichte compact camera voor de prijs van een gewoon exemplaar. Uiterlijk zie je het verschil nauwelijks maar hij is na intensieve tests echt  stof-, water- en valproof.

Waarom beschermen fabrikanten niet alle gsm’s, ipad’s en camera’s op die manier? Onder water heb ik ze niet nodig maar toestellen van meer dan vierhonderd euro (die je bovendien dagelijks gebruikt) zouden toch tegen een stootje moeten kunnen. Niet?

Morgen worden mijn schat en ik herenigd maar over het merk en het model ga ik niet meer bloggen 😉

Bling bling

“Oh mama. Kijk zooo mooooie stofje, in het geeeel, mijn lievelingskleur. Mooooi.”

Je kinderen meenemen naar de stoffenwinkel is altijd een risico. Maar verkleedkledij is heel snel gemaakt, dacht ik. Dus kocht ik een meter gele bling-bling stof, en later nog een meter groen en roze. Ik knipte er een lang kleed uit, in één stuk. Alleen de zijkanten moest ik nog naaien: per kleedje twee rechte stroken van pakweg 50 cm. Een makkie, zo leek het.

Na 20 centimeter begon mijn machine plots raar te doen. Eerst bleef mijn bovendraad springen, dan werden de steken plots zo groot en uiteindelijk leek hij gewoon niet meer te naaien. De naald ging op en neer maar de draad weigerde mee te gaan. Stress. Ik werk met een goedkoop toestel, uit de Lidl, en bovendien heb ik niet zo heel veel ervaring. Misschien was het de naald, of een of andere instelling. Of misschien was mijn spoel vuil en knelde er ergens iets.

Wat hooguit tien minuten zou duren, werd plots een dagtaak. Ik heb mijn toestel helemaal uit elkaar gehaald. Na uren prutsen en vloeken en proberen en opnieuw en opnieuw, gaf ik het op. Mijn machine is kapot, zuchtte ik. “Dat heb je met die goedkope toestellen. Koop u toch gewoon een nieuw. Je doet dat toch graag naaien?”

Ik twijfelde want ja, iedereen verklaart me gek me mijn Lidl-toestel maar eigenlijk ben ik daar prijs-kwaliteit erg tevreden van. Rond de 70 euro heb ik het ding ooit betaald. Wat zou een duurder toestel meer kunnen? Ik weet bovendien nog altijd niet of ik naaien wel echt zo super leuk vind.

Voor kleine hebbedingetjes en rokjes en tasjes en verkleedkledij is het tof. Maar ondertussen heb ik ook al begrepen dat kleren kopen uiteindelijk nog altijd goedkoper is. Is het dan wel een goed idee om mijn een nieuw naaimachine te kopen van meer dan 300 euro? Ik zou dat geld dan liever geven aan een goedkope overlock. Dus reed ik naar de mediamarkt en naar de carrefour, op zoek naar een nieuw goedkoop basismodel maar ik vond niets deftigs.

“Zal ik vragen aan Meter of ze die kleedjes voor u afwerkt, dan kan je de komende weken rustig op zoek gaan naar een nieuw toestel.” Soms heeft hij goede ideeën, die man van mij. En wat bleek? Haar toestel bleek plots ook vast te hangen. Het ligt dus toch aan de stof. Jullie zijn gewaarschuwd 😉

Pimp je trampoline

Het zijn lelijke dingen die trampolines, van in het begin.

De bloemetjes langs de veiligheidspalen hangen er al even. Pijnpuntje bleef de beschermrand. Na twee zomers én winters was die erg versleten. Aan de ingang van onze trampoline scheurde de stof volledig, zoals bij veel mensen trouwens. Mijn eerste idee was om een nieuwe hoes te bestellen, maar die kostte blijkbaar de helft van een voledig uitgerust nieuw exemplaar. Zonde.

Ik had nog een paar oude geleefde tafellakens liggen, in kunststof (van bij de Ikea aan 5 euro per lopende meter). Ok, ik heb me wel mispakt aan de hoeveelheid: ik dacht dat ik met 2 oude lange stukken stof meer dan genoeg zou hebben, maar er kruipt heel veel stof in de omtrek van zo een ding. Maar goed: met 10 euro extra stof en een beetje tape ziet onze trampoline er een stuk beter uit. Nu hopen dat mijn constructie  houdt.