Hij blaft

Naast ons woont een jonge kerel met een rottweiler, op een appartement. Meermaals per dag laat hij zijn hond uit, wat onze Tuc zot maakt. Bij andere voorbijgangers horen we Tuc nooit maar voor die rottweiler blaft hij Oostakker bij elkaar.  Het grappige  is dat die grote stoere hond nauwelijks reageert terwijl  Tuc uit zijn dak gaat.

Vorig week sprong ik snel binnen bij de huisarts op de benedenverdieping van het appartementsgebouw.  Met al onze medische zorgjes kennen ze ons daar goed. Ik schrok dan ook hard toen mij kordaat gevraagd werd om ‘iets te doen aan de hond’.

Eerlijk waar: ik heb zelf ook en hekel aan honden die eindeloos blaffen, die bij iedere voorbijganger zich moeten laten horen. Als het aan mij lag blaften honden nooit, net zoals kinderen zo weinig mogelijk huilen. Het zijn fysiek ergerlijker geluiden. Dus ik begrijp die mensen wel. Echt. En toch.

Hoe kan ik hem in godsnaam laten ophouden met blaffen?  Stel hier alstublieft geen balfband voor, want die zijn dieronvriendelijk. En de honden laten kennismaken, hebben we ook al  geprobeerd. Wat dan? Ik zoek naar een oplossing, ook al heb ik eigenlijk genoeg andere zorgen aan mijn hoofd.

En net daar wringt het schoentje. De situatie zorgt voor stress, vel stress. De ‘klacht’ is uitgesproken.  Onze vrijheid eindigt waar die van een ander begint. Niet Tuc maar ik ga tegenwoordig uit mijn dag als die rottweiler (of een van de patiënten) buiten komt.  En of dat op vlak van geluidsoverlast beter, valt nog te bezien 😉

Eclips

Als ik me grieperig voel, wacht ik eerst een paar dagen. Vaak gaat het vanzelf over. Maar als de hoofdpijn of koorts aanhoudt, ga ik naar de dokter. Voor mijn mentale gezondheid redeneer ik net zo. Enkele weken geleden maakte ik een afspraak maakte bij Eclips, het centrum voor geestelijke gezondheidszorg in Gent. Niet dat ik aan de rand van de afgrond sta, of depressief ben. Toch voel ik dat de boog net iets te vaak heel gespannen staat.
Jij? In t-h-e-r-a-p-i-e? Het is een beladen woord voor een acht gesprekken (en dat is het maximum waar ik recht op heb, want anders is dat jamemr genoeg schandalig duur). De blikken van kennissen verraden hun achterdocht. Misschien vinden ze vooral mijn openheid raar. Daarom schrijf ik het hier nog eens neer, om het taboe misschien een klein beetje te doorbreken. Hulp vragen is geen schande, integendeel.

Het leven is niet altijd gemakkelijk. De combinatie van (meer dan) voltijds werken, drie zorgkindjes en een partner een dik medisch dossier, een kangoeroewoning, school, naschoolse activiteiten, vrienden, hobby’s, reizen, … Soms is het gewoon heel erg veel. Dan loop ik moe, lastig en prikkelbaar. Is dit nu wat ik wil? Ben ik goed bezig? Ga ik dit ritme wel volhouden?.

Net als bij een gewone dokter weet ik vaak op voorhand hoe het gesprek zal lopen, en wat ze zullen voorschrijven. Toch is het goed om even stil te staan, om al je frustraties te ventileren en jezelf in vraag te stellen. Ik zie trouwens veel mensen rond mij die ook deugd zouden hebben van een helpend hand, een objectief luisterend oor, een heldere en eerlijke kijk op de situatie en op jezelf. Relaties die langzaam verzuren, vrouwen die overlopen van complexen, ouders die hun scheiding overcompenseren, mannen en vrouwen die vluchten in hun werk of in een affaire en al die eenzamen.

Soms wou ik dat ik beter was. Geduldiger (ten opzichte van mijn kinderen), liever (voor mijn vrienden), zachter (voor mijn lief), rustiger, slimmer en tegelijkertijd ook milder met mezelf.

Een eigen huis, een plek onder de zon,
en altijd iemand in de buurt die van me houden kon.
Toch wou ik dat ik net iets vaker,
Iets vaker simpelweg gelukkig was.
Het gesprek heeft me doen beseffen dat de medische omstandigheden toch doorwegen, én dat we het al bij al zo slecht nog niet doen. Het heeft me ook heeft me ook gemotiveerd om iets leuks voor mezelf in te plannen, een oplaadmoment. Dat ga ik binnenkort dus ook doen, samen met deze leuke madam.

Beloningskaarten

Stickers plakken en bolletjes kleuren, we proberen het regelmatig en met wisselend succes. Het probleem is dat je toch moeilijk voor alles een beloningsysteem kan uitwerken? Want er is veel (tot heel veel) dat ik mijn meisjes stilaan zelf (en zonder het te vragen) zouden moeten doen. Speelgoed opruimen, dopjes op de stiften, toilet doortrekken, pyjama aan het haakje, schoenen in de schoenkast, grondig tandenpoetsen, tafel afruimen, met mond toe eten, enzovoort.

Het lijkt allemaal evident maar om een duistere reden lukt het vaak niet. Hoe ouder ze worden, hoe meer ik mezelf hoor klagen en zagen, vooral ’s morgens als we onder tijdsdruk staan. ’s Ochtends sta ik er nu alleen voor en dan drie kinderen eten geven, zelf iets eten, medicatie geven, boekentassen maken, brooddozen vullen, vers fruit snijden, agenda’s tekenen, tafel afruimen, hond buiten laten, iedereen in de badkamer krijgen, gepaste én geliefde kleren kiezen (een uitdaging), napoetsen, haren vlechten, mezelf wassen en aankleden en iedereen op tijd in de auto krijgen: ik probeer rustig en vriendelijke te blijven maar vaak loopt mijn emmer toch over.

Het grootste probleem is tijd. Zo kreeg ik heel veel leuke brooddoos ideetjes maar waar halen die andere mama’s daar in godsnaam de tijd voor? Ik ben al trots als ik tijd vind om ’s morgens pannenkoeken te bakken zodat ze geen twee keer boterhammen moeten eten. Met drie kinderen boodschappen doen in de Colruyt gaan vind ik biivoorbeeld ook geen probleem, tenzij je binnen de 30 minuten buiten moet zijn met een volle kar. Kuisen werkt therapeutisch behalve als ik telefoon krijg van mijn schoonma dat ze binnen het half uurtje eens binnenspringt. En samen knutselen is gezellig, behalve als je de opdracht pas ’s morgens bij het ontbijt ontdekt (en het huis proper moet liggen voor de oppas).

Manou doet hard haar best om mij te helpen maar met mijn twee jongste rebels heb ik nog veel werk. En daarom voer ik dus toch opnieuw een paar beloningskaarten in. Op deze link vond ik er leuke, ook voor mezelf. Veel pedagogische tikken geef ik niet maar een beetje meer geduld kan zeker geen kwaad 😉