Gezond

‘Zin om deze week iets te gaan eten?’, sms ik haar.
‘Graag maar ik ben aan het detoxen.’, antwoordt ze.
‘ Zonder wijn kan ook gezellig zijn.’
‘ Detoxen = geen alcohol, geen koolhydraten, geen suiker, geen varkens of rundsvlees. Alleen kip, vis, groenten en water.’
‘Owkee. Volgende week anders?’

Twee dagen later bots ik op een discussie op facebook, over verjaardagfeestjes op school en bijhorende traktaties.
‘ Vinden jullie het dan niet minstens even erg dat die kinders dus om de haverklap pannekoekenbak / ijscremegedoe / cupcakeslag / cake / snoep krijgen op school. Ik hoor mijn collega’s regelmatig verzuchten dat het minstens elke week wel iets is en dan gaat mijn haar al recht omhoog staan.’

Iedere week? Slik.

De meeste van mijn vrienden zien mij als ‘An de vegetariër’, An die zo mager is omdat ze altijd gezond (tot heel gezond) eet. En toch kan ik mij moeilijk vinden in bovenstaande gezondsheidsverhalen. Begrijp me niet verkeerd: ik heb niets tegen suikervrije koekjes of koolhydratenarme diëten. Vrijheid blijheid. Ik schrijf er gewoon over omdat de discussie me aan het denken zette.

Mijn kinderen eten dagelijks koeken, en snoep. Ze drinken geen frisdrank, gewoon omdat ze dat niet lusten, maar wel liters chocomelk (soya, enkel en alleen omdat Manou intolerant is). Wat is er trouwens mis met choco? Bij ons op school is chocopasta op de boterham verboden en dus eten ze speculaaspasta, maar echt beter is dat volgens mij niet. Ik lunch iedere dag met een belegd broodje, met kaas. En een avond op twee kies ik voor pasta. En een keer per week trakteer ik mezelf op een rijsttaartje.

Ik drink net iets te veel alcohol en zeker te veel lightfrisdranken met cafeïne. Maar verder zie ik mezelf ook als een gezond meisje dame. Wat is er nu ook weer mis met koolhydraten? Die geven je toch energie? Dat heb ik nodig. En mijn kinderen eten zoals ik vroeger, en zoals veel kinderen: zoet, vettig en voorspelbaar. Ik maak me daar weinig zorgen over. Hoe waren we zelf? Zolang ze blijven proeven zullen ze zelf wel inzien dat het leven meer is dan cornflakes, choco en chips.

Maar misschien ben ik naïef en kweek ik onbewust obese suikerverslaafden 😉

Stevia

We eten allemaal te veel suiker, of aspartaam. Toegeven, ik trek mij minder en minder aan van al die voedingswaarschuwingen of tips. Toch ben ik een redelijke fan van stevia, al was het maar om mijn cola light verslaving onder controle te houden. En gezond eten, daar kan toch niemand tegen zijn? Daarom was ik ook relatief enthousiast toen bleek dat ik de nieuwe steviachoco mocht uitproberen. Proefkonijn spelen, dat doen wij graag 😉 En stevia zou toch de zoetstof van de komende jaren worden. Niet?

Ik is relatief. Zelf lust ik geen chocolade en dat is altijd zo geweest. Welk kind eet er nu geen choco? Ook geen klein beetje? Neen. Geen chocomelk, geen chocokoeken, geen prinskoeken, geen chocoladeijs, geen melkchocolade, geen witte chocolade, niets. Jammer vind ik zelf maar ik vind het echt niet lekker.

Mijn kinderen eten wel graag chocopasta, en dat doen ze dan ook in grote hoeveelheden. Vooral Nina kan niet zonder haar dagelijks dosis, ook al vinden ze dat op school niet zo een goed idee. Ik begrijp dat anti-chocobeleid trouwens niet zo goed. Wat is er gezonder aan speculoospasta of confituur? Suiker is suiker. Soit.

Nina was dus ook de eerste die meteen, in het midden van ons warm middagmaal, de nieuwe pot wou uittesten. De meningen bleken verdeeld. De steviachoco bevat even veel calorieën als Nutella, en dat vonden vooral de volwassenen toch een beetje zonde. De smaak is ok maar zeker ook niet beter als de klassieker. Voor suikerzieke patiënten is het zeker een waardevol alternatief maar mijn kinderen willen het toch liever houden bij echte suiker.

Drinkbus

Iedere school heeft zo zijn eigen reglement. Meestal hou ik niet van allerhande regeltjes, al is het maar omdat die weinig ruimte laten voor nuance. Maar zolang er ouders bestaan die hun kleuter chips meegeven als tien-uurtje, kunnen directies natuurlijk niet anders.

Nieuw dit jaar het is verbod op drinkdoosjes. “Alleen herbruikbare flessen zijn toegelaten.” Ik heb wel sympathie voor het milieuvriendelijke standpunt van de school. Jaren geleden vonden velen afval sorteren ook “lastig”, “onhaalbaar” en “zinloos”. Ondertussen sorteren we ons te pletter en niemand stelt zich daar nog vragen bij. Sommige ouders klagen nu over de hygiëne van de drinkbussen maar zelf heb ik niet zo veel last van smetvrees.

Moeilijker vind ik het bijkomende verbod op chocomelk. Wat is er mis met chocomelk ? Fristi en fruitsap bevatten minstens evenveel suiker maar mogen wel. Jammer. Mijn meisjes zijn erg zuinige drinkers, altijd al geweest. Geen doosjes en geen chocomelk zorgen er voor dat zowel Flo als Nina helemaal niets drinken op school. Meestal wordt hun drinkbus niet eens geopend, en in het andere geval belandt het water toch vooral in de boekentas. Vooral voor Flo is het jammer dat ze tijdens de pauzes zo geen extra dosis suiker binnenkrijgt.

Na een maand ben ik dus maar gecapituleerd. Voor ons geen drinkbussen meer. Vanaf vandaag kopen wij gewoon drankjes op school, al probeer ik ook daar het reglement een klein beetje naar mijn hand te zetten. Wat gaan ze drinken? a. water b. appelsap c. fruitsap d. melk e. fristi en dan ben ik maar zo vrij geweest om er bij te zetten: f. ze mogen zelf kiezen 😉 Nu maar hopen dat ze drinken…

Nieuwe EEG

Eindelijk was het zo ver. We mochten terug naar de neuroloog. Ik heb me ferm moeten inhouden de voorbije weken om het ziekenhuis niet vroeger te bellen, met al die nachtelijke aanvallen. Geduld is niet mijn sterktste eigenschap. Maar vandaag zou er dus toch schot in de zaak komen.

De EEG bleek gelukkig goed. Alleen ’s nachts loopt het dus mis. Er zijn twee oplossingen: of we proberen Flo’s suikerspiegel ’s nachts beter op peil te houden of ze moet toch meer anti-epileptica slikken. Voorlopig kozen we voor de “zachtste” methode, zonder medicatie.

Zacht is trouwens niet echt het goede woord. Flo gaat de komende week ’s nachts meer moeten eten. Voorlopig kreeg ze rond 23 uur nog een nachtfles met chocomelk. Nu komt daar dus om 3 uur (’s nachts ! :() nog een maaltijd bij. En we moeten de aanvallen meten, wat betekent dat Flo de volgende dagen ook altijd tussen ons zal moeten slapen.

Moe, moeer, moest. Het moet. Voor Flo doe ik alles maar het idee alleen al doet me geeuwen. Twee nachtvoedingen, om 23 uur en om 3 uur. Het lijkt wel alsof ik er een borelingetje bij heb maar dan wel zonder zwangerschapsverlof. De ochtendshift begint bij ons om 6 u 40 en ik werk regelmatig tot 22 uur. Ja, ik maak me geen illusies: het gaat een vreselijk lange week worden …

2 maanden

Flo is vandaag precies 2 maanden aanvalvrij. Om dit wonder te vieren, trok ik deze ochtend heel vroeg met haar naar het UZ. Op het programma stond een EEG en een consult met de neuroloog.

Nieuwsupdate:

Het spook Lennox Gastaut komt steeds minder ter sprake. De EEG zag er goed uit en dat is heel erg goed nieuws. Het lijkt dus aannemelijker dat Flo geen neurologische maar wel een stofwisselings- of metabole aandoening heeft.

Maar voorbij zijn de problemen natuurlijk nog niet. Flo zou een hele dag lang voldoende suiker moeten binnen krijgen. Dat klinkt eenvoudiger dan het is. Zolang er lasagne op het menu staat, kan Flo goed eten, heel goed. Maar bij aardappeltjes, boontjes en vlees of rijst met curry speelt ze ons spel niet mee.

En wat dan? “Het is dat of niets” zou je denken maar Flo MOET eten. Dus krijgt ze achteraf toch een fles, chocomelk met extra suiker. En zo kweed je natuurlijk “slechte” gewoontes: zolang er niets beter op tafel staat, blijft haar mondje toe. Hou zou je zelf zijn?

Flo is bijna drie jaar, ze slaapt nog met een tuut en drinkt 2 tot 3 keer per dag een papfles. Het is genant, dat besef ik ook wel. Peuters die de buggy al lang zijn ontgroeid of te grote kleuters die aan de schoolpoort naar mama vliegen voor een tuutje: ik heb nooit gedacht dat het mij zou overkomen. Gelukkig is ze wel al proper; en haar tuutje moet Sinterklaas eind dit jaar zonder fout meenemen. Maar van de flesjes zijn we nog niet meteen af.

Is zo veel melk wel gezond voor een peuter van 3? Vandaag werden we van de neuroloog doorgestuurd naar een gespecialiseerde diëtiste. Er werd opnieuw bloed afgenomen en vanaf nu moeten we alles wat ze eet meten en opschrijven.

Tweede pijnpunt is Flo’s gedrag. “Ik ben 2 en ik zeg néé!” of “terrible 2”. Het leven is niet eenvoudig op die leeftijd. Toch heb ik het gevoel dat er meer aan de hand is. Dus willen daddy en ik haar medicatie zo snel mogelijk afbouwen. De neuroloog twijfelde even maar wou het wel proberen. De komende maanden worden dus opnieuw een beetje spannend. Hopelijk blijven de aanvallen uit, en hebben we tegen september onze lieve en vrolijke Flo terug.