Beloningskaarten

Stickers plakken en bolletjes kleuren, we proberen het regelmatig en met wisselend succes. Het probleem is dat je toch moeilijk voor alles een beloningsysteem kan uitwerken? Want er is veel (tot heel veel) dat ik mijn meisjes stilaan zelf (en zonder het te vragen) zouden moeten doen. Speelgoed opruimen, dopjes op de stiften, toilet doortrekken, pyjama aan het haakje, schoenen in de schoenkast, grondig tandenpoetsen, tafel afruimen, met mond toe eten, enzovoort.

Het lijkt allemaal evident maar om een duistere reden lukt het vaak niet. Hoe ouder ze worden, hoe meer ik mezelf hoor klagen en zagen, vooral ’s morgens als we onder tijdsdruk staan. ’s Ochtends sta ik er nu alleen voor en dan drie kinderen eten geven, zelf iets eten, medicatie geven, boekentassen maken, brooddozen vullen, vers fruit snijden, agenda’s tekenen, tafel afruimen, hond buiten laten, iedereen in de badkamer krijgen, gepaste én geliefde kleren kiezen (een uitdaging), napoetsen, haren vlechten, mezelf wassen en aankleden en iedereen op tijd in de auto krijgen: ik probeer rustig en vriendelijke te blijven maar vaak loopt mijn emmer toch over.

Het grootste probleem is tijd. Zo kreeg ik heel veel leuke brooddoos ideetjes maar waar halen die andere mama’s daar in godsnaam de tijd voor? Ik ben al trots als ik tijd vind om ’s morgens pannenkoeken te bakken zodat ze geen twee keer boterhammen moeten eten. Met drie kinderen boodschappen doen in de Colruyt gaan vind ik biivoorbeeld ook geen probleem, tenzij je binnen de 30 minuten buiten moet zijn met een volle kar. Kuisen werkt therapeutisch behalve als ik telefoon krijg van mijn schoonma dat ze binnen het half uurtje eens binnenspringt. En samen knutselen is gezellig, behalve als je de opdracht pas ’s morgens bij het ontbijt ontdekt (en het huis proper moet liggen voor de oppas).

Manou doet hard haar best om mij te helpen maar met mijn twee jongste rebels heb ik nog veel werk. En daarom voer ik dus toch opnieuw een paar beloningskaarten in. Op deze link vond ik er leuke, ook voor mezelf. Veel pedagogische tikken geef ik niet maar een beetje meer geduld kan zeker geen kwaad 😉

Staycation

Thuisblijven is trendy las ik deze week in de krant. Nieuw vind ik dat eigenlijk niet. Bij mooi weer blijf ik ook het liefst thuis. Bovendien is er hier tijdens de zomervakantie vanalles te beleven, van Gentse Feesten tot Dok, van bloemenverkoop op het strand tot een leuke bbq met vrienden. Reizen naar de zon (of de bergen) is leuker (en goedkoper) in de winter, als het hier toch koud en nat is.

Thuisblijven betekent niet dat we ons hier opsluiten. Integendeel. Om een beetje inspiratie op te doen, maakte ik een paar maanden geleden een zomerinpiratielijst met allerhande tips.

Hierbij een bijgewerkte en aangevuld e versie:

– Kamperen in de tuin, type Bruin in de tuin is al gepland
– Een weekje naar zee, want een daguitstap is zottewerk met die wegenwerken
– Naar de dierentuin met de trein en een pretpark Eigenlijk hou ik niet zo van pretparken. Marry Maalter gaan we zeker bezoeken, al is het maar omdat ik reeds kaarten kocht via groupon. En Boudewijnpark vind ik ook nog te doen al gaan daar ook veel scoutsgroepen en speelpleinwerkingen heen.
– Een kindertoneelstuk meepikken tijdens de Gentse Feesten
– Gentse feesten = batakamp en kermis en straattoneel en de springkastelen aan het zuid
– Fotoshoot in de duinen
– Naar de cinema
– Vriendinnetjes die blijven slapen
– Fietsen naar Zwijnaarde en terug, of naar Lovendegem of gewoon een lange fietstocht
– Brood bakken
– Knutselen met papier macher, dat wil ik al zo lang doen
– Een stopmotion maken
– Ritje met de brommer, een kind per keer wel te verstaan Dat mag tegenwoordig niet meer 😦
– Ieder zijn verwendag waarin ze alles zelf mogen kiezen
– Technolopis
– Nachtje Brussel en een bezoek aan de zuidmarkt
– Elk om beurt eens bij mama slapen
– Een weekendje met een ‘rijdend huis’ naar de Ardennen (met tip!)
– Een pingpong-wedstrijd, met beker en al
– Zelf standje hebben op een rommelmarkt
– Pic nic’en in het bos en een kamp bouwen (doen we nu al regelmatig)
– Dinotentoonstelling in Brussel (of zouden ze nog te jong zijn?)
– Zelf bootjes varen in Gent (of ergens anders)
– Blotevoetenpad in zutendaal (zijn ze nog wat jong voor denk ik)
– Pyjama-tv dag (bij slecht weer)
– Groot canvasdoek schilderen in de tuin
– Gaan eten op restaurant (vinden ze altijd leuk)
– Papieren bloemen verkopen op het strand
– Bezoek aan het werk van mama, aan de redactie en drukkerij
– Festival meepikken zoals Sfinks (gratis dit jaar)
-Gezelschapspeldag
– Uitstapje met trein of bus
– Grime, een dag als tijger of prinses 😉
– Een voorstelling van de Zomer van Antwerpen, en dan een nachtje in het Nulsterrenpension
– Een actieve boerderij bezoeken Hebben we al gedaan

Suggesties zijn natuurlijk nog steeds welkom.
Op 1 juli print ik mijn lijst uit. Ik besef wel dat we onmogelijk alles kunnen doen, zo tussen het werk , de kampen en de spontane zwemnamiddagen en bbq’s door. Daarom mag iedereen zijn top 5 uitkiezen en daar beginnen we alvast mee 😉

Het sneeuwt

binnen.

Goedkoop plezier (gevolgd door oneindig veel opkuiswerk ;-))

Thuis

 

Neen. Vervelen doet Flo zich thuis niet.
Wij ook niet trouwens 😉

Sinterklaas

Al jaren leek het mij een leuk idee. Ik zag het zo voor mij. “Ding, dong. Manou kijk jij eens wie er aan de deur staat? Ha, wat een verrassing, het is … Sinterklaas.” Maar zoiets praktisch georganiseerd krijgen, is natuurlijk moeilijker. Gelukkig Maar kruipt de man van onze onthaalmoeder regelmatig in de rol van de goede sint en hij wou ook wel bij ons eens langskomen. Chance 😉

De timing was perfect, zo na de zwemles en net voor we de cadeautjes bij oma gingen ophalen. De meisjes waren gelukkig niet bang, net iets te weinig zelfs om goed te zijn. Flo greep het grote boek vast en wou het niet meer loslaten. Manou en Nina hadden een leuke babbel met Sinterklaas, en vonden bovendien tijd om hem en zijn Piet grondig te onderzoeken. “Heb je dat gezien, hij droeg sportschoenen”, merkte Nina later op. “En zijn baard was zo zacht. Klopt dat wel? Of was hij een hulpsint?”

Gelukkig laat Manou zich niet snel van haar stuk brengen. Vol enthousiasme en zonder ook maar enige twijfel overtuigde zij haar kleine zusje. Eén ding is wel zeker: dit was waarschijnlijk het laatste jaar. Snif.

Kapper

Tijd om naar de kapper te gaan, heb ik al lang niet meer. Daarom komt er iemand thuis, zowel voor mij als voor de meisjes. Nina en Manou zijn aan het sparen, voor lang haar. Flo’s wilde haren kon ik niet meer aanzien. Op een halfuurtje was de klus geklaard, voor ons beide. We zien er op slag een pak jonger en frisser uit. 🙂 Dat is sneller en goedkoper dan eender welk medicijn. Zalig.

Verzachtende omstandigheden

Soms pleit ik verzachtende omstandigheden: we komen een beetje te laat op op school, of voor een etentje bij vrienden. Tja, Flo had net een aanval. Ik vraag later dan gewoonlijk verlof aan, voor een doktersbezoek. Soms zit ik met mijn gedachten ergens anders, in bed bijvoorbeeld ;-). Mijn fotoverwerkingswerk loopt een vertraging op, net als mijn huishouden trouwens. Fuiven laat ik aan me voorbij gaan, en plannen vind ik moeilijk. “Ik ben moe. Ze zullen het wel begrijpen”.

Maar is dat wel zo? Onze “moeilijke” periode duurt al lang, te lang. En iedereen heeft zo zijn “problemen”. Kan je miserie vergelijken?

Ouders die klagen over het winteruur. Tja, wij slapen al maanden niet meer normaal. Avondje laat gewerkt? Druk? Moe? Tja, vermoeidheid, dat is een gevoel van vroeger. Wat ik voel is toch … anders 😉 Vrienden die een etentje afzeggen want hun kindje is verkouden. Tja, dan moeten we eigenlijk nooit meer buiten komen. Slecht rapport? Tja, ik ga al blij zijn al Flo überhaupt naar school kan.

Het zijn zonderlinge gedachten, ik besef dat wel. Het is de vermoeidheid (kijk, daar doe ik het weer, pleiten voor begrip :-)). Iedereen heeft recht op zijn zorgen en zijn problemen. En zelf moet ik dringend weer op ritme proberen geraken.

En daarom hebben we Flo gisterenavond voor het eerst op haar eigen kamer, in haar eigen bed, doen slapen. Tussen ons zaten 2 gesloten deuren en een gang. Ik weet dus niet hoeveel aanvallen ze deze nacht gedaan heeft, of hoe zwaar ze waren. Misschien stuipte ze helemaal niet. Ik geloof nog altijd in wonderen, moet u weten. Een paar dingen weet ik wel zeker: aan de aanvallen kan ik niets doen. En ons slaaptekort begint echt door te wegen, op ons gezondheid, op ons humeur en op ons werk. En dan moet een mens keuzes maken: aanvallen tellen of slapen.

En de voorbije nacht koos ik, met het nodige schuldgevoel maar toch, voor slapen. En het heeft deugd gedaan (alle tot 5,45 toch ;-))

Vakantiewerk

Manou doet het goed op school. Ze mag zonder veel problemen over naar het tweede leerjaar. Af en toe eens lezen tijdens de vakantie zou haar wel deugd doen, zei de juf. Twee maanden lijkt mij hoe dan ook erg lang. Dus spelen wij thuis schooltje. Mama is de juf, en de meisjes maken oefeningen. Soms vraag ik me af of het niet een beetje overdreven is, zo tijdens het lager onderwijs in de vakantie vrijwillig huiswerk te maken. Erg lang duren de oefeningen niet, en sommige dagen staan er te veel andere leuke dingen op het programma. Maar het is een mooi alternatief tegen de verveling, lijkt mij.

Vakantie

Je hoeft niet ver te gaan voor een leuke vakantie. Dit weekend organiseerden we “bruin in je eigen tuin”. Het concept is simpel. Je brengt een paar leuke mensen samen voor een eenvoudig avontuur: kamperen in je eigen tuin.

Tenten kosten tegenwoordig geen stukken van mensen meer (leve Decathlon) en mijn kinderen gebruiken ze ook graag om in te spelen. Verder leg je een pot voor de drank (belangrijk ;-)) en het eten. Iedereen helpt een beetje en je sluit de avond met een heerlijk kampvuur, inclusief live band (top!).

De kinderen waren razend enthousiast en ook voor mij was dit een absoluut hoogtepunt: zo eenvoudig, zo gemoedelijk, zo gezellig, zo leuk. Beter kan de zomer nauwelijks worden.

Pleasures #wijvenweek

In deze hard en drukke wereld moet een mens zichzelf soms eens lekker verwennen. Iedereen doet dat op zijn manier. Niet zo lang geleden zweerde ik bij een dagje kuren in een saunacomplex. Maar de voorbije jaren werd het steeds moeilijker om daar tijd voor te vinden en nu met Flo weet ik niet of het er ooit nog van zal komen. Een hele dag voor mezelf, tja, met drie kinderen is dat hoe dan ook niet evident. Maar ik heb nog een paar opkikkertjes achter de hand.

1. Alcohol. Wijn, cava, champagne, aperol: jezelf zo zonder reden en zonder bezoek een glas uitschenken. Kan deugd doen, zegt de alcoholist in mij 😉
2. Een heet (echt heet) bad of douche. Niet zo goed voor het milieu (of voor mijn huid) maar wel zalig. Vooral ’s avonds kan ik daar echt van genieten.
3. Slapen. Als zelfstandige heb ik nooit gedaan. Meestal probeer ik tot 22 uur door te werken maar af en toe “trakteer” ik mezelf op een avondje vroeg in bed. Om negen uur onder de lakens met een goed boek en de dag nadien uitgerust opstaan. Heerlijk.
3. Lezen, van de wereld verdwijnen en iemand anders worden. I love it.
4. Feel good muziekje opleggen en dan luid meezingen. De hit van het moment is “Move like Jagger”. 3 minuten pauze, 3 minuten verstand op nul en ik ben een andere mens. Gelukkig hebben wij hier niet meteen inkijk. Het is vast geen gezicht.
5. Gebak. Rijsttaartje staat op nummer één. Tijdens mijn laatste zwangerschap werd het een dagelijks ritueel. Een appelflap gaat er ook altijd in.
6. Snoozen met een van mijn dochters. Drie tegelijkertijd is te veel van het goede. En zomaar blijven hangen in bed is meestal niet aan mij besteed. Maar in het weekend met eentje zo een beetje dollen in bed, vind ik echt geweldig.

Koopjes, shoppen, gezellige etentjes en reizen zijn natuurlijk ook altijd goed voor het gemoed maar dan klaagt mijn boekhouder (en krijg ik op lange termijn opnieuw meer stress).

De lente

Een beetje zon kan zo veel deugd doen. Lekker buiten spelen, frisse neus en vuile handen: een echte aanrader.

Moeilijk

Vijf dagen aanvalvrij. Stiekem dacht ik dat we misschien spontaan van de miserie af zouden zijn. Maar dat was waarschijnlijk een beetje naïef, na drie weken UZ. Dus toen kreeg ze ‘het’ weer. Ondertussen hebben we goede en minder goede dagen. Lastig.

Het allermoeilijkste vind ik natuurlijk de onzekerheid. Heeft ze die slecht en ongeneeslijke vorm of komt het ooit toch goed ? Die twijfel is moordend, zowel op emotioneel als op praktisch vlak. Gaan we deze zomer op reis? Gaan we ooit nog op reis? Moet ik mijn werk even uitstellen of moet ik het gewoon afbouwen? Misschien moet ik wel helemaal stoppen met werken…

Ook op korte termijn zorgen de aanvallen voor veel gepuzzel en dus stress. Je spreekt ’s middags af met vrienden voor ’s avonds en een uur later stuipt ze weer en mag je alles weer afblazen.

Extra lastig is het uurschema voor de medicijnen. 7,30, 14,30 en 22,30 maar wakker maken mag niet want dan stuipt ze meestal maar als je te lang wacht stuipt ze ook, door het tekort. Iedere ochtend twijfelen we en bij iedere aanval betreur je de genomen beslissing.

Maar vooral de avonden vallen mij zwaar. Omdat Flo rond 22 uur nog haar medicijnen moet krijgen, hebben we het middagdutje verlaat en houden we haar laat op, tot 22.30 uur. Zo houden wij geen enkele minuut meer over zonder kinderen. Eens vroeg gaan slapen zit er niet meer in. Gewoon eens rustig naar een leuke televisiereeks kijken, of  gezellig een beetje internetten? Vergeet het.

Het zal hier dus nog even een beetje stilletjes blijven, al doe ik mijn best. Misschien krijg ik morgen iets meer tijd… En ondertussen hopen wij verder en verder en verder …