Piekfijn Klein

Konijnen zijn sociale dieren, heb ik me laten wijsmaken. Twee is beter dan één. En de meisjes wouden graag nog een kleintje. Dierenbaby’s doen het altijd goed.

En dus ging ik op zoek naar een klein jong dwergkonijn, liefst een witje. Dat bleek helemaal niet zo evident als verwacht. De meeste dierenwinkels verkopen half volwassen beesten die duidelijk al te lang alleen opgesloten zitten. Via een tweedehandssite kwam ik terecht bij een gezin uit de buurt met jongen.

Zaterdag mochten we ‘Piekfijn Klein’ (dat is zijn of haar naam) ophalen. We hopen op een meisje maar bij konijntjes ben je nooit helemaal zeker . Dat is dus nog even wachten, en anders spelen we binnenkort zelf winkeltje.

Piekfijn zou het vriendje worden van Denver, maar die ziet het voorlopig niet meteen zitten om zijn hok te delen. Tuc daarentegen wil niets liever dan een speelmaatje. En ook al is hij een beetje te enthousiast, Piekfijn Klein is nog te jong om goed te beseffen wat hem (of haar) overkomt.

Tom en Tuc

‘Kijk, onze Tuc staat in een boekje.’
Grapje! Het had gekund. Alleen wil ik geen hond in het zwembad, en zeker geen nat beest in huis achteraf. Dus we gaan proberen slimmer zijn en hem niet leren zwemmen 😉

BFF

Tijdens de krokusvakantie ging Tuc logeren bij Dior, het hondje van een vriendin. Dit weekend staat zij samen met mij op een beurs en dus logeert haar hondje bij ons.

We hebben hem wel herdoopt, tot Rocky. 🙂 Zelf vond ik het aanvankelijk een beetje raar, een hond ter grootte van een konijn. Maar de dames zijn er gek op. Echt kindvriendelijk is het beestje niet maar imago is alles.

Ook al zou ze eens wel eens kunnen knappen, voor Manou blijft ze haar BFF 😉 En wie Bob dit weekend met een chihuahua ziet wandelen : niet panikeren. Dat is normaal. 😉

Tuc

De hond is een blijver. De meisjes zijn nog altijd heel enthousiast, ieder op hun manier. Terwijl Flo eten van tafel voor hem meesmokkelt proberen de andere dames hem af te richten, want niet altijd even goed lukt.

“Mama, hij luister niet. Dat is niet leuk.”
“Tja, jij luister soms ook niet.”

😉

Het blijft mij wel opvallen hoeveel mensen anti-hond zijn. Aan de schoolpoort haal je ze er meteen uit. Ook al beweegt het beest amper, toch zie je ze al kijken. En ohwee als hij durft te blaffen of op te springen. “Zie je wel. Ze hebben hem niet onder controle.”

Lieve mensen: Tuc is een dier, een jonge hond met een eigen karakter en een eigen willetje. Dat is normaal. Luisteren u kinderen altijd?

Tuc is een lief en mooi beest, speels, kindvriendelijk en een beetje aandachtverslaafd. Alleen blijven valt hem soms zwaar maar verder is het een schatje. Hoe dan ook: de eerste week van de paasvakantie gaan wij skiën. Het is de laatste keer van het jaar dat we weggaan. Beloofd 😉 Wie interesse heeft om hem even bij te houden, mag het zeker laten weten. U gaat er geen spijt van hebben 🙂

Een nieuwe hond

Hoe loopt het met jullie nieuwe hond? Is hij braaf? Luistert hij? Hij plast toch niet meer in huis? Een huisdier is geen vak dat je voor een bepaalde periode onder de knie moet hebben hoor 😉 En komt geen examen. Tuc hoort nu bij ons, met zijn goede en zijn minder goede eigenschappen.

Ja, het was aanvankelijk even wennen, zowel voor hem als voor ons. We hebben allemaal veel bijgeleerd, over de roedel en zijn regels. Tuc woonde vroeger waarschijnlijk bij een niet zo lieve oudere man. Mannen op leeftijd vertrouwt hij niet. Voor andere is hij lief en zacht. Er is wel nog een beetje werk aan, maar aan wie niet? Zijn tafelmanieren bijvoorbeeld kunnen beter. Honden die schooien daar kan ik niet zo goed tegen, zeker met drie kleine kinderen in huis. Loopt Flo met een lange vinger in haar hand en floep, plots is haar koekje verdwenen. Dat moet anders.

Ook alleen zijn valt hem nog altijd zwaar. Ook daar moeten we iets aan doen, zeker met onze reis in het vooruitzicht. Verder is Tuc lief en aanhankelijk, een echte knuffelbeer. Voor een jachthond is hij bovendien erg braaf. Hij loopt niet weg, en onze poes maakt zich drukker over zijn aanwezigheid dan omgekeerd.

Onze kinderen beleven veel plezier aan de hond. Wel raar hoe streng ze voor hem zijn. Ook voor de kinderen van onze vrienden, is Tuc een hele aanpassing. Honden zijn duidelijk niet meer zo ingeburgerd als vroeger. De meeste kinderen hebben totaal geen ervaring met huisdieren, zeker niet met honden. Velen weten dus ook niet hoe ze zich moeten gedragen. Een bezoekje bij ons thuis begint tegenwoordig vaak met kleine paniekaanval. Gelukkig is Tuc een rustige en lieve hond waardoor angst snel plaatsmaakt voor gewenning, hopelijk gevolgd door vriendschap.

Eenzame wolf

Tuc voelt zich al helemaal thuis in ons gezin. Het lijkt soms alsof hij er altijd geweest is.

Het is een super lieve, schattige, zachte en rustige hond. Hij loopt niet weg, slaapt veel en verwacht gelukkig geen al te grote wandelingen. En hij laat zich gewillig bepotelen voor kinderen.

Ondertussen hebben we ook al een paar van zijn scherpe kantjes ontdekt. Om onduidelijke reden eet hij liever konijnenkeutels en kinderstront dan hondenkorrels. En hij is lui. Vooral ’s avonds krijg je hem nauwelijks nog naar buiten. Dan loop ik daar alleen, helemaal zen, terwijl hij al lang terug binnen in zijn mand ligt.

Maar het lastigste is dat hij ’s nachts niet alleen durft te slapen. Overdag is hij onvoorstelbaar braaf, zeker voor zo een jong hondje. Het plan was dat hij in de gang zou slapen, een veilige warme plaats waar hij niets kapot kan bijten. Ik was nauwelijks boven toen ik het vreselijke geluid voor het eerst hoorde. Blaffen is het niet, janken kan je het ook niet noemen. Het heeft meer weg van een oerkreet.

Alsof er een wolf in ons huis vast zat. Het geluid ging door merg en been. “Moah, da beestje. Zo zielig.” Maar na drie slapeloze nachten bleef er van mijn medelijden weinig over. En nu slaapt hij dus -voorlopig- in de living, waar zijn andere baasje vaak tot diep in de nacht naar tv kijkt. 🙂

Een hond

 

Honden zijn uit, zo lijkt het toch. Als kind ben ik opgegroeid met 2 honden en dat was niet eens zo bijzonder. Veel van mijn vriendjes hadden toen een hond thuis. Toen ik mijn huidige omgeving vertelde over onze plannen, bekeken velen mij raar.

“Alle, een hond? Meent ge dat? Echt?  Jullie reizen toch graag? Neem een poes, dat is gemakkelijker. Die steek je gewoon buiten en trekken hun plan. Poezen brengt ook minder vuil in huis.” In onze vriendenkring heeft zo goed als niemand een hond. Raar.

Ik heb zelf ook even getwijfeld, moet ik toegeven. Met mijn drie madammen heb ik vaak al mijn handen vol. En ik reis echt graag. Een hond brengt modder en haar mee in huis. Gelukkig besef ik nu pas hoe waardevol een huisdier ook is, en niet alleen voor de kinderen.

Iedere ochtend zie ik vanuit ons badkamerraam een oude vrouw wandelen met haar twee hondjes. Ze heeft een looprek en is duidelijk moeilijk te been. Toch loopt ze daar, iedere dag om 8 uur stipt, winter en zomer, soms zelfs in kamerjas.

Ook wij hebben de voorbije dagen enorm veel buiten gelopen, ondanks het slechte weer. ’s Morgens maar ook ’s avond als het donker is. Na drie jaar leer ik mijn omgeving, mijn buurt nu pas echt goed kennen. Die stille rustige wandelingetjes doen mij goed. Tuc’s natte poten op mijn propere vloer neem ik er daarom steeds liever bij.

Mijn gezin ;-)

 

Tuc, zoals de koekjes he, is een onvoorstelbaar brave hond. Ik begrijp niet goed waarom iemand zo een lief beest wegdoet. Hij is proper (nog geen enkel pipi’tje in huis, nul), geduldig met de kinderen (ook al die een beetje hardhandig zijn), bijt niet (ook niet als Flo op hem wil paardrijden), blaft nooit en is heel aanhankelijk. Hopelijk bedenkt de vorige eigenaar zich niet meer. Dat zou hier een klein drama veroorzaken.

Flo was de eerste dag niet wild van de hond. Ze vond de ipad toch leuker 😉 Maar ondertussen is ze helemaal in de ban van onze nieuwe vriend. Voorlopig doen we dus niet veel anders dan wandelen, en ruzie maken over wie de hond mag vasthouden 😉